ΛΙΤΣΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ «Δώδεκα Βράδυα»: ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας – κυκλοφόρησε το 1969 και περιείχε δώδεκα παράξενα τραγούδια των Γιώργου Γεωργιάδη-Πέτρου Ζέρβα

Πριν από λίγο καιρό έφθασε στ’ αυτιά μου η διασκευή της Σtella (Στέλλα Χρονοπούλου) σ’ ένα πολύ παλιό τραγούδι της Λίτσας Σακελλαρίου («Τα βήματα») και όσο να ’ναι παραξενεύτηκα. Το λέω, γιατί σπανίως θα δεις νέους (ή πιο νέους τέλος πάντων) τραγουδοποιούς να ψάχνουν στο παρελθόν της ελληνικής δισκογραφίας, παραμερίζοντας τα κύρια και βασικά, και ψάχνοντας πιο πέρα και πιο βαθιά, για να βρουν τα δικά τους υποτιμημένα διαμάντια. Μ’ αρέσει λοιπόν, όταν οι νεότεροι και οι νεότερες διασκευάζουν κάτι μη προφανές, και βεβαίως αποτιμώ θετικά το γούστο τους, όταν το μη προφανές είναι ταυτοχρόνως και σπουδαίο – όπως συμβαίνει με «Τα βήματα». Παρεμπιπτόντως... το άλμπουμ της Σtella αποκαλείται “Adagio”, κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη από την αμερικάνικη Sub Pop Records, αλλά... δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.
Από πού προερχόταν, λοιπόν, αυτό το καταπληκτικό τραγούδι;

«Τα βήματα» ήταν ένα από τα δώδεκα tracks του πρώτου προσωπικού άλμπουμ της Λίτσας Σακελλαρίου, που είχε τίτλο «Δώδεκα Βράδυα» και που είχε τυπωθεί από τη Minos το 1969 – ένα άλμπουμ τελείως μοναδικό, μέσα στο σώμα της ελληνικής δισκογραφίας, και προφανώς... ανάδελφο και ανεπανάληπτο!
Στίχοι-μουσική –διαβάζουμε στο label– Γ. Γεωργιάδης-Π. Ζέρβας. Ποιοι ήταν αυτοί οι εντελώς άγνωστοι δημιουργοί και τι ακριβώς είχε κάνει ο καθένας τους στο δίσκο; Στίχους είχε γράψει ο Γιώργος Γεωργιάδης και μουσικές ο Πέτρος Ζέρβας; Ή μήπως είχαν γράψει και οι δύο και στίχους και μουσικές; Δεν είναι εύκολο να το πεις με σιγουριά. Πάντως και οι δύο ήταν συνθέτες-μουσικοί (ο Ζέρβας εξάλλου έπαιζε στον δίσκο κλασική κιθάρα), ενώ ο Γεωργιάδης έγραφε και στίχους (εξακριβωμένα). Ας υποθέσουμε λοιπόν πως συνθέτης ήταν ο Ζέρβας και στιχουργός ο Γεωργιάδης, έχοντας την Λίτσα Σακελλαρίου ως βασική ερμηνεύτρια των τραγουδιών τους.
Όταν κυκλοφόρησαν τα «Δώδεκα Βράδυα» μπορεί οι Γεωργιάδης και Ζέρβας να ήταν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά δεν ήταν καθόλου άγνωστη η Σακελλαρίου, η οποία ήταν ήδη μία βραβευμένη τραγουδίστρια από την παιδική, κιόλας, ηλικία της – από τα δέκα χρόνια της! (Έτσι είχα διαβάσει σ’ ένα κείμενο, που συνόδευε μια παλαιά συνέντευξή της). Φυσικά, μεγαλώνοντας, τα βραβεία –για την ωραία, ελαφριά, φωνή της– θα γίνονταν όλο και πιο σημαντικά και κυρίως συνεχή. Πιο συγκεκριμένα...
Στο 5ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης (7-9 Σεπτεμβρίου 1966) βραβεύεται με Τρίτο Βραβείο το τραγούδι «Ποτάμι» (Πάνος Καψοκαβάδης-Ηλίας Ηλιόπουλος), που είχαν αποδώσει η Κλειώ Δενάρδου και η Λίτσα Σακελαρίου (τότε τα τραγούδια του φεστιβάλ ερμηνεύονταν από δύο φωνές ξεχωριστά). Έπειτα, στο 7ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού (11-13 Σεπτεμβρίου 1968) λαμβάνει Τρίτο Βραβείο, και πάλι, το τραγούδι «Θεέ μου» (Αλέκος Σπάθης-Ηλίας Ηλιόπουλος), που θα απέδιδαν η Γιοβάννα και η Λίτσα Σακελλαρίου. Τέλος, στο 8ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού (17-19 Σεπτεμβρίου 1969) η Λίτσα Σακελλαρίου θα βραβευόταν (και) ως η καλύτερη τραγουδίστρια της διοργάνωσης, καθώς οι ερμηνείες της, όπως και η γενικότερη παρουσία της στα τραγούδια «Φεύγω» (Ν. Δανίκας-Ν. Λουκόπουλος) (θα αποδιδόταν και από την Σούλα Κοψίνη) και «Σκέψου» (Νίκος Τζάκας) (θα αποδιδόταν και από την Μπελίντα) είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Και γι’ αυτό θα έσκαγε και το περιοδικό «Φαντάζιο», τον Νοέμβριο του ’69 (τεύχος #36), έχοντας την Λίτσα Σακελλαρίου στο εξώφυλλό του, με λεζάντα «Α Βραβείο Φεστιβάλ Τραγουδιού ’69».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/litsa-sakellarioy-dodeka-bradya-ena-apo-ta-pio-atmosfairika-almpoym-tis-ellinikis