οι νέοι δίσκοι των Π.Ι.Ε.Β., ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΙΣΣΥΣ ΔΟΥΤΣΙΟΥ, ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ και NOTOWNS – μοιάζουν με οδηγίες πλοήγησης μέσα στο κατακερματισμένο αστικό τοπίο

Το σύγχρονο αστικό τραγούδι μπορεί να ενδύεται ποικίλα ηχοχρώματα (ποπ, ροκ, φολκ, electro, hip hop ή ό,τι άλλο), έχοντας όμως σε μια προτεραιότητα και τον στίχο. Οι δίσκοι, που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια κινούνται άλλοτε σε σκληρά, και κάποιες φορές οργισμένα στιχουργικά-ποιητικά περιβάλλοντα, και άλλοτε σε πιο προσωπικά και μοναχικά, δημιουργώντας ένα πλήρες πλαίσιο αποτύπωσης της αστικής καθημερινότητας.

Π.Ι.Ε.Β. Χ VIKTORAS: Detroit [Inner Ear, 2025]
Δεν ξέρω αν η Αθήνα μοιάζει με το βιομηχανικό κουφάρι που αποκαλείται Detroit, πάντως το άλμπουμ τού ποιητή-στιχογράφου Π.Ι.Ε.Β. (Παναγιώτης Ι.Ε. Βασιλείου) μιλάει για τα δικά μας... πτώματα, και όχι για τα ξένα. Και γι’ αυτό ο λόγος του είναι 99% ελληνικός – αφού δεν γίνεται να μιλάς γι’ όσα ζεις ή δεν ζεις, στο δοξασμένο άστυ, με την ψευδαίσθηση ότι αναφέρεσαι σε κάτι άλλο.
Ο Π.Ι.Ε.Β. με το δικό του σπηκάρισμα μιλάει βασικά για τους σημερινούς 35άρηδες-40άρηδες, που δεν είναι ούτε νέοι, ούτε γέροι, που δεν ξέρουν αν πρέπει να νοσταλγούν ή να θυμούνται, που δεν νοιώθουν ούτε επιτυχημένοι ούτε απόκληροι, που αναρωτιούνται, συνεχώς, δίχως να ξέρουν τις απαντήσεις, που περιγράφουν τα προβλήματα χωρίς να βρίσκουν λύσεις. Όλα αυτά δημιουργούν ένα κλίμα στο “Detroit”, δύσβατο, δυσοίωνο, σκληρό, μηχανιστικό, άνυδρο και εν τέλει απάνθρωπο, που μετριάζεται, όμως, από τη θετική μουσική νότα και τις αποφασιστικές ερμηνείες.
Ενώ οι στίχοι, λοιπόν, από τη μια μεριά συλλαμβάνουν το κλίμα της δύσθυμης αθηναϊκής καθημερινότητας, από την άλλη υπάρχει το μέλος, αυτό το μπιτάτο synth-punk –άλλοτε, τις περισσότερες φορές, είναι κυρίως synth, και άλλοτε, τις λιγότερες, είναι κυρίως punk–, που διευθετεί ο Viktoras, και το οποίο ανατρέπει, με την ορμή, τη δυναμική και τα πιασάρικα ρεφρέν του, τις χαμηλές και ζοφερές πτήσεις του λόγου. Από κοντά, δε, έρχονται και οι ερμηνείες (ο Π.Ι.Ε.Β., μαζί με διάφορες «βοήθειες»), που επίσης δημιουργούν ένα αναπτερωτικό κλίμα, τονώνοντας έτι περισσότερο το μπιτ, και δίνοντάς του μια άμεση διέξοδο.
Υπάρχουν πολλά κομμάτια που μου άρεσαν εδώ [τα “SAEIO (RIP)”, «Μουντή Κυριακή», «Τι νύχτα κι αυτή» είναι τρία απ’ αυτά], αν και όλος ο δίσκος διατηρεί μια πορεία, χωρίς κενά, δίχως κάμψεις και κοιλάδες. Το πλήθος των ονομάτων που παρεμβαίνουν στα διάφορα tracks (Pan Pan, Μάκης Παπασημακόπουλος, TURBOFLOW3000, Α. Επίθετη, Βίνα Σ., MFS, VASSIŁINA, Kalliopi Mitropoulou, Libys, Inloss, Sumo, K. Rista, King Panda) συμβάλλουν, οπωσδήποτε, στο τελικό κλίμα, με τη μίξη και το mastering (Ηρακλής Βλαχάκης) και την παραγωγή (The Bad Poetry Social Club) να πριμοδοτούν, περαιτέρω, αυτή την βεβαιότητα του άμεσου, που κυριαρχεί στο “Detroit”, και που σε συμπαρασύρει, απ’ όλες τις πάντες, καθ’ όλη την εξέλιξή του.
Επαφή: https://piev.bandcamp.com/album/detroit
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-neoi-diskoi-ton-pieb-kalliopis-mitropoyloy-sissys-doytsioy-monokeros-kai-notowns

MISS MELLOW oriental progressive

Γερμανοί από το Μόναχο είναι οι Miss Mellow, ένα σχήμα το οποίο αποτελούν οι Joshua Lilienthal κιθάρες, φωνή, David Stockinger μπάσο, φωνή, Michele Loria πιάνο, πλήκτρα, κιθάρες, φωνή και Niccolò Schmitter ντραμς, ενώ μαζί τους παρατάσσονται, σε κάποια tracks, οι Junsuke Kondo κιθάρες, φωνή και Jojo Winter κρουστά.

Το “Dancing Through the Earth” [Sound Effect Records, 2025] είναι το δεύτερο LP των Miss Mellow –μετά το πρώτο φερώνυμό τους, από το 2023– ένα ροκ άλμπουμ, με ήχο που κρατάει από το χθες, εμφανίζοντας όμως και κάποια εντελώς σύγχρονα χαρακτηριστικά. Γενικά, το drive του δίσκου, η ορμή του είναι σημερινή, και βεβαίως η ηχογράφηση και η παραγωγή του, καθότι, ηχητικά, οι αναφορές από το ψαγμένο γερμανικό rock των σέβεντις είναι ολοφάνερες εδώ.
Υπάρχει ας πούμε ένα funky φινίρισμα στα περισσότερα τραγούδια των Miss Mellow, που «συνομιλεί» και με διάφορα progressive patterns, μέσα από τα οποία περνάνε ποικίλοι oriental υπαινιγμοί. Υπό αυτή την έννοια μια αναφορά θα μπορούσε να ήταν ο Alex (Wiska) και οι Alex Oriental Experience ή ακόμη και οι Missus Beastly της εποχής του “Spaceguerilla” (1978). Και βασικά όσο πάμε προς τα γερμανικά late seventies τόσο πιο πολύ προσεγγίζεται, από αισθητικής πλευράς, και ο ήχος των Miss Mellow, που είναι, περαιτέρω, πραγματικά ορμητικός και φουριόζος (στις ορχηστρικές του φάσεις).
Το άλμπουμ αποτελείται από τρία και δύο κομμάτια ανά πλευρά, αλλά βασικά από δύο και δύο. Το τετραμερές “Dancing through the Earth” και το “Kanonen” στην Side A και ακόμη το διμερές “Blackout” και το “Stop the strive” στην Side B. Τα κομμάτια αυτά, αν εξαιρέσεις το “Kanonen”, έχουν διάρκειες πάνω από δέκα λεπτά το κάθε ένα, δίνοντας την ευκαιρία στους Γερμανούς να αναπτύξουν την προβληματική τους αβίαστα και με κάθε επιμέρους άνεση, προβάλλοντας περισσότερο το ομαδικό παίξιμο και λιγότερο το σολιστικό. Το πιο oriental-anadolu τραγούδι του δίσκου είναι το έσχατο “Stop the strive”, που είναι, ταυτοχρόνως και το ωραιότερο του δίσκου.
Επαφή: https://missmellowmusic.bandcamp.com/album/dancing-through-the-earth, https://www.soundeffect-records.gr/dancing-through-the-earth