tag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post6133893329930559485..comments2024-03-29T12:03:17.190+02:00Comments on ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ / VINYLMINE: ΦΑΝΤΑΣΜΑ 309ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAShttp://www.blogger.com/profile/00272021390285923894noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-90810352204551848552010-07-29T17:05:49.453+03:002010-07-29T17:05:49.453+03:00Χμμ.. μολις πληροφορήθηκα από τον cinefreak φίλο μ...Χμμ.. μολις πληροφορήθηκα από τον cinefreak φίλο μου οτι τό 'χουμε και οτι είναι καλό. Ότι πρέπει μάλλον για καλοκαιρινή after midnight προβολή<br /><br />ΑλέξανδροςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-74695530215765580542010-07-29T16:46:02.866+03:002010-07-29T16:46:02.866+03:00Ενδιαφέρον αυτό που λες, περί φορτηγατζήδων και hi...Ενδιαφέρον αυτό που λες, περί φορτηγατζήδων και hippies...<br />Το τι μπορεί να μας έχει τρομάξει από βιβλία, ταινίες κ.λπ. εξαρτάται πολλές φορές από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Δικές μας ψυχολογικές, περιβάλλον και διάφορα τέτοια. Εγώ, θυμάμαι, πως είχα τρομάξει πολύ από μια παλιά (1973) βρετανική ταινία τρόμου, που την είχα δει αργά και μόνος μου στην τηλεόραση, το “From Beyond the Grave” του Kevin Connor, με τον Peter Cushing, τον Ian Ogilvy και άλλους. Φίλοι μου πάντως, που την είχαν επίσης δει, την είχανε βρει «παιδική» και δεν δικαιολογούσαν την τρομάρα μου. Θέλω να πω πως ο φόβος, που υποβάλλεται από τέτοια πράγματα, είναι εντελώς «προσωπικός» και αφορά τον καθένα μας ξεχωριστά. <br />Πάντως, η ιστορία με το Φάντασμα 309 είναι ό,τι πρέπει για ταινία…ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAShttps://www.blogger.com/profile/00272021390285923894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-66440746485354032502010-07-29T16:24:36.927+03:002010-07-29T16:24:36.927+03:00Επιτρέψτε μου να το πάω λίγο παραπέρα. Οι παραπάνω...Επιτρέψτε μου να το πάω λίγο παραπέρα. Οι παραπάνω ιστορίες μου θύμισαν ένα διήγημα τρόμου, το "The Animal Fair" του Robert Bloch που το διάβασα μέσα από τη συλλογή "Η αγαπημένη μου ιστορία τρόμου" από τις εκδόσεις Anubis. Κι αυτό έχει να κάνει με οτοστόπ, φορτιγατζίδες αλλα και χίπιδες και είναι απο τα πολύ λίγα πράγματα (βιβλία, ταινίες κλπ) που μου προξένισαν πραγματικό φόβο.<br /><br />ΑλέξανδροςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-588669144909603752010-07-29T15:06:35.687+03:002010-07-29T15:06:35.687+03:00Ωραία τα στοιχεία senor.
Στην Αμερική, λόγω των με...Ωραία τα στοιχεία senor.<br />Στην Αμερική, λόγω των μεγάλων αποστάσεων και των ατελείωτων ταξιδιών υπάρχουν δεκάδες τραγούδια (της country κυρίως – δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί), που περιγράφουν τη ζωή στο τιμόνι, με τις όποιες επεκτάσεις προς τη μεριά του φανταστικού. Για ένα απ’ αυτά, μάλιστα, είχα κάνει λόγο πριν από λίγα posts, όταν αναφέρθηκα στην περίπτωση του Ιταλού Ricky Gianco, ο οποίος είχε δώσει μιαν ωραία εκδοχή, με ιταλικούς στίχους, του κλασικού “Six days on the road” που έκανε επιτυχία ο Dave Dudley το 1963, του λεγόμενου και «ύμνου των φορτηγατζήδων».<br />Στην Ελλάδα θυμάμαι ένα ωραίο σχετικό τραγούδι του Γιώργη Αραπάκη από το δίσκο του «Βήτα Αρνητικό» στα μέσα του ’80,… καλέ μου φίλε νταλικέρη κ.λπ. Δυστυχώς δεν έχω το δίσκο μαζί μου αυτή τη στιγμή, για τη σχετική ανάρτηση… και μέχρι να πάω να τον φέρω μπορεί να έχει λήξει κι η απεργία…<br />Έχω, όμως, το… με τα φώτα νυσταγμένα και βαρειά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα…, τον ελληνικό ύμνο των φορτηγατζήδων…ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAShttps://www.blogger.com/profile/00272021390285923894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-8231772100297043562010-07-29T13:53:38.432+03:002010-07-29T13:53:38.432+03:00Από τους αγαπημένους Αμερικάνικους μύθους του δρόμ...Από τους αγαπημένους Αμερικάνικους μύθους του δρόμου. Μπράβο Φώντα-εξαίρετο post. Πριν μερικά χρόνια χάζευα στο πατρικό μου μερικά από τα παιδικά μου βιβλία. Σκόνταψα λοιπόν σε ένα βιβλίο με κλασσικά ελληνικά παραμύθια-Εκδόσεις "Αστήρ" 197κάτι. . .και πέτυχα την ιστορία ενός νεαρού λυράρη που δεν του έφταναν όσα του εμαθε ο δάσκαλος του χωριού, όυτε ο δάσκαλός στην πόλη, ούτε ο καλύτερος λυράρης της Κρήτης. Εκεί λοιπόν που μαράζωνε, του είπαν πως μόνο όι νεράιδες θα του μάθουν αυτό που θέλει. Την συνέχεια την φαντάζεστε. Αστροφεγγιά-χωράφια-σταυροδρόμι-μαχαίρι-κυκλος-να μη βγεί από τον κύκλο παρά τα παρακάλια-να παίζει ως να λαλήσει ο πετεινός. Ακριβώς το Crossroads όπως το τραγούδησε ο Robert Johnshon.Τα παραμύθια είναι από κεινα τα πράγματα που περνού πιό γρήγορα από όλα, τα σύνορα και τους Ωκεανούς. Τώρα που το γράφω θυμήθηκα και μία άλλη ιστορία-μύθο. Διάβαζα σε μια παλια Βαβέλ μια ιστορία του Hugo Pratt για ένα τραυματισμένο πεζοναύτη στον Ειρηνικό που τον σώζει από το no man's land ένας ατρόμητος νοσοκόμος που του σταματά την αιμορραγία και τον πάει πισω από τις γραμμές, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί φάντασμα. Κλασσική ιστορία που την είχαν πάνω κάτω τραγουδήσει κάτι χάλια τύποι-(ένας Stan Ridgway -το Camouflage)senor pocopiconoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-70939290678491500682010-07-29T13:00:51.770+03:002010-07-29T13:00:51.770+03:00Αυτο ειναι που λέμε ghost Country.Ωραίο κομματι.Αυτο ειναι που λέμε ghost Country.Ωραίο κομματι.Νικος Κουτερηςnoreply@blogger.com