tag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post8228996420156440620..comments2024-03-28T23:18:12.880+02:00Comments on ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ / VINYLMINE: THE BOY «Παραδουλεύτρα»: το νέο διπλό LP ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAShttp://www.blogger.com/profile/00272021390285923894noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-62013209531540547912019-10-11T13:25:35.124+03:002019-10-11T13:25:35.124+03:00Το όνομα 'Σιμόν Σουλ' είναι από τον '&...Το όνομα 'Σιμόν Σουλ' είναι από τον ''Ενοικο' του Πολάνσκι αν λεέι κάτι αυτό. Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2715933081753798049.post-78358367003026899562019-10-10T14:22:45.532+03:002019-10-10T14:22:45.532+03:00Νομίζω πως αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα θέλει ν...Νομίζω πως αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα θέλει να προσεγγίσει το πως αισθάνονταν οι άνθρωποι στην Ελλάδα των '00s και των 10's, σε τι σόι ζόφο ζούσαν και μεγάλωναν τα παιδιά τους, ποιες ήταν οι αναφορές, οι συνισταμένες, ο κόσμος τους, αν αναζητούσε με άλλα λόγια κάποιος από το μέλλον μια φωτογραφία της εποχής μας, δεν θα μπορούσε να βρει πιο πιστή απεικόνιση από τα τραγούδια του The Boy. Κι αυτό είναι κάπως παράξενο, αν αναλογισθεί κανείς ότι το έργο του είναι περιορισμένης σχετικά απήχησης, δεν τον τραγουδάνε στα στάδια, δεν τον αποθεώνουν στις μπουάτ, ούτε τον χειροκροτούν συνοδεία φιστικιών και μπουκαλιών ουίσκυ στις μεγάλες έντεχνες πίστες της νύχτας, ούτε που θα παίξει ποτέ στο Ηρώδειο σε συναυλία του τύπου "Είκοσι χρόνια The Boy". Εντύπωση προκαλεί όμως και το πως γίνεται αυτός ο εσωστρεφής, αυτο-αναφορικός καλλιτέχνης να έχει συλλάβει τόσο καλά τη γενικότερη εικόνα της εποχής μας. Ένας ακραιφνής μοντερνιστής που μοιάζει σα να μη θέλει να έχει την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε παραδοσιακή φόρμα ή αξία, μάλλον ελίτ, μάλλον εμπνεόμενος από παράξενες μουσικές ταινίες και βιβλία που η σιωπηρή πλειοψηφία απλώς αγνοούμε, με λόγια που κάποιες φορές απηχούν έναν παράξενο μισανθρωπισμό. Κι όμως το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται πως έχει πετύχει να συλλάβει κάτι από το βαθύτερο πνεύμα της ζοφερής αυτής και χωρίς αγάπη εποχής που ζούμε. Δεν ξέρω, μπορεί να γράφω και μπούρδες, δεν έχω ακούσει άλλωστε επισταμένα το σύνολο της δουλειάς του. Δεν είναι κι εύκολο, δεν σου δίνει και πολλά πατήματα για να ταυτιστείς σαν ακροατής με αυτό που ακούς. Το "Εμένα η κόρη μου" πάντως από τον εν λόγω δίσκο το ακούω δυο τρεις φορές τη μέρα. Που σημαίνει πως ακόμα και παρά τη θέληση του δημιουργού του,λειτουργούν ενίοτε κάποιοι υπόγειοι μηχανισμοί ταύτισης πίσω από το στρυφνό ύφος και το ανοίκειο περιεχόμενο. Αλλιώς δεν κάνεις τέχνη. Κάνεις μόνο φόρμα. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο που ως μουσικός/στιχουργός ο The Boy έχει να φοβάται. lostislandboyhttps://www.blogger.com/profile/08700074316588932126noreply@blogger.com