11. THE RUNNING MAN – The Running Man – RCA Neon NE 11 – 1972
Πρόκειται για την τελευταία προσφορά της Neon, που είναι ταυτοχρόνως κι ένας πράγματι καλός (ορισμένες φορές πολύ καλός) δίσκος. Στο μοναδικό άλμπουμ των Running Man αναφερόμαστε, ένα τρίο το οποίο οδηγούσε ο άσσος βρετανός κιθαρίστας, της jazz-avant βασικά, Ray Russell (από τους John Barry Seven, Georgie Fame & The Blue Flames, Rock Workshop, Nucleus, The British Orchestra, Bill Fay κ.ά.). Μαζί του οι: Alan Greed φωνή, όργανο, Alan Rushton ντραμς, αλλά και επίλεκτα μέλη της βρετανικής jazz σκηνής, όπως ο τρομπετίστας Harry Beckett και ο τενορίστας Gary Windo. «Παράξενο» άλμπουμ το “Running Man”. Συχνά κοντά στις power-rock συνταγές των Cream, άλλοτε δίπλα στο rockin’ underground του Pete Brown (Battered Ornaments, Piblokto!), των Pretty Things (εποχής “Parachute”) ή των Patto και άλλοτε πλησίον της prog-pop των Procol Harum και των Fox... πάντοτε, όμως, έχοντας κάτι να προτείνει. Βασικά, μία σταθερή μέθοδο επικοινωνίας της ηλεκτρικής κιθάρας, από πλευράς Ray Russell, με διάφορες rock, «ροκοειδείς» ή «τζαζικές» καταστάσεις, και με βασικό στόχο τη διατήρηση του αισθητικού της «βάρους» (της κιθάρας). Το 8λεπτο “Spirit” π.χ., στη δεύτερη πλευρά, είναι καταπληκτικό κομμάτι, ένα από τα πλέον «υπερήφανα» του βρετανικού jazz-rock, με άκαυτες «προσπάθειες» από τους Russell και Windo.
Όλα τα άλμπουμ της RCA/Neon έχουν επανεκδοθεί σε LP ή CD, ή και στις δύο φόρμες, σε διάφορες εταιρίες (Akarma, Repertoire, Mercury, Radioactive, BGO...) και εντοπίζονται σχετικώς εύκολα. Για όσους δεν καλύπτονται από το downloading...
(όλα τα κείμενα για τα άλμπουμ της RCA NEON πρωτοδημοσιεύτηκαν στο JAZZ & TZAZ, τεύχος 193, 4/2009)
Πρόκειται για την τελευταία προσφορά της Neon, που είναι ταυτοχρόνως κι ένας πράγματι καλός (ορισμένες φορές πολύ καλός) δίσκος. Στο μοναδικό άλμπουμ των Running Man αναφερόμαστε, ένα τρίο το οποίο οδηγούσε ο άσσος βρετανός κιθαρίστας, της jazz-avant βασικά, Ray Russell (από τους John Barry Seven, Georgie Fame & The Blue Flames, Rock Workshop, Nucleus, The British Orchestra, Bill Fay κ.ά.). Μαζί του οι: Alan Greed φωνή, όργανο, Alan Rushton ντραμς, αλλά και επίλεκτα μέλη της βρετανικής jazz σκηνής, όπως ο τρομπετίστας Harry Beckett και ο τενορίστας Gary Windo. «Παράξενο» άλμπουμ το “Running Man”. Συχνά κοντά στις power-rock συνταγές των Cream, άλλοτε δίπλα στο rockin’ underground του Pete Brown (Battered Ornaments, Piblokto!), των Pretty Things (εποχής “Parachute”) ή των Patto και άλλοτε πλησίον της prog-pop των Procol Harum και των Fox... πάντοτε, όμως, έχοντας κάτι να προτείνει. Βασικά, μία σταθερή μέθοδο επικοινωνίας της ηλεκτρικής κιθάρας, από πλευράς Ray Russell, με διάφορες rock, «ροκοειδείς» ή «τζαζικές» καταστάσεις, και με βασικό στόχο τη διατήρηση του αισθητικού της «βάρους» (της κιθάρας). Το 8λεπτο “Spirit” π.χ., στη δεύτερη πλευρά, είναι καταπληκτικό κομμάτι, ένα από τα πλέον «υπερήφανα» του βρετανικού jazz-rock, με άκαυτες «προσπάθειες» από τους Russell και Windo.
Όλα τα άλμπουμ της RCA/Neon έχουν επανεκδοθεί σε LP ή CD, ή και στις δύο φόρμες, σε διάφορες εταιρίες (Akarma, Repertoire, Mercury, Radioactive, BGO...) και εντοπίζονται σχετικώς εύκολα. Για όσους δεν καλύπτονται από το downloading...
(όλα τα κείμενα για τα άλμπουμ της RCA NEON πρωτοδημοσιεύτηκαν στο JAZZ & TZAZ, τεύχος 193, 4/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου