Η cumbia λοιπόν είναι το (κυρίαρχο) στυλ, διαμορφωμένη βεβαίως μέσα στα χρόνια από το σύνολο των ήχων που έφθαναν στη Διώρυγα. Calypso, soul και funk, ήχοι από την Κούβα και την ευρύτερη Καραϊβική, όλα «ανακατεμένα» μέσα από live ή στούντιο jam sessions, στα οποία το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο ήταν ο μόνος τρόπος, ίνα καλυφθεί ο παικτικός οίστρος των μουσικών. Έτσι κάπως μάς τα... προσδιορίζει και ο υπότιτλος της συλλογής: “Latin Sounds, Cumbia Tropical & Calypso Funk on the Isthmus 1967-77” [Soundway]. Βινύλια λοιπόν, 45άρια κυρίως (να πούμε πως όσα labels εικονίζονται στο ένθετο «βγάζουν μάτι», λόγω των υπέροχων σχεδίων και χρωμάτων τους), αλλά και κάποια long plays, είναι το σπανιώτατο υλικό που διαχειρίζονται οι compilers Roberto Ernesto Gyemant και Miles Cleret, προκειμένου να μας παρουσιάσουν ένα 70λεπτο άλμπουμ, φισκαρισμένο στις ηχητικές εκπλήξεις. Στην πρώτη γραμμή η tamborera “La murga de Panama” (1972) από τους Pari Brandao Y Su Conjunto Aires Tablenos – μου θυμίζει ένα από τα πιο αγαπημένα μου latin κομμάτια το “Quiero que llegue el verano” (1966) του αργεντινού μαέστρου Luis Aguile –, το “Flora” (1968) των Maximo Rodriguez y sus Estrellas Panamenas με το απίστευτο, εκκωφαντικό πνευστό τμήμα, η κιθαριστική descarga... superior (1970) των σχολιαρόπαιδων Superiores, το άπιαστο exotica-funky “Dreams” (1974) των Duncan Brothers, η ωραία instro version του “Ain’t no sunshine” (1971) του Bill Withers από τους Soul Fantastics, το... pre-σαντανικό “Borombon” (1967) του Camilo Azuquita, το καρναβαλικό “La escoba” (1971) των Alfredo y su Salsa Montanera με το έξοχο κιθαριστικό σόλο, η samba “Si la vez” (1971) των Ormelis Cortex con su Conjunto Viva Guarare, το “Jazzy” (1968) του Willie Colon από κάποιους Papacitos... Όλοι «κάποιοι» είναι... Εμείς να δείτε τι είμαστε...
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
...ΠΑΝΑΜΕΖΕ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ...
Το ότι ο θιασώτης-συλλέκτης-μελετητής Roberto Ernesto Gyemant γράφει τις σημειώσεις του άλμπουμ “Panama! 2” από την Cali της Κολομβίας δεν πρέπει να παραξενεύει. Ο Παναμάς έχει πολλά κοινά στοιχεία πολιτισμού με τη γειτονική του νοτιο-αμερικανική χώρα, για την οποία θεωρείται κάπως σαν η «μαύρη επαρχία» της. Η cumbia λοιπόν είναι το (κυρίαρχο) στυλ, διαμορφωμένη βεβαίως μέσα στα χρόνια από το σύνολο των ήχων που έφθαναν στη Διώρυγα. Calypso, soul και funk, ήχοι από την Κούβα και την ευρύτερη Καραϊβική, όλα «ανακατεμένα» μέσα από live ή στούντιο jam sessions, στα οποία το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο ήταν ο μόνος τρόπος, ίνα καλυφθεί ο παικτικός οίστρος των μουσικών. Έτσι κάπως μάς τα... προσδιορίζει και ο υπότιτλος της συλλογής: “Latin Sounds, Cumbia Tropical & Calypso Funk on the Isthmus 1967-77” [Soundway]. Βινύλια λοιπόν, 45άρια κυρίως (να πούμε πως όσα labels εικονίζονται στο ένθετο «βγάζουν μάτι», λόγω των υπέροχων σχεδίων και χρωμάτων τους), αλλά και κάποια long plays, είναι το σπανιώτατο υλικό που διαχειρίζονται οι compilers Roberto Ernesto Gyemant και Miles Cleret, προκειμένου να μας παρουσιάσουν ένα 70λεπτο άλμπουμ, φισκαρισμένο στις ηχητικές εκπλήξεις. Στην πρώτη γραμμή η tamborera “La murga de Panama” (1972) από τους Pari Brandao Y Su Conjunto Aires Tablenos – μου θυμίζει ένα από τα πιο αγαπημένα μου latin κομμάτια το “Quiero que llegue el verano” (1966) του αργεντινού μαέστρου Luis Aguile –, το “Flora” (1968) των Maximo Rodriguez y sus Estrellas Panamenas με το απίστευτο, εκκωφαντικό πνευστό τμήμα, η κιθαριστική descarga... superior (1970) των σχολιαρόπαιδων Superiores, το άπιαστο exotica-funky “Dreams” (1974) των Duncan Brothers, η ωραία instro version του “Ain’t no sunshine” (1971) του Bill Withers από τους Soul Fantastics, το... pre-σαντανικό “Borombon” (1967) του Camilo Azuquita, το καρναβαλικό “La escoba” (1971) των Alfredo y su Salsa Montanera με το έξοχο κιθαριστικό σόλο, η samba “Si la vez” (1971) των Ormelis Cortex con su Conjunto Viva Guarare, το “Jazzy” (1968) του Willie Colon από κάποιους Papacitos... Όλοι «κάποιοι» είναι... Εμείς να δείτε τι είμαστε...
Η cumbia λοιπόν είναι το (κυρίαρχο) στυλ, διαμορφωμένη βεβαίως μέσα στα χρόνια από το σύνολο των ήχων που έφθαναν στη Διώρυγα. Calypso, soul και funk, ήχοι από την Κούβα και την ευρύτερη Καραϊβική, όλα «ανακατεμένα» μέσα από live ή στούντιο jam sessions, στα οποία το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο ήταν ο μόνος τρόπος, ίνα καλυφθεί ο παικτικός οίστρος των μουσικών. Έτσι κάπως μάς τα... προσδιορίζει και ο υπότιτλος της συλλογής: “Latin Sounds, Cumbia Tropical & Calypso Funk on the Isthmus 1967-77” [Soundway]. Βινύλια λοιπόν, 45άρια κυρίως (να πούμε πως όσα labels εικονίζονται στο ένθετο «βγάζουν μάτι», λόγω των υπέροχων σχεδίων και χρωμάτων τους), αλλά και κάποια long plays, είναι το σπανιώτατο υλικό που διαχειρίζονται οι compilers Roberto Ernesto Gyemant και Miles Cleret, προκειμένου να μας παρουσιάσουν ένα 70λεπτο άλμπουμ, φισκαρισμένο στις ηχητικές εκπλήξεις. Στην πρώτη γραμμή η tamborera “La murga de Panama” (1972) από τους Pari Brandao Y Su Conjunto Aires Tablenos – μου θυμίζει ένα από τα πιο αγαπημένα μου latin κομμάτια το “Quiero que llegue el verano” (1966) του αργεντινού μαέστρου Luis Aguile –, το “Flora” (1968) των Maximo Rodriguez y sus Estrellas Panamenas με το απίστευτο, εκκωφαντικό πνευστό τμήμα, η κιθαριστική descarga... superior (1970) των σχολιαρόπαιδων Superiores, το άπιαστο exotica-funky “Dreams” (1974) των Duncan Brothers, η ωραία instro version του “Ain’t no sunshine” (1971) του Bill Withers από τους Soul Fantastics, το... pre-σαντανικό “Borombon” (1967) του Camilo Azuquita, το καρναβαλικό “La escoba” (1971) των Alfredo y su Salsa Montanera με το έξοχο κιθαριστικό σόλο, η samba “Si la vez” (1971) των Ormelis Cortex con su Conjunto Viva Guarare, το “Jazzy” (1968) του Willie Colon από κάποιους Papacitos... Όλοι «κάποιοι» είναι... Εμείς να δείτε τι είμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου