Για "τις ζωές των Γάλλων" στο 7 της Ελευθεροτυπίας

Διάβασα στο 7 (Νο 411, 4/10/09) της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας το άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη με αφορμή τη συναυλία του Adamo στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα «βιαστικό» κείμενο με κάποια λάθη, ορισμένες ανακρίβειες και κυρίως, παραλείψεις όσον αφορά στην ελληνική τραγουδιστική-συνθετική παρουσία στη Γαλλία στα χρόνια του ’60. Ενδεικτικώς σημειώνω: η Sylvie Vartan δεν είναι Γαλλίδα («πρότυπο γαλλικής ομορφιάς») αλλά Βουλγάρα, που γεννήθηκε κοντά στη Σόφια και πήγε στο Παρίσι το 1952, όταν ήταν 8 ετών. To "Cheveux longs et idees courtes" ("Μακρυά μαλλιά και κοντές ιδέες") το είπε ο Johnny Hallyday, αλλά το τραγούδι δεν ήταν δικό του. Το είχε κλέψει - όντως - από τον σημαντικότατο βέλγο beatnik-τραγουδοποιό Ferre Grignard (ήταν το "My crucified Jesus"). Έτσι, τo πιο πιθανόν είναι, ο Hallyday, να είχε εκείνον στο μυαλό του και όχι τον Antoine. Εν πάση περιπτώσει. Οι εταιρίες δεν γράφονται “Barcley” και “Pathee”, αλλά Barclay και Pathe. Ο Georges Guetary, ο οποίος αναφέρεται μέσα σε μια σειρά ονομάτων («Πατασού, Μπρελ, Ζορζ Γκεταρί, Μαρί Λαφορέ»), δεν ήταν Γάλλος, αλλά έλληνας αιγυπτιώτης (είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια από έλληνες γονείς). Μάλιστα είχε επισκεφθεί την Ελλάδα στα sixties/seventies κι είχε ηχογραφήσει και στη γλώσσα μας κάμποσα singles. Ας πούμε τα: "Ένα φιλί μου τό'ταξες/ Έλα κοντά μου" [Athenee 45-AT 5058], "Εγώ και συ/ Τέτοια μάτια" [Athenee 45-AT 5059], στην εταιρία του Πλωμαρίτη, αλλά κι αυτό που βλέπετε πιο κάτω, στη Philips.Είναι γεγονός πως οι Aphrodite’s Child δεν «έγραψαν» το “Rain & tears”, απλώς υλοποίησαν την ιδέα του παραγωγού τής Philips Pierre Sbarro να βασιστούν στον Κανόνα in D major του Pachelbel και του στίχους του Boris Bergman, προκειμένου να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους με το εν λόγω τραγούδι. Είναι αλήθεια πως τα κατάφεραν.
Όσον αφορά στους ροκάδες στην Αθήνα που «ανακάλυπταν τον βιολιστή Στεφάν Γκραπελί»... έχω την εντύπωση πως οι ροκάδες πιο πολύ ενδιαφέρονταν (και σίγουρα ανακάλυπταν) τον Jean-Luc Ponty – συνεργάτης του Frank Zappa εξάλλου – παρά τον σπουδαίο, αλλά γηραλέο Grappelli. Για το αν "ενίσχυσε ο Ντέμης Ρούσος την ελληνική παρουσία στη Γαλλία" από το ’68 και μετά, έρχομαι να πω πως αυτό δεν είναι σωστό. Μόλις μετά το πρώτο του προσωπικό LP “Fire and Ice” (1972), ο Ντέμης Ρούσσος, ως «μεμονωμένος» καλλιτέχνης, άρχισε να απασχολεί τους Γάλλους. Και, φυσικά, στο κείμενο δεν γίνεται κανένας λόγος για τα δεκάδες ελληνικά ονόματα που παρέδωσαν «μαθήματα» στους τρικολόρ (το «μαθήματα» το λέω εν είδει υπερβολής) ήδη από τις αρχές του ’60. Οι Trio Athenee (το 45άρι στην Vega είναι από τα παλαιότερά τους - μήπως το παρθενικό τους;) ήταν΄, ίσως, οι πρώτοι που πάτησαν Παρίσι για καριέρα (την έκαναν!), περί το 1960, όπως και ο Γεράσιμος Λαβράνος εξάλλου με το “Quand on aime” (το είπαν οι Luis Mariano, Jacqueline Boyer, Arturo Motta κ.ά.). Αφήνουμε δε τον Μάνο Χατζιδάκι με το “Never on Sunday” (δεκάδες οι γαλλικές εκτελέσεις). Ακολούθησαν, εννοείται, ο Ζαμπέτας, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος... Παρά λίγο να ξεχάσω τον Γιάννη Σπανό (Yani Spanos), τραγούδια του οποίου ερμήνευσαν (τους αναφέρω από μνήμης) οι Brigitte Bardot, Juliette Greco, Vittorio Santos, Jean-Pierre Savelli, Lydia Verkine, Reinaldo, Claude Parent, Ezdra Odile, Beatrice Arnac, Mistigri και διάφοροι άλλοι.
Αν υπάρξει σοβαρός λόγος θα επανέλθω. Με περαιτέρω κείμενο και φωτογραφίες...