Μιλώντας με φίλους για τη «λευκή» μουσική στη Νότια Αφρική, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, παρατηρώ πως υπάρχει μία διάχυτη καχυποψία, η οποία σχετίζεται οπωσδήποτε με τις κατάπτυστες πολιτικές του apartheid. Λες και όλοι οι λευκοί μουσικοί του rock ή της jazz στη χώρα ήταν ρατσιστές και φασιστόμουτρα. Στο βαθμό που μπορώ να ελέγξω κάποια πράγματα θα έλεγα πως αυτό, γενικώς, δεν είναι σωστό. Θ’ αναρτήσω κάποια κείμενα στο μέλλον, αλλά, για την ώρα, να ένα soundtrack μιας «προοδευτικής» νοτιο-αφρικανικής ταινίας με βαθύτερο νόημα.
Πρόκειται για το φιλμ
“Snake Dancer” του
Dirk DeVilliers από το 1976 και βεβαίως για το OST
“Glenda” [Sonorama], το οποίο συνέθεσαν οι
Zane Cronje και
Charles Segal. Η ταινία πραγματεύεται την αληθινή ιστορία της πρώην δασκάλας
Glenda Kemp (πρωταγωνιστεί η ίδια), η οποία, κάποια στιγμή στη ζωή της, αποφασίζει να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο «ελευθερίας», με το να γίνει στριπτιζέζ σ’ ένα night club του Hillbrow, της κοσμποπολίτικης συνοικίας του Johannesburg, χορεύοντας αισθησιακώς αγκαλιά μ’ έναν πύθωνα! Η «πρόκληση» ήταν μεγάλη για την κυβέρνηση του ρατσιστή πρωθυπουργού της χώρας John Vorster, η οποία, με την αρωγή και της καλβινικής Εκκλησίας, προσπαθεί και καταφέρνει τελικώς να «ελέγξει» την Kemp, και κατ’ επέκταση την ταινία (απαγορεύτηκε) και το soundtrack (τυπώθηκαν ελάχιστες promo κόπιες από την τοπική CBS).
Το μουσικό ενδιαφέρον έγγειται σ’ ένα καλοφτιαγμένο... euro-lounge «φανκάτο» OST, όπως εκείνα που παρουσίαζαν κατά κόρον οι Ιταλοί στα mid-seventies, ή ο Γιώργος Χατζηνάσιος, στην Ελλάδα, την ίδια εποχή. Μάλιστα το “Branningan’s pad” ηχεί στ’ αυτιά μου εντελώς «ελληνικό» και είναι μαζί με το “The club” και το “The hustler” τα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου