Βρήκα πρόσφατα στο Μοναστηράκι και ξαναγόρασα, λόγω της αστείας τιμής του (5 ευρώ), την επανέκδοση του φοβερού δεύτερου άλμπουμ “At the Castle, Recorded Live!” των Wailers από το 1962. (Εννοώ τους Wailers του northwest punk και όχι το γκρουπ του Marley). Είχα ν’ ακούσω πολλά χρόνια αυτόν το δίσκο, αλλά πάντα είναι καρφωμένη στη μνήμη μου η πούρα rock n’ roll δύναμη που ξεχειλίζει από τ’ αυλάκια του. Μιλάμε για κάτι που συνέβη 47 χρόνια πριν. Μοιάζει απίστευτο. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί, που τους είχε συγκροτήσει σε σώμα ο Γιάννης ο Έλληνας (John Greek) στην Takoma της Washington το καλοκαίρι του ’58, κατάφεραν κάτι σπάνιο για τη λευκή μουσική ιστορία της Αμερικής· και μάλιστα την pre-Beatles εποχή. Να δώσουν ένα αυθεντικό ροκάδικο άλμπουμ, ανακατεύοντας με μοναδικό ταλέντο το κλασικό rock n’ roll του Chuck Berry, το punky blues των Earl Hooker και Freddie King, τη soul του Ike Turner, το hard bop του Cannonball Adderley και βεβαίως τη frat ορχηστρική συνωμοσία, με τα σαξόφωνα σε πρώτο πλάνο. Μέτραγε ακόμη για τους Wailers το γεγονός ότι δεν διασκεύαζαν μόνο (που ήταν το πιο σύνηθες, για τα γκρουπ της περιόδου), αλλά... πρωτοτυπούσαν κιόλας με τα δικά τους “Wailer’s house party”, “Dirty robber”, “Rosalie”, “Since you been gone”, “Shivers”, “Zig zag” ή εκείνο το στοιχειώδες, αλλά τόσο... συγκινητικό“Tall cool one”. Είναι μεγάλη η ιστορία των Wailers - από τότε που ξεκίνησαν, από τότε που ηχογράφησαν το “Louie Louie”, από τότε που έδωσαν αυτό το live στο (The) Castle, κάπου ανάμεσα στην Takoma και το Seattle, μπροστά σε δυο χιλιάδες πιτσιρικάδες, μέχρι τότε που προσέφεραν τον τελευταίο τους garage ύμνο, το “Out of our tree” το 1966, κι ακόμη πιο μετά. Ακούω στην τσίτα τους Kent Morrill πιάνο, όργανο, Mark Marush σαξόφωνο, Rich Dangel lead κιθάρα, Buck Ormsby μπάσο, Mike Burk ντραμς, τον τραγουδιστή Rockin Robin Roberts, την 15χρονη τραγουδίστρια Gail Harris... κι αφήνω τους Arctic Monkeys να κουρεύονται...
(Οι... σαν μαύροι διασκευάζουν το “I idolize you” του Ike Turner, με την 15χρονη να «ξεσκίζεται». Να τρώει η Sharon Jones και της Sugahspank! να μη δίνει...
Είχα ν’ ακούσω πολλά χρόνια αυτόν το δίσκο, αλλά πάντα είναι καρφωμένη στη μνήμη μου η πούρα rock n’ roll δύναμη που ξεχειλίζει από τ’ αυλάκια του. Μιλάμε για κάτι που συνέβη 47 χρόνια πριν. Μοιάζει απίστευτο. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί, που τους είχε συγκροτήσει σε σώμα ο Γιάννης ο Έλληνας (John Greek) στην Takoma της Washington το καλοκαίρι του ’58, κατάφεραν κάτι σπάνιο για τη λευκή μουσική ιστορία της Αμερικής· και μάλιστα την pre-Beatles εποχή. Να δώσουν ένα αυθεντικό ροκάδικο άλμπουμ, ανακατεύοντας με μοναδικό ταλέντο το κλασικό rock n’ roll του Chuck Berry, το punky blues των Earl Hooker και Freddie King, τη soul του Ike Turner, το hard bop του Cannonball Adderley και βεβαίως τη frat ορχηστρική συνωμοσία, με τα σαξόφωνα σε πρώτο πλάνο. 
Μέτραγε ακόμη για τους Wailers το γεγονός ότι δεν διασκεύαζαν μόνο (που ήταν το πιο σύνηθες, για τα γκρουπ της περιόδου), αλλά... πρωτοτυπούσαν κιόλας με τα δικά τους “Wailer’s house party”, “Dirty robber”, “Rosalie”, “Since you been gone”, “Shivers”, “Zig zag” ή εκείνο το στοιχειώδες, αλλά τόσο... συγκινητικό “Tall cool one”. Είναι μεγάλη η ιστορία των Wailers - από τότε που ξεκίνησαν, από τότε που ηχογράφησαν το “Louie Louie”, από τότε που έδωσαν αυτό το live στο (The) Castle, κάπου ανάμεσα στην Takoma και το Seattle, μπροστά σε δυο χιλιάδες πιτσιρικάδες, μέχρι τότε που προσέφεραν τον τελευταίο τους garage ύμνο, το “Out of our tree” το 1966, κι ακόμη πιο μετά. 
Ακούω στην τσίτα τους Kent Morrill πιάνο, όργανο, Mark Marush σαξόφωνο, Rich Dangel lead κιθάρα, Buck Ormsby μπάσο, Mike Burk ντραμς, τον τραγουδιστή Rockin Robin Roberts, την 15χρονη τραγουδίστρια Gail Harris... κι αφήνω τους Arctic Monkeys να κουρεύονται...
(Οι... σαν μαύροι διασκευάζουν το “I idolize you” του Ike Turner, με την 15χρονη να «ξεσκίζεται». Να τρώει η Sharon Jones και της Sugahspank! να μη δίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου