il sogno di DEMETRIO STRATOS... (ΙΙ)

Τα 30 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του Demetrio Stratos (13/6/1979) δεν πέρασαν απαρατήρητα στην Ιταλία. Τούτο φανερώνει, απλώς, πως ό,τι άφησε ο Stratos δεν υπήρξε ποτέ ένα αβαντ-γκάρντ καπρίτσιο, μία ανατροφοδοτούμενη μανία «του ενός», αλλά το έργο ενός ανθρώπου που επηρέασε βαθειά την (ιταλική) κοινωνία στην εποχή του. Και στο πρώτο επίπεδο, ως ένας τρανός «ήρωας» της pop κουλτούρας και στο δεύτερο, μέσω της πρωτότυπης εφηρμοσμένης έρευνας, της σχετικής με την παρουσία της προ-γλώσσας στην ατομική και κοινωνική εξέλιξη. Έτσι, η εφημερίδα (La) Republica, στο φύλλο της 11ης Ιουνίου (anno 34, numero 137) δεν αφιέρωσε απλώς μια σελίδα της στην «επέτειο», με συνέντευξη τού συνταξιδιώτη στους Premiata Forneria Marconi βιολιστή Mauro Pagani (έκαναν με τον Stratos τα άλμπουμ “Mauro Pagani” και “Rock and Roll Exibition”), αλλά προανήγγειλε και την έκδοση ενός DVD, με την ιστορική συναυλία της 14ης Ιουνίου του 1979 – το “Omaggio a Demetrio Stratos, 1979 Il Concerto”, το «ιταλικό Woodstock», όπως έμεινε στην ιστορία – το οποίο θα μοιραζόταν με τα φύλλα της Republica και της Espresso της 26ης Ιουνίου! Και όντως. Δύο μεγάλης αναγνωσιμότητας ιταλικά έντυπα έκαναν εκείνο που θά’πρεπε. Έδωσαν για πρώτη φορά στον κόσμο να δει τι συνέβει εκείνη την ημέρα στην Arena Civica του Μιλάνο. Ας υπενθυμίσω πως η συναυλία είχε στηθεί για να συγκεντρωθούν χρήματα για τη θεραπεία του Stratos, που βρισκόταν τότε στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης, και πως ο θάνατός του, την προηγούμενη μέρα δε ματαίωσε το «γεγονός»· που πήρε εν τω μεταξύ και μίαν άλλη τροπή. Στην ουσία, αναφερόμαστε στο κλείσιμο μιας εποχής (στη γείτονα τουλάχιστον), στο πέρας ενός τρόπου μουσικής σκέψης, από τον οποίον ποτέ δεν απουσίασε το κοινωνικώς αιτούμενο. Φυσικά, τα θερμά λόγια για τον Demetrio δεν λείπουν – για ’κείνον εξάλλου συγκεντρώθηκαν 60 χιλιάδες άνθρωποι – είτε σε χρόνο ενεστώτα (τότε) από τον Gianni Sassi ή τον Angelo Branduardi ή σε χρόνο μέλλοντα (σήμερα) από τον Ares Tavolazzi, τον Paolo Tofani ή τον Eugenio Finardi. Η συγκίνηση και η ελπίδα είναι εμφανείς σε κάθε καρέ, σε κάθε μέτρο των δεκάδων μουσικών που εμφανίστηκαν στο μνημόσυνο – από τους Banco del Mutuo Soccorso και τους Premiata Forneria Marconi, μέχρι τους Venegoni & Co., τους Carnascialia και τους εναπομείναντες Area.
Τον Ιούνιο του 2004, στο τεύχος 135 του Jazz & Τζαζ σ’ ένα κείμενό μου για το 2LP “1979 Il Concerto, Ommagio a Demetrio Stratos”, με αφορμή τα 25χρονα (τότε) από το θλιβερό γεγονός, έγραφα: «δεν μπορώ να φανταστώ τι θά’γινε, όταν ανέβηκαν τελευταίοι στη σκηνή οι Area, για να παίξουν τη Διεθνή...». Ούτε τώρα...
(πρωτοδημοσιεύτηκε στο Jazz & Tzaz, στο τεύχος 197/198)