LAST DRIVE έρημος τόπος

Το αμερικανικό rock – γράφουμε, δίχως να βλάψουμε τη γενικότητα, και για σκέτο rock – το έχουν εκπροσωπήσει, μέχρι κεραίας, ελάχιστα συγκροτήματα στην Ελλάδα, την τελευταία... 45ετία. Και δεν αναφερόμαστε σε άξιες, αλλά, εν πάση περιπτώσει, μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά σε μπάντες που έκαναν αισθητή την ύπαρξή τους μέσα στα χρόνια, που επηρέασαν... εαυτούς και αλλήλους· ακόμη και εν τη απουσία τους. Έχω δει «ζωντανούς» τους Last Drive 3-4 φορές στο παρελθόν (όχι και πολλές...) – για πρώτη φορά, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα – και μπορώ αντιληφθώ τι σήμαινε, για όσους έζησαν εκείνη την εποχή, του “Underworld Shakedown” και του “Heatwave” (μετά πήγα φαντάρος...), η προ διετίας είδηση πως επανασυνδέθηκαν, πως ετοιμάζονταν για νέες εξορμήσεις και πως, τέλος πάντων, δούλευαν πάνω σε καινούριο υλικό, το οποίο και θα δισκογραφούσαν. Συνέβησαν όλα. Έτσι ακριβώς. Το “Heavy Liquid” [Happy Crasher, 2009] απλώς τα επιβεβαιώνει. Ναι, είναι «ήχος Last Drive» αυτός. Ναι, το “Pantherman” είναι το ίδιο αυθάδικο όπως το “I love Cindy” – διαφορετικά τραγούδια, φτιαγμένα όμως από τις ίδιες «πέτρες». Κι εδώ είναι το ζήτημα, το οποίο αντιλαμβάνονται απολύτως οι George, Thanos A., Alex K. και Chris B.I. Το rock n’ roll δεν έχει ανάγκη τα... καινοτόμα πνεύματα και τη νέα επιχειρηματικότητα, για να υπάρξει. Έχει ανάγκη μόνον από το σεβασμό των παλαιών κωδίκων. Οι οποίοι κώδικες, α όλα κι όλα, είναι άγραφοι, περασμένοι πια στο υποσυνείδητο. Ή σου βγαίνουν ή όχι. Δεν είναι ο «τρόπος ζωής»· μην ακούω τέτοια φούμαρα. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Είναι κυρίως μία στοχευμένη άσκηση κοινωνισμού, παρατήρησης, συμπαράστασης και κατανόησης του άλλου, της άλλης, του άλλου· κάπως σαν μάχη απέναντι στον κυνισμό (θα τό’θελα!) και τη «μαρκετίστικη» αλλοτρίωση. Μοιάζει να βλέπω ό,τι θέλω; Σίγουρα ακούω ό,τι θέλω...