XAXAKES σπασμένες πορσελάνες...

Εννέα χρόνια μετά το “Casanova” ο Γιάννης Νάστας και οι Xaxakes βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο. Το νέο τους άλμπουμ έχει τίτλο «Το Valse των Ελαφιών» [Archangel Music], αποτελώντας και αυτό (όπως τα δύο προηγούμενα), μία από τις πιο συνειδητές απόπειρες να γραφεί ελληνική pop (με ελληνικούς στίχους εννοούμε – αν και δεν αποκλείονται τραγούδια στην αγγλική ή τη γαλλική), η οποία να ανταποκρίνεται σε ό,τι υπερβαίνει το αναμενόμενο. Και στο στίχο-γλώσσα, που χωρίς να είναι εξεζητημένος δεν είναι αφηγηματικός, και στις μουσικές (που διατηρούν τα έντονα ρυθμικά στοιχεία τους, δίχως να ποδηγετούνται από αυτά), και στην ενορχήστρωση (με πληθώρα οργάνων, «έξυπνα» τοποθετημένων), αλλά και στην παραγωγή (με την βολιδοσκόπηση ενός ήχου που να κατακρατεί στοιχεία glam – τα σαξόφωνα π.χ. ακούγονται σαν “Andy MacKay”). Όλα αυτά αποτελούν την ιδιαιτερότητα των Xaxakes, συντελούν, με άλλα λόγια, στη δημιουργία «αδιανόητων» τραγουδιών, που στηρίζονται μεν στη φόρμα, δίχως, παραλλήλως, να στερούνται περιεχομένου. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτό ακριβώς το «περιεχόμενο» δεν αποκρυπτογραφείται γραμμικώς.
Είναι η αίσθηση βασικά, για να μην πω η βεβαιότητα, ότι η επί τούτου ευδαιμονία, το glamorous, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το προκάλυμμα του τραγικού...