ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ «κρίσιμο σημείο»...

Προσπαθώ να αντιληφθώ, μετά από δυο ακροάσεις, τι ακριβώς επιχειρεί στη «Νεροποντή» [Mercury, 2009] ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Διακρίνω συχνά στα λόγια του μιαν οργή, μιαν αποστροφή, η οποία, από τη φύση της, με δυσκολία «τεχνοποιείται». Άλλοτε, πάλι, οι... βερμπαλισμοί «κατά πατρίδας» (εκεί όπου τα προσωπικά παιδικά βιώματα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, «μπερδεύονται» με το βομβαρδισμένο Βελιγράδι, την Ολυμπιάδα και τη στάση της Αστυνομίας στο πλιάτσικο του Δεκεμβρίου – όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως), οι βερμπαλισμοί, ξαναλέω, βαδίζουν δίπλα-δίπλα με παιδικά τραγουδο-σκαριφήματα και με παρλάτες σκωπτικής διάθεσης. Συμφωνική ορχήστρα, βυζαντινή χορωδία (ευφυής η «Επιτυχία!»), η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου πλάι-πλάι στην πτωχή ακουστική κιθάρα, τη μελόντικα και τη μαρίμπα. Ένα είναι σίγουρο. Ο Ιωαννίδης βρίσκεται στο «κρίσιμο σημείο»· και ως γνωστόν, από τη Φυσική, «κρίσιμο» είναι το σημείο στο οποίο, υπό συνθήκας, συνυπάρχουν η υγρή και η αέρια κατάσταση. Συνυπάρχουν, με άλλα λόγια, ο παλιός «υγρός» Ιωαννίδης του «Έλα κοντά», του «Εις μνήμην», του «Είπα να ζήσω», του «Αύριο», με τον «αέριον», που... δεν μαζεύεται με τίποτα. Η «Νεροποντή» είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ένα μεταβατικό άλμπουμ. Δεν θα το χαρακτήριζα «σημαντικό» για το ελληνικό τραγούδι γενικότερα, όσο, κυρίως, σημαντικό για τον ίδιον τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Προσωπικώς, δέχομαι και με το παραπάνω την άποψη-διάθεση του καλλιτέχνη να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να ανατρέψει, να ονειρευτεί (κοιμώμενος, όχι ξύπνιος). Από την άλλην όμως θα πρέπει να δεχθούμε πως και η «ανατροπή» υπόκειται, και αυτή, σε κάποιους κανόνες ισορροπίας. Νομίζω πως ο Ιωαννίδης θα τους ανακαλύψει στην πορεία.