CHRISTOPHE η Aline με botox…

Et j’ai crie, crie, Aline, pour qu’elle revienne/ Et j’ai pleure, pleure, oh! j’avais trop de peine... Ένα από τα πιο κολλητικά, έτσι ή αλλιώς, ρεφρέν των ελληνικών sixties (για τα γαλλικά δεν το συζητώ) ανήκει βεβαίως στον Christophe – έναν ερωτίλο γάλλο τροβαδούρο, που έσπασε καρδιές το 1965, όταν... θερμοπαρακαλώντας την Aline του να επιστρέψει, προκειμένου να γιατρέψει τις πληγές του, έγραφε ένα ακόμη λήμμα στο διαχρονικό pop lexicon. Το αθάνατο αυτό τραγούδι – με την προφανή-παντοτινή λειτουργικότητα – αποτελεί το ένα πεντηκοστό μόλις του κουτιού με τα τρία CD, που τιτλοφορείται “La Dolce Vita” [Disques Dreyfus] και το οποίο επιχειρεί να αποδείξει, για όσους έχασαν επεισόδια στα seventies κι αργότερα, τη συνολική προσφορά του γάλλου μετρ. Γεννημένος το 1945 στα περίχωρα του Παρισιού από ιταλούς γονείς, ο Christophe εμφανίζεται στη σκηνή το 1963 με το “Reviens Sophie”, για να σπάσει τα κοντέρ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με την “Aline”, δύο χρόνια αργότερα (θα γίνει επιτυχία και στην ιταλική, σε στίχους Mogol). Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν και βεβαίως, χορεύτηκαν τόσο το 45άρι όσο και το ανάλογο LP, σε ετικέτα disc AZ. Εκεί, ακούγονταν επίσης τα εξαιρετικά “Les marionettes” και “La fille aux yeux bleus”, που φανέρωναν το ταλέντο του Christophe στο να οικειοποιείται τους ρυθμούς της εποχής, προσφέροντας (ασυναγώνιστους) pop αδάμαντες. Το 1966 αυτή η ξερή, παράξενα τενόρο, φωνή, θα ερμηνεύσει ένα ακόμη big hit, το “J’ai entendu la mer”. Όλως περιέργως τα επόμενα χρόνια θα χαθεί, προετοιμάζοντας το περισσότερο σοφιστικέ comeback του, μετατρέποντας την εφηβική cleancut εικόνα του, σε κάτι περισσότερο απαιτητικό – σφόδρα επηρεασμένος (έτσι νομίζω) από το στυλ «δανδή» του Alain Delon. Τo ασήμαντο σεξ-απίλ ενός μάλλον άσχημου πιτσιρικά, μετατρέπεται ξάφνου σ’ ένα εξαγώγιμο ατού. Συνεργάζεται με τον... στιχουργό Jean Michel Jarre στο “Les Paradis Perdus” το 1973 και στο “Les Mots Bleus” το 1974, όπου μέσα από μεγαλύτερες φόρμες (“Le dernier des Bevilacqua”) προσεγγίζει το pop-rock της εποχής. Αλκοόλ, φάρμακα, άλλες ψυχολογικές πιέσεις, θα τον φέρουν πάλι σε δύσκολη θέση, από την οποία θα βγεί προσωρινώς(;) με το “Samourai” (1976). Αλλά και το “La dolce vita” το ’77, σε στίχους πάλι του J.M. Jarre θα του χαρίσει επιτυχία, δείχνοντας πως στη Γαλλία, την Ελλάδα και αλλαχού παρέμενε πάντοτε «κεφάλαιο». Το 1983 θα δώσει ένα από τα πιο μεστά «ύστερα» άλμπουμ της καριέρας του. Το “Cliches D’Amour” (πράγματι, αυτό ήταν) περιελάμβανε διασκευές των κλασικών “Besame mucho”, “Perfidia”, “Cry me a river”, “As time goes by”, “White Christmas” κ.ά., εκεί όπου μέσω των μελοδραματικών ενορχηστρώσεων, θα δημιουργούσε το προσωπικό του lounge opus. (Το άλμπουμ περιλαμβάνεται ολόκληρο στο τρίτο CD της έκδοσης). Η Disques Dreyfus έκανε καλή δουλειά στον εικαστικό τομέα, με το τρισδιάστατο εφέ να κυριαρχεί στο ασημένιο εξώφυλλο. Ανθολόγησε τραγούδια από την 20ετία 1965-1985 (σχεδόν όλα τα αντιπροσωπευτικά υπάρχουν), ενώ παρέλειψε ένα πλήρες εργο-βιογραφικό σημείωμα – το οποίο μόνον οι γάλλοι fans θα μπορούσε να το κάνουν όπως θ’ άρμοζε.

“Aline”, λοιπόν, ακόμη και με botox...