Durban, Δευτέρα 11 Μαΐου 2009Αγαπητέ φίλε
O Χάρυ ήταν σπουδαία περίπτωση και μεγάλη επιρροή για μένα – όπως και γι’ άλλους μουσικούς – στη ζωή μου. Ήταν ο Χάρυ εκείνος, νωρίς το ’67, που πρότεινε στους 4 Jacks And A Jill να ηχογραφήσουν τα folk τραγούδια μου, μια και η μπάντα που είχαμε σχηματίσει τότε, οι Drive (πριν από τους Privilege) δεν γινόταν να παίξει τα δικά μου «ελαφρά» protest songs. Ο Χάρυ βρισκόταν «όλος» μέσα στη soul music (Sam & Dave, Wilson Picket κ.λπ.), έπαιζε καταπληκτικό χάμοντ και τραγουδούσε με απίστευτη ένταση – παράξενο πώς για ένα τόσο μικροκαμωμένο, αδύνατο παιδί.
Από το Μάρτιο του ’67 ήδη είχε τελειώσει η υπηρεσία του στους 4 Jacks And A Jill – αφού είχε άλλα πράγματα κατά νου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως συνήθιζαν να λένε κι εκείνοι, ευχαριστώντας τον Χάρυ για την προτροπή του να πουν το “Master Jack”, το πιο επιτυχημένο νοτιο-αφρικανικό τραγούδι στο εξωτερικό – ακόμη και σήμερα, μετά από 41 χρόνια. Φυσικά, αυτό κάτι δείχνει για τη μουσική μας βιομηχανία. Πόσο «πίσω» είναι δηλαδή, σε μια χώρα, τη δική μας, που έχει να παρουσιάσει τόσο πολλά μουσικά ταλέντα. Ξεφεύγω όμως...
Ο Χάρυ είχε ένα «όραμα» για τη μουσική – και όταν αυτός πέθανε, πήρε το όραμα μαζί του. Εννοώ, απλά, πως δεν υπάρχουν ηχογραφήσεις με όλες εκείνες τις μπάντες με τις οποίες κατά καιρούς έπαιξε, για να αποδείξουμε το αληθές σε όσους δεν τον γνώρισαν. Είναι σημαντικό να πω πως ο Χάρυ ήταν πολύ διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους σόουλ, ροκ και ποπ μουσικούς του καιρού του, την περίοδο ’66-’70. Ποτέ δεν έβαλε στο στόμα του αλκοόλ, ποτέ δεν κάπνισε, ποτέ δεν έφαγε κρέας, ποτέ δεν κατέφυγε στα γνωστά χημικά βοηθήματα. Ήταν η μουσική του, το «φάρμακο» που του άλλαζε τη ζωή, το παίξιμό του στην κιθάρα, το πιάνο και το όργανο, η γιόγκα που έκανε, η αυστηρή του δίαιτα, η αυτοπειθαρχία του – τον θυμάμαι να μελετά πιάνο και κιθάρα για 6 με 8 ώρες κάθε μέρα – ήταν όλα αυτά που τον έκαναν, για πολλούς από εμάς εκείνη την εποχή, «εικόνα».
Βασικά, έχω τη γνώμη – και αυτό το λέω με όλο το σεβασμό προς τους αγαπημένους μου φίλους, τα μέλη των Freedom’s Children – ότι ο Χάρυ δεν ξεκίνησε τα ναρκωτικά μόνος του. Ήταν αμέσως μετά το ταξίδι του γκρουπ στο Λονδίνο, όταν άρχισε να εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα. Βέβαια, ήταν ακόμα φοβερός παίκτης, αλλά σ’ ένα λάιβ που είχαμε διοργανώσει στο Wits University, υπό το όνομα Tribal Blues, τον Αύγουστο του ’71, με τους Freedom’s Children και τους Malombo, ήταν πια ένα αυτοκινούμενο «φυτό»... Ένας σπουδαίος μουσικός, που είχε χάσει πια κάθε ελπίδα. Μερικές φορές η Φραν, η σύζυγός μου, κι εγώ αναρωτηθήκαμε μήπως δεν είχαμε μπορέσει να του επιστρέψουμε τη χάρη της επίδρασής του στη ζωή μας, μερικά χρόνια πριν... επιμείναμε ωστόσο ότι θα μπορούσε να βγει καθαρός απ’ αυτή την ιστορία, κι έξω από ’κείνη τη ρουτίνα του «ροκ τρόπου ζωής». Διαψευστήκαμε.
Κοιτώντας, τώρα, πίσω 40 χρόνια, θα πω με σιγουριά πως ο θάνατος του Χάρυ ήταν το πιο θλιβερό περιστατικό που βίωσα στη μουσική μου καριέρα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς αυτοκτόνησε, αλλά τώρα είμαι σίγουρος πως θα το ψάξω με αφορμή το βιβλίο μου “The Hidden Years”, που σκοπεύω να εκδόσω μέσα στο 2010. Προτίθεμαι να βρω την Ελένη (την αδελφή του) και τη Marion, εάν αυτή είναι ακόμη εδώ τριγύρω. Χρειάζομαι τα λόγια τους, με κάθε τρόπο. Όταν μάθω λεπτομέρειες θα σας ενημερώσω...
Kind regards
David Marks
(ή Spiros David Markantonatos, με καταγωγή από παλιά οικογένεια της Κεφαλλονιάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου