NICOLA CONTE: Brasil κι άγιος ο θεός...

Είναι, πλέον, σύνηθες το φαινόμενο "κεφάλαια" του DJ-ικού χώρου να επιμελούνται συλλογές, ανθολογώντας ξεχασμένα και ακριβοθώρητα gems περασμένων δεκαετιών. Από τον Gilles Peterson, τον Jazzman και τον κύριο Sonorama, μέχρι τον Quantic και τον Zeljko Kerleta (πόσοι είναι ανάμεσα; – δεκάδες), όλοι κάτι έχουν να προτείνουν, κάτι να μεταφέρουν, με κάτι να δημιουργήσουν την έκπληξη, ξανα-μανα-ανανεώνοντας το δισκο-αγοραστικό παζάρι. Ο «τρελός» Ιταλός Nicola Conte – γνωστός και μη εξαιρετέος από τις ηχογραφήσεις του στη Blue Note (μεταξύ άλλων), αλλά και από την παρουσία του στην Αθήνα, σε εμφανίσεις που αρέσαν – «σκάβει» στο λάκκο με τα βραζιλιάνικα, ανασύροντας από τον πάτο, άγνωστα, εν πολλοίς, bossa-jazz διαμάντια. Εμμένοντας στη «χρυσή» περίοδο του είδους, την τετραετία 1963-1966 (μια-δυο εγγραφές μόνο ξεφεύγουν από τα συγκεκριμένα όρια), ο Conte τονίζει, με τον τρόπο του, την ανάγκη για την ύπαρξη, και από ’κει και πέρα την... λικνιστική λειτουργικότητα, ενός αμόλυντου bossa ήχου, πριν δηλαδή τον «κατασπαράξουν» – δεν ήταν και εντελώς άσχημα, εδώ που τα λέμε – οι ροκοειδείς και σινεματίκ εξτραβαγκάνζες. Tenorio Jr, Trio Maraya, Hector Costita Sexteto, Wanda (στο γκρουπ της κυρίας ο Paulo Moura παίζει σαξόφωνο), Ana Lucia, Zimbo Trio, Djalma Dias & Sambossa 5, Cesar Camargo Mariano (ο Airto Moreira ντραμς), Yvette, Bossa Jazz Trio, Sansa Trio, Som 3, αλλά και οι έξοχοι, χρονικώς απομακρυσμένοι, Edgard & Os Tais και Brazilian Octopus (με Hermeto Pascoal και Lanny Gordin στο team) σε παραδεισένιους αρμονικούς φωνο-σχεδιασμούς, απέριττο, όπως πάντα, «βραζιλιάνικο» παίξιμο, με τα σόλο «σεμνά», περιεκτικά και πάντα εντός κλίματος (οι διάρκειες ποτέ δεν ξεπερνούν τα 4 λεπτά, ενώ ουκ ολίγες φορές «πέφτουν» κάτω και από 3) και φυσικά, με μία hip ενορχηστρωτική άποψη, απολύτως συμβατή με την παντοτινή νεότητα – τα πάντα στο “Nicola Conte Presents Viagem, A Collection of 60’s Brazilian Bossa Nova & Jazz Samba” [Far Out]. Φαίνεται λοιπόν πως άρεσε το πρώτο “Viagem” κι έτσι η Far Out έδωσε το ok και για δεύτερο στον Ιταλό – ο οποίος εκτός από καλός μουσικός, και ακόμη καλύτερος «διαχειριστής», είναι και μεγαλο-συλλέκτης· έτσι φαίνεται. Όλα τα λεφτά σε δίσκους... Γιατί, εδώ, μιλάμε για χοντρά φράγκα, αν θέλεις φερ’ ειπείν να έχεις στη δισκοθήκη σου βινύλια από τα βραζιλιάνικα sixties (την περίοδο 1963-1970 πιο συγκεκριμένα). Από ’κει λοιπόν ξαναβουτάει ο Conte, για να βγάλει στον αφρό Vera, Claudia, Janinha, Maria Lucia, Flora, Anamaria Bom, Lygia, μα ακόμη και Tema Tres, Jose Roberto Bertrami, Zil Rozendo, Tenorio Jr, Dick Farney E Sua Orchestra και ό,τι άλλο. Πολλές κυρίες στην αρχή, με το πράγμα να παίρνει σιγά-σιγά την περισσότερο break-ική του διάσταση μετά το 7 κομμάτι, το άπιαστο braz-jazz “Consolacao”, εδώ με τον πιανίστα Tenorio Jr., cut από το θρυλικό άλμπουμ “Embalo” του 1964 (διανομή: Milton Banana, Neco, Paulo Moura, J. T. Meirelles κ.ά.). Ε ναι, αν έχεις τέτοιο διαμάντι στη συλλογή σου δεν μπορείς να τη βγάλεις μόνο μ’ ένα track. Υπάρχει λοιπόν και το “Sambinha” στη θέση 17, μία θέση πριν το τελευταίο “Ninguem na rua” του Dick Farney, για να μάς... αποτελειώσει.