Τέσσερις είναι οι Rockets: ο Τάσος “Ace Moreno” Σαβουλίδης φωνή, κιθάρες, ο Χρήστος “Buddy 67s” Ζώης slap bass, ο Παναγιώτης Παπαπορφυρίου lead κιθάρες και ο Χρήστος Κουτσογιάννης ντραμς. Και οι τέσσερις είναι «παιδιά των fifties», του κλασικού δηλαδή rockabilly ήχου, ενός ήχου που ξεκίνησε νωρίς εκείνη τη δεκαετία, συμβαδίζοντας στη διαδρομή με όλες τις εξελίξεις στο στυλ. Από το frat και το garage μέχρι το punk και τις new roots αναζητήσεις, το rockabilly (ένας συνδυασμός, χονδρικώς, western swing, boogie-woogie και rhythm n’ blues) παραμένει «αμόλυντη πηγή έμπνευσης»· ο πιο ατίθασος «γονιός», αλλά ακόμη «αδέρφι» και «τέκνο» στη διαδρομή, του ίδιου του rock n’ roll. Οι Rockets δεν μοιάζουν με Έλληνες – αν αυτό έχει νόημα να το πούμε (και έχει). Δεν τους νοιάζει η ταύτιση με εγχώριους ήρωες, ούτε ενδιαφέρονται να «ροκεντρολίσουν» τον «Ζορμπά», ή να «ροκαμπιλίσουν» τη «Μισιρλού». Δεν τους ενδιαφέρει, επίσης, να παρουσιαστούν, σώνει και καλά, ως διακευαστές του Carl Perkins, του Johnny Cash ή του Gene Vincent – «προσκυνούν» μεν, αλλά προτιμούν να παρουσιάζουν και το δικό τους υλικό – πατώντας με δύναμη στο δικό τους χώμα. Τα τραγούδια τους διαρκούν εκεί γύρω στα 3 λεπτά, πολλά είναι και συντομότερα – στο rockabilly τα πάντα είναι βιαστικά – μιλούν για κορίτσια που προδίδουν αγάπες, για αγόρια που δουλεύουν σκληρά, περιμένοντας να «μεταμορφωθούν» τα Σαββατόβραδα, για τρένα και αυτοκίνητα που εξακολουθεί να τρέφουν το μύθο της μεγάλης φυγής... Θα τα έχετε ήδη βρει στο CD τους “Hot Rod Boogie” [On Stage] που κυκλοφορεί από το 2006, θα τα έχετε ακούσει στο An, στο Closer, στο Blue Fox, στο After Dark, στο Tiki... Στα πρατήρια βενζίνης...
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
THE ROCKETS Hot Rod Boogie
Η ελληνική rockabilly σκηνή έχει παρελθόν και παρόν (για το μέλλον, θα πρέπει να δούμε τ’ άστρα...). Είναι ακμαία – εννοούμε πως υπάρχει κοινό, βγαίνουν δίσκοι, γίνονται happenings και live – και, γενικώς, εξελίσσεται μ’ έναν τρόπο που σε κάνει να πιστεύεις πως τίποτα δεν είναι «εδώ», επειδή είναι, τάχα, συμπτωματικό. Αυτό ακριβώς το «βάθος» – η γνώση, με άλλα λόγια, των κανόνων του είδους – ενυπάρχει σε κάθε στροφή των τραγουδιών των Rockets, ενός συγκροτήματος που αποτελεί «αναφορά» για το χώρο τα τελευταία χρόνια. Τέσσερις είναι οι Rockets: ο Τάσος “Ace Moreno” Σαβουλίδης φωνή, κιθάρες, ο Χρήστος “Buddy 67s” Ζώης slap bass, ο Παναγιώτης Παπαπορφυρίου lead κιθάρες και ο Χρήστος Κουτσογιάννης ντραμς. Και οι τέσσερις είναι «παιδιά των fifties», του κλασικού δηλαδή rockabilly ήχου, ενός ήχου που ξεκίνησε νωρίς εκείνη τη δεκαετία, συμβαδίζοντας στη διαδρομή με όλες τις εξελίξεις στο στυλ. Από το frat και το garage μέχρι το punk και τις new roots αναζητήσεις, το rockabilly (ένας συνδυασμός, χονδρικώς, western swing, boogie-woogie και rhythm n’ blues) παραμένει «αμόλυντη πηγή έμπνευσης»· ο πιο ατίθασος «γονιός», αλλά ακόμη «αδέρφι» και «τέκνο» στη διαδρομή, του ίδιου του rock n’ roll. Οι Rockets δεν μοιάζουν με Έλληνες – αν αυτό έχει νόημα να το πούμε (και έχει). Δεν τους νοιάζει η ταύτιση με εγχώριους ήρωες, ούτε ενδιαφέρονται να «ροκεντρολίσουν» τον «Ζορμπά», ή να «ροκαμπιλίσουν» τη «Μισιρλού». Δεν τους ενδιαφέρει, επίσης, να παρουσιαστούν, σώνει και καλά, ως διακευαστές του Carl Perkins, του Johnny Cash ή του Gene Vincent – «προσκυνούν» μεν, αλλά προτιμούν να παρουσιάζουν και το δικό τους υλικό – πατώντας με δύναμη στο δικό τους χώμα. Τα τραγούδια τους διαρκούν εκεί γύρω στα 3 λεπτά, πολλά είναι και συντομότερα – στο rockabilly τα πάντα είναι βιαστικά – μιλούν για κορίτσια που προδίδουν αγάπες, για αγόρια που δουλεύουν σκληρά, περιμένοντας να «μεταμορφωθούν» τα Σαββατόβραδα, για τρένα και αυτοκίνητα που εξακολουθεί να τρέφουν το μύθο της μεγάλης φυγής... Θα τα έχετε ήδη βρει στο CD τους “Hot Rod Boogie” [On Stage] που κυκλοφορεί από το 2006, θα τα έχετε ακούσει στο An, στο Closer, στο Blue Fox, στο After Dark, στο Tiki... Στα πρατήρια βενζίνης...
Τέσσερις είναι οι Rockets: ο Τάσος “Ace Moreno” Σαβουλίδης φωνή, κιθάρες, ο Χρήστος “Buddy 67s” Ζώης slap bass, ο Παναγιώτης Παπαπορφυρίου lead κιθάρες και ο Χρήστος Κουτσογιάννης ντραμς. Και οι τέσσερις είναι «παιδιά των fifties», του κλασικού δηλαδή rockabilly ήχου, ενός ήχου που ξεκίνησε νωρίς εκείνη τη δεκαετία, συμβαδίζοντας στη διαδρομή με όλες τις εξελίξεις στο στυλ. Από το frat και το garage μέχρι το punk και τις new roots αναζητήσεις, το rockabilly (ένας συνδυασμός, χονδρικώς, western swing, boogie-woogie και rhythm n’ blues) παραμένει «αμόλυντη πηγή έμπνευσης»· ο πιο ατίθασος «γονιός», αλλά ακόμη «αδέρφι» και «τέκνο» στη διαδρομή, του ίδιου του rock n’ roll. Οι Rockets δεν μοιάζουν με Έλληνες – αν αυτό έχει νόημα να το πούμε (και έχει). Δεν τους νοιάζει η ταύτιση με εγχώριους ήρωες, ούτε ενδιαφέρονται να «ροκεντρολίσουν» τον «Ζορμπά», ή να «ροκαμπιλίσουν» τη «Μισιρλού». Δεν τους ενδιαφέρει, επίσης, να παρουσιαστούν, σώνει και καλά, ως διακευαστές του Carl Perkins, του Johnny Cash ή του Gene Vincent – «προσκυνούν» μεν, αλλά προτιμούν να παρουσιάζουν και το δικό τους υλικό – πατώντας με δύναμη στο δικό τους χώμα. Τα τραγούδια τους διαρκούν εκεί γύρω στα 3 λεπτά, πολλά είναι και συντομότερα – στο rockabilly τα πάντα είναι βιαστικά – μιλούν για κορίτσια που προδίδουν αγάπες, για αγόρια που δουλεύουν σκληρά, περιμένοντας να «μεταμορφωθούν» τα Σαββατόβραδα, για τρένα και αυτοκίνητα που εξακολουθεί να τρέφουν το μύθο της μεγάλης φυγής... Θα τα έχετε ήδη βρει στο CD τους “Hot Rod Boogie” [On Stage] που κυκλοφορεί από το 2006, θα τα έχετε ακούσει στο An, στο Closer, στο Blue Fox, στο After Dark, στο Tiki... Στα πρατήρια βενζίνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου