BABA ZULA ρίζες

Το άλμπουμ μπορεί να είναι προπέρσινο, αλλά δεν είναι καθόλου... ξινό σταφύλι. Στο “Roots” [Doublemoon] αναφέρομαι, ό,τι πιο καινούριο δηλαδή έχουν καταθέσει οι Τούρκοι Baba Zula· οπωσδήποτε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γκρουπ του... ήχου της Πόλης, την τελευταία 13ετία. Κι αυτό γιατί; Μα γιατί υπήρξαν η φυσική συνέχεια των Zen, της μπάντας δηλαδή που άφησε ανεξίτηλο ίχνος στο τουρκικό «ψαγμένο» rock στα μέσα των nineties. (Σε ανύποπτη στιγμή, πριν από αρκετά χρόνια, είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ για το άλμπουμ τους “Derya”, το οποίο δεν εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα). Για να πω την αλήθεια, και να μην παριστάνω τον έξυπνο, μόλις πριν από λίγο καιρό διαπίστωσα ότι οι Baba Zula υπήρξαν «προέκταση» των Zen, αφού μου ήταν λίγο δύσκολο να θυμηθώ πως ο Murat Ertel ήταν μπροστάρης σ’ εκείνο το παλαιό συγκρότημα, καιρό πριν φτιάξει «παγκόσμιο όνομα» με το... Μεγάλο Μυστικό. Όπως κι αν έχει η κατάσταση – και μετά την επιτυχία της ταινίας του Fatih Akin για τον «Ήχο της Πόλης», στην οποίαν οι Baba Zula, με κομμάτια όπως τα “Tavus havasi” και “Cecom” είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο – η ουσία είναι πως (και) το “Roots” είναι ένα «βήμα μετά» στην απέραντη ηχοθήκη του γκρουπ (Murat Ertel ηλεκτρικό σάζι κ.ά., Levent Akman κρουστά κ.ά., Cosar Kamci νταρμπούκες, Brenna MacCrimmon φωνή), το οποίο, εδώ, καλείται να συνδέσει κλασικές dub τεχνικές, με τον ήχο του anadolu rock, που ήκμασε στα early seventies. Αν και στις ωριμότερες στιγμές τους (“Abbas Aga park”) το στυλ τους θυμίζει ύστερους Can, είναι τα... τουρκικά θέματα, όπως τα “Eternal is the word of poets” και “Alexander” (να ελπίζω στην ιστορική ορθότητα των στίχων;) - με το όργανο σύμβολο του εντόπιου rock, το ηλεκτρικό σάζι, να πρωταγωνιστεί - εκείνα που αποτελούν τη φυσική (και αγαστή) εξέλιξη του anadolu προφίλ των Mogollar και του θερμού τουρκο-μπαρόκ του σπουδαίου Orhan Gencebay. Οι Baba Zula, περισσότερο από μια γενιά μετά, ποδοπατούν στις ρίζες, παρέχοντας πλήρες νόημα στο (τουρκικό) μουσικό «τώρα».