ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Αίσα

Η «Αίσα» (από το όνομα μιας ομηρικής θεότητας συνυφασμένης με το περωμένο; – ίσως) του κιθαριστή Κώστα Πολίτη είναι ένα καθαρό fusion άλμπουμ· ως “Fusion Session” [ΕΜΣΕ], μάλιστα, πλασάρεται και στο εξώφυλλο. Μπορεί να δυσπιστείς στην αρχή κοιτάζοντας το βαρύ «μεταλλικό» cover, όμως, ρίχνοντας το δίσκο στη μασίνα, αρχίζεις να ξεκαθαρίζεις εντός σου γιατί το κλασικό, από τα κλασικότερα των fusions, εξακολουθεί να έχει ουκ ολίγους φίλους στην Ελλάδα (και αλλαχού). Ξεκάθαρο. Από τη στιγμή που έχεις μιαν ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια σου, και ξεκινάς μ’ αυτήν – δε λέω πως ο Πολίτης τώρα ξεκινάει – η «μέταλλο» θα παίξεις ή jazz-rock. Όλα τα υπόλοιπα θα βρίσκονται ανάμεσα. Βαρείς κιθαρισμοί λοιπόν (ροκάδικοι εννοώ), σε… σκυταλοδρομία με jazzy soli στο σοπράνο (Γιώργος Κρασίδης), τα ντραμς (Νίκος Καπηλίδης), το ηλεκτρικό πιάνο (Γιώργος Θεοδωρόπουλος), το μπάσο (Πέτρος “Dacor” Δραγούμης), αλλά και τις… διπλές κιθάρες (Ανδρέας Γεωργίου). Ξεπερνώντας χαρακτηρισμούς του στυλ «ξεπερασμένο», «παρωχημένο» και άλλα συναφή (που, συνήθως, εκστομίζονται, απ’ όσους υποτιμούν το πάθος), έρχομαι να πω πως το «Αίσα» σκίζει συνθετικώς (είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, οι στιγμές του ελληνικού jazz-rock, και πολύ περισσότερο των άλμπουμ, που μπορεί να συγκριθούν με τη… Μοίρα), σκαρφαλώνοντας με άνεση σε διεθνή υψίπεδα. Το “5/8” ένα θρασύτατο σκληρό κατατροπώνει τους Return To Forever (ok, αν δεν υπήρχαν οι RTF τότε…, άκουσε όμως), την ώρα που το “Med East” με τα φωνητικά της Ντάνυς Αδαμοπούλου χτυπάει αγέρωχα «χαλαρές» funky-scat πόρτες. Δεν ακούω κουβέντα... που λέει ο λόγος. Σπουδαίο "στρογγυλό" άλμπουμ.