DANCEHALL

Με λίγα λόγια, με πολύ λίγα λόγια, το dancehall ήταν η προσπάθεια των εν Τζαμάικα Τζαμαϊκανών, εκεί προς τα τέλη των seventies, να περιφρουρήσουν την reggae πατρότητα-ταυτότητά τους, προσγειώνοντας τις απαιτήσεις τους σε κάτι περισσότερο σωματικό και ουχί κατ’ ανάγκην πολιτικό (αν και τα πάντα πολιτικά είναι...), εναντιωμένοι, όπως φαίνεται, στο γιγαντισμό και την παγκοσμιότητα της μουσικής τους (ελέω Bob Marley και Peter Tosh, βασικά). Έτσι, οι παραγωγές ξαναγίνονται φθηνές, σχεδόν στοιχειώδεις, θυμίζοντας, ενδεχομένως, τις θρυλικές ημέρες των sound-systems, με τους μουσικούς να γίνονται «ένα» με το πλήθος και συνεπώς με την πάντα σε έξαρση κουλτούρα του δρόμου. Το αποτέλεσμα ήταν βεβαίως η δημιουργία του dancehall και από ’κει και κάτω, μέσω της... ψηφιοποίησής του, του raggamuffin· στυλ και ήχοι εν ολίγοις, που οδήγησαν τη μουσική των Τζαμαϊκανών στα χρόνια του ’90. Στη διπλή συλλογή της Soul Jazz, με τον υπότιτλο “The rise of jamaican dancehall culture”, συγκεντρώνονται 33 κομμάτια, όλα ηχογραφημένα στο διάστημα 1977-1993, φτιαγμένα από κλασικά πλέον ονόματα (Yellowman, Tenor Saw, Chaka Demus and Pliers, Junior Murvin, Jacob Miller & Trinity κ.ά.). Η σχεδίαση της Soul Jazz είναι όπως πάντα εξαιρετική, το 28σέλιδο ένθετο επικεντρώνεται (σωστά) στους καλλιτέχνες, παρέχοντας... όλας τας αποδείξεις, με τις φωτογραφίες της Beth Lesser να συνενούν προς μίαν έκδοση, που μπορεί, μέσω αυτών (των φωτογραφιών), έως και να ξεπερνά τον εαυτό της... (Φυσικά κυκλοφορεί και το βιβλίο της, με τα ίδια ακριβώς εξώφυλλο και τίτλο).