MIQUEL GIL in greek

Πρωτοέγραψα για τον Ισπανό (από την Βαλένθια) Miquel Gil στο τεύχος 177 του Jazz & Τζαζ, με αφορμή, τότε, το προηγούμενο άλμπουμ του “En Concert”, τη συνεργασία του δηλαδή με τη Σαβίνα Γιαννάτου, τους Primavera en Salonico και ορισμένους ακόμη. Ο Gil, με καριέρα τρανή που ξεκινά στα μέσα του ’70 με το συγκρότημα Al Tall, εξακολουθεί να ψάχνει στις folk (διάβαζε flamenco) ρίζες του, παρουσιάζοντας μία σημερινή εκδοχή πολυ-πολιτισμικού τραγουδιού (διάβαζε μεσογειακού), στηριγμένου (και) στον κοινωνικό στίχο – κατά βάση μία αγωνία όσον αφορά στις ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα σε συνθήκες πίεσης –, αλλά και, ηχητικώς, κοντά σ’ ένα δυναμικό άκουσμα, που δεν αποκλείει τα rock passages και τον αυτοσχεδιασμό (φωνητικό ή οργανικό). Υπάρχουν τραγούδια στο “Eixos” [Temps Record] που είναι εξαιρετικά, όπως για παράδειγμα το “Eix tort”, με στίχους στο ύφος που περιγράψαμε ανωτέρω, γραμμένους από τον Ibn Khafaja (φημισμένος ποιητής της αραβοκρατούμενης Ιβηρίας) το... 1058, και μουσικώς κοντά σ’ ένα μεσόγειο freak-folk, επί του οποίου κυριαρχεί ο Gil με τη σκληρή, «γδαρμένη» του φωνή. Πανάξιο, επίσης, το “Homenatge” (αφιερωμένο στο ξύπνημα της ήβης) του Ovidi Montllor (1942-1995) ενός κανταδόρου, που φώτισε το άσμα της Βαλένθια στα seventies – το “A Alcoi” [Edigsa, 1974], το άλμπουμ του από το οποίο προέρχεται το τραγούδι, είναι ένα από τα ωραιότερα ισπανικά folk, που έχω ποτέ ακούσει –, ενώ και η «Παρέα», σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, ξαφνιάζει όχι μόνο γιατί ο Gil τραγουδά στην ελληνική, αλλά και γιατί ένα «ελληνικό» τραγούδι εισβάλει μέσα στο ισπανόφωνο ρεπερτόριο με θρασύ... ελληνικο-ισπανικό τρόπο. Δύο φάτσες, δύο ράτσες.