E. LAMNECK/ E. SANNA άγριες προθέσεις... EA SILENCE δράμα

Για την Amirani Records έχω ξαναγράψει. Το άλμπουμ “Intentions, an improvised cycle” της Esther Lamneck και του Eugenio Sanna είναι εκείνο που με ξανασυνδέει, τώρα, με την ιταλική ετικέτα. Η Lamneck στο κλαρίνο και το ουγγρικό πνευστό tarogato και ο Sanna, που χειρίζεται «ενισχυμένες» κιθάρες, δεν είναι νέες παρουσίες στο χώρο. Συνεργάζονται από 15ετίας, ενώ έχουν ακόμη μακρύτερη διαδρομή στο χρόνο ως συμμετέχοντες σε avant-improv projects. Το “Intentions”, που αποτελείται από 30 θέματα μικρής διάρκειας (όλο το άλμπουμ ολοληρώνεται σε 57 λεπτά), είναι ένα έργο που χωρίζεται θα έλεγα σε 5 μέρη, με εναλλάξ συνδυασμούς tarogato-κιθάρας και κλαρίνου-κιθάρας. Αυτό που φαίνεται να έχει αξία εδώ είναι, κυρίως, οι εφαρμοσμένες τεχνικές επικοινωνίας των δύο μουσικών προς την κατεύθυνση «οικοδόμησης» διαφορετικών ατμοσφαιρών (από απλές-ρομαντικές, έως επικίνδυνες-χαοτικές). Τα πνευστά, πιο συχνά, έχουν ένα ρόλο περισσότερο «πρώτο», με την κιθάρα να δρα σε «πίσω πλάνο», υπογράφοντας με τα κοφτερά, απότομα και συριστικά ηχοχρώματά της (φρίκη και τρόμος στο #17) το... αντι-δημοφιλές του ακροάματος.Η ονομασία του συγκροτήματος EA Silence (δηλαδή ElectroAcoustic Silence) ορίζει ένα πρώτο περιβάλλον, το οποίο αρχίζει να παίρνει σχήμα (το περιβάλλον) άμα τη αναφορά των μουσικών. Luca Cartolari live electronics, ηλεκτρικό μπάσο, Mirio Cosottini τρομπέτα, φλούγκελχορν, Alessio Pisani μπασούν. Παράξενος, οπωσδήποτε συνδυασμός οργάνων, απ’ αυτούς που επιδιώκει η Amirani και καταγράφει στις, έως ώρας, κυκλοφορίες της. Με τα πνευστά να εκπέμπουν σε «δραματικές» συχνότητες, συγκλίνοντας προς ένα μόρφωμα τζαζ-σύγχρονης κλασικής, ανασκαλεύοντας τα πρωταρχικά συστατικά του (τα εκθέματα των Bechet και Στραβίνσκυ φερ’ ειπείν), και με το μπάσο και τα live electronics να ορίζουν ουσιαστικώς τις πλατφόρμες επί των οποίων θα παρελάσει το «δράμα», οι τρεις ιταλοί αυτοσχεδιαστές καθορίζουν με το “Cono di Ombra e Luce” ένα ηχο-αισθητικό όριο. Συντείνει, υποθέτω, η ηχογράφηση του έργου εντός της Antica Sinagoga της Ivrea (πόλη κοντά στο Τορίνο), αλλά, κυρίως, η ισοβαρής (και δοκιμασμένη) επικοινωνία ανάμεσα στην πολυφωνία και το θόρυβο.