GOJAM GROUP ethnic από Έλληνες

Δεν αρέσει η λέξη “ethnic”; Θεωρείται παρωχημένη, άκομψη, «προσβλητική», ακατάλληλη προς... βρώσιν; Την αγνοώ· δηλαδή και να μην την αγνοήσω είναι ακριβώς το ίδιο. Καθότι για μία ταμπέλα πρόκειται και τίποτα παραπάνω. Ποιο είναι, ακριβώς, το νόημά της; Εκείνο που της δίδει ο καθείς... Μία απόπειρα να ερμηνεύσεις ποικίλους folk ήχους ή να τους δημιουργήσεις αυτοσχεδιάζοντας, όντας «άλλος». Έλληνες, λοιπόν, που ανακατεύουν στις συνθέσεις τους tango, flamenco, εγχώρια λαϊκά, jazz, ποντιακά, άλλα ευρύτερα latin ηχοχρώματα, θα μπορούσε να χαρακτηριστούν “ethnic”, ή, έστω, «μουσικοί του κόσμου».Στους GoJam Group αναφέρομαι βεβαίως και στο φερώνυμο πρόσφατο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από την εταιρία Μελωδικό Καράβι. Τέσσερις μουσικοί από διαφορετικό τόπο – ο Πέτρος Βαρθακούρης από την Πάρο, ο Γιάννης Αγγελόπουλος από τη Βέροια, ο Λευτέρης Χαβουτσάς από τον Πειραιά, ο Γιώργος Τσιατσούλης από την Αθήνα –, οι οποίοι βρίσκονται μαζί από το 2004, και που, ο καθένας ξεχωριστά, έχει να επιδείξει πλούσιο βιογραφικό μέσω ποικίλων δισκογραφικών και on stage projects. Αν υπάρχει κάτι που να χαρακτηρίζει αυτό το πρώτο τους CD, το οποίο περιλαμβάνει δέκα ολοδικά τους θέματα (διαρκεί 48:07), είναι μία φαινομενική «ατολμία». Προφανώς υπάρχει άποψη. Μία άποψη που θέλει τη μουσική να ρέει με φυσικό τρόπο, χωρίς ιδιαίτερες στούντιο προσθήκες-επεξεργασίες, δίχως, ακόμη, την ανάγκη να φανεί καινοτόμα, ρηξικέλευθη, σε κόντρα διαρκή με το κλισέ και το αναμενόμενο. Αρκείται στο να φαίνεται και να είναι καλοπαιγμένη, οργανωμένη, συμπαγής, χωρίς κενά, δίχως, με άλλα λόγια, εκείνες τις ρωγμές μέσω των οποίων θα μπορούσε να προξενηθούν ανήκεστες αισθητικές βλάβες. Πάντα; Όχι πάντα. Στην περίπτωση π.χ. του «Κορτσόπον do Brasil» (ο Σωκράτης Σινόπουλος παίζει κεμεντζέ) επιχειρείται η σμίξη ποντιακών και «samba-ειδών» ηχοχρωμάτων μ’ έναν τρόπο που σε... βγάζει από τα ρούχα σου. Αρεστό. Μέρες πού’ναι...