LOST BODIES να πήξει ο χρόνος...

Πρώτα ήταν το “Suck My Best of” [All Together Now/Minos-EMI, 2008] και σχεδόν αμέσως μετά το multi-folded card CD “The End of Time”, «κομμένο» (που και πώς, από τι; – ουδείς γνωρίζει) σε 126 μόλις αντίτυπα. Απανωτά χτυπήματα δηλαδή από ένα duo (Θάνος, Αντώνης), ή μια μπάντα καλύτερα (προσθέστε τους Γιώργο, Κωσταντή, Μιχάλη, Πελαγία και Χάρη), που όχι απλώς υπάρχει εις πείσμα της καθημερινής... μασημένης τροφής, αλλά υπάρχει και με τον δικό της ανένταχτο, βλάσφημο και αυτόνομο τρόπο. Οι Lost Bodies είναι αλήθεια πως βρέθηκαν (βρίσκονται) στην καλύτερη, την πιο δημιουργική στιγμή τους· ευθύνεται η πραγματικότητα φυσικά, που παρέχει ανελέητο υλικό, αλλά και το (συμβολικό) γεγονός ότι, τόσα χρόνια, εξακολουθεί να μένουν στη... γενέθλια γη. Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ. Όχι ότι δεν έβγαλαν φράγκα για να τραβήξουν γι’ αλλού (αν είναι δυνατόν), αλλά ότι παραμένουν, 20 years after, με την ίδια λαχτάρα στο χώρο, με την ίδια διάθεση για συνολική ανατροπή, με την ίδια προσμονή να μας (ξανα)δέσουν γερά από τα... ούμπαλα. Στο “Suck My Best of” πράττουν το χρηστικό. Μαζεύουν 26 κομμάτια κι ένα κλιπάκι (μία live εκτέλεση του «πάτερ Ζωσιμά»), επιλεγμένα από το σύνολο σχεδόν της ανασκαφής τους – CD κυρίως που είναι δύσκολο να εντοπιστούν στις αυθεντικές τους κόπιες. Έτσι λοιπόν, εδώ, ανθολογούνται οκτώ θέματα από τη «Ζωή», το άλμπουμ του ’97 στη Lazy Dog που τους έφερε για τα καλά στο προσκήνιο, δύο από το «Μαύρο Σιτάρι», επτά από το «Γεννετικά Καθαροί», ένα από το «Πάσα Αρχή Παυσάτω», τέσσερα από την «Υποτροπή», τρία από το “Brutal”, ένα track παρουσιάζεται σε νέα εκτέλεση, για να κλείσει το πακέτο με το βίντεο του «πάτερ Ζωσιμά» από την περυσινή «Όσμωση». Αναμφισβήτητα ένα τέλειο άλμπουμ γνωριμίας με το χαρτογραφημένο σύμπαν των Lost Bodies. Καθότι υπάρχει και η... σκοτεινή ύλη. Το όνομα αυτής; «Το Τέλος του Χρόνου». Περί τίνος πρόκειται; Δύσκολο να πεις. Και μάλλον άστοχο να το ψάξεις, μέσω του Αντώνη και του Θάνου, αφού οι δύο φίλοι, έτσι κι αλλιώς, αρνούνται να αποκαλύψουν τι στο κάλυμμα του CD τους· μία τετράπτυχη card-postal/θήκη εντός της οποίας αναγράφεται η εξής στροφή: «να πήξει ο χρόνος/ και η πληγή του να γίνει/ μια αόρατη ουλή/ πάνω στο σώμα του κόσμου». Ούτε label, ούτε τίτλοι κομματιών, ούτε διάρκειες, ούτε ονόματα, ούτε τηλέφωνα και διευθύνσεις. Ο ιστότοπος μόνο www.lostbodies.gr κι ένα... limited edition #060 of 126. Το “The End of Time” είναι αλήθεια πως κρύβει πολλά. Δεν είναι όμως δύσκολο να αποκρυπτογραφήσουμε την ουσία του· που δεν είναι άλλη από τη ροή, το διάβα του χρόνου. Το τέλος (δηλαδή και η αρχή του) είναι, ταυτοχρόνως, δεδομένο και ζητούμενο. Οι Lost Bodies παρουσιάζουν ένα track, διάρκειας 73:12, με πλήρη απουσία λόγου, το οποίο μοιάζει να τείνει στο άπειρο εν είδει μακρόχρονης λούπας. Κάπως σαν μεταχειρισμένο άλμπουμ βινυλίου, που παίζει και ξαναπαίζει, έως ότου καταναλωθεί και το τελευταίο volt τροφοδοσίας. Η κάπως ελεγειακή μελωδική διάσταση του κομματιού έρχεται σε συμφωνία φάσης με τη φωτογραφία του εξωφύλλου – μία παμπάλαιη αναμνηστική πόζα ορφανοτροφείου ή κατασκήνωσης, με τα παιδιά και τη δασκάλα(;) να κοιτάζουν το... χθες. Που είναι πιο; Ας απαντήσει ο καθένας μας, πριν από το CERN...