NITIN SAWHNEY London Undersound και περαιτέρω…

Χαλάρωσε και ο Nitin Sawhney; Άρχισε να τον απασχολεί πλέον σοβαρά – και αυτόν – η παραγωγή ενός pop άσματος που να κάνει τη διαφορά; Έπαυσε να περιδιαβαίνει τα αφηρημένα αστικά ηχοτοπία, μεγεθύνοντας στην κοινή καθημερινότητα; Θα απαντήσει ο χρόνος. Για την ώρα έχω στ’ αυτιά μου τον πιο poppy Nitin Sawhney από καταβολής London-indian underground· έχοντας χάσει, παράλληλα, την ευκαιρία, ο φίλος μας, να παρασυρθεί από τα απόνερα που άφησε πίσω του το “Slumdog Millionaire” (η πιο «χαζή», αλλά ψυχαγωγική ταινία της προηγούμενης σεζόν – Δαλιανίδης...). Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος το “My soul” με τον Paul McCartney, τις οδυνηρές, για όσους τις έζησαν από κοντά, εμπειρίες των εκρήξεων στο λονδρέζικο μετρό τον Ιούλιο του ’05, οι οποίες εδώ γίνονται τραγούδι (“Days of fire”) με ερμηνευτή τον Natty (το άσμα, ως κάτι μικρό, λιτό και εύθραστο από τη φύση του, δύσκολα μεταφέρει το βάρος του «μεγάλου»), σκαλώνω στη βραζιλο-αθωότητα των “Distant dreams” (δια φωνής Roxanne Tataei), λέγοντας πως, ναι, ο Sawhney μπορεί τελικώς να γράψει ένα pop τραγούδι που να τον... ξεπερνά. Ήταν το ζητούμενο. Το «κανονικό» άλμπουμ κυκλοφόρησε στο τέλος του ’08 από την Cooking Vinyl και ως είθισται (πια) μέσα στο ’09 βγήκε και το “London Undersound: Instrumentals and Remixes” στην Positiv-ID/ Cooking Vinyl. Θα μπορούσα να πω «μία από τα ίδια» και να ξεμπερδέψω. Όμως όχι. Το «πράγμα» εδώ κυλάει καλύτερα. Οι instro εκδοχές είναι απείρως προτιμότερες από τα τραγούδια, και κομμάτια όπως το “October daze” έχουν τη δύναμη να σε ταρακουνάνε σ’ εμπλοκή. Το όλον κλίμα ανακαλεί στη μνήμη μου κάτι από Κ.Βήτα – «κάτι» λέω, για να σας μεταφέρω ένα «περίπου» σκηνικό –, με τα ακουστικά όργανα, τα ψευδο-έγχορδα(;) και τις «ισχυρές» μελωδίες, να εναλλάσσονται με τα fat beats και τα DJ-ικά παράσιτα. Αφήνω δε το γεγονός ότι, εδώ, δεν ακούς McCartney… (Τον McCartney του συγκεκριμένου CD εννοώ – μην παρεξηγηθώ).