NOVOX - LAURA VANE & THE VIPERTONES

Δύο κυκλοφορίες από το τέλος του ’09, που λένε κάτι… λιγότερο ή πιο πολύ. Επταμελές συγκρότημα από τη Lyon (πλήκτρα, κιθάρες, φλάουτο, ντραμς, τρομπέτα, κοντραμπάσο, ντιτζεϊκά), οι Novox είναι εκείνοι που θέλουν να πάνε το dance δεδομένο λιγάκι παρακάτω (ή, έστω, λίγο πιο πίσω...), συνδυάζοντας funky-jazz πρακτικές, ανακατεμένες με street, disco-rock και avant στοιχεία, ανατέμνοντας, αν θέλετε, τον ήχο του Toshinori Kondo και των IMA (ό,τι αρτιότερο μπορεί να σκεφθεί κανείς, αναφορικώς με το computerized electro jazz-funk). Τα καταφέρνουν· και μάλιστα πολύ καλά. Το “Out of Jazz” [Z Production] μπορεί να μην ηχεί πρωτότυπα (νισάφι...), περιέχει όμως 66 λεπτά όμορφης και ενίοτε απολαυστικής μουσικής, συχνά πολύ κοντά στον ιαπωνικό πυρήνα, άλλοτε κοντά στο νέο funk των Osaka Monaurail (Ιάπωνες και αυτοί) και άλλοτε πλησίον μιας πιο «ανθρώπινης» nu αισθητικής. Κομματάρα το “Lily song”. Δεν είναι το μόνο... Το Άγιο Funk... Είναι οπωσδήποτε ευτύχημα, όταν η καινούρια χορευτική ομήγυρη αναζητά τα vibes της στους ήχους του παρελθόντος, προσδιορίζοντας εκείνο που θα παιχθεί αύριο (και, ιδίως, τώρα). Έπρεπε να υπάρξει – με όλα τα εννοούμενα συν και πλην της, που έχουν να κάνουν σχέση (τα δεύτερα) με την τυπολατρεία της φόρμας και την υπερ-προσφορά – αυτή η μετατόπιση από το μηχανιστικό electro στο ρεαλιστικό funky style, καθότι και οι καιροί δεν είναι μενετοί, και πολλά περιθώρια δεν υπάρχουν πλέον, για περαιτέρω απώλεια του επικοινωνείν και του εφάπτεσθαι. Τα έβαλαν κάτω, λοιπόν, η Laura Vane και οι Vipertones, τα μέτρησαν, τα ξαναμέτρησαν, πήραν τη μεζούρα κι έκοψαν... τετράγωνα, δίλεπτα και τρίλεπτα, τραγούδια, που, έτσι όπως τ’ ακούς, όλα μαζί ή ένα-ένα, διαπιστώνεις το απλούστατον. Πως, ενώ δεν συναπαρτίζουν τίποτα το σημαντικό, το επαναστατικό ή το καινοτόμο, κατορθώνουν εν τέλει να μεταφέρουν, άψογα, στο τώρα το πάλαι ποτέ θερμό κλίμα των κυριών Etta James και Aretha Frnaklin, προτείνοντας το δικό τους συγκεκομμένο πλαίσιο. Ωραία φωνή η Laura Vane, αλλά και αρκούντως ψυλλιασμένοι οι «αφρομπίτες» Ολλανδοί AIFF (Afro Influenced Funk Federation) – οι κύριοι Ton van der Kolk μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, βιολί και Phil Martin ντραμς, κρουστά, κιθάρες, πλήκτρα, δηλαδή, που έκαναν το ’07 εκείνο το πολύ καλό “Afro Soul System” κι εδώ έχουν ρόλο πρώτο. Ένδεκα κομμάτια, 36 λεπτά διάρκεια, κοπή σε βινύλιο και CD από την Unique, βασικό προϊόν μιας περιεκτικής λευκής «μαύρης» φωνής από το παραθαλάσσιο Brighton. (Το... ABBA με πνευστά “Am I dreaming?” απορώ πως δεν έχει ξεσκίσει στα ραδιόφωνα. Ή μήπως έχει;).