Παρ’ ότι ακούω το φίλο μας από το ’85 – εντάξει, άλλοι μπορεί να τον ακούν από το ’75... – δεν τον είχα πετύχει, έως ώρας, σε κάποιο DVD. Μάλιστα, με αφορμή το παρόν “Live from Austin TX” [New West], που μου παρέχει την αφορμή για όσα διαβάζετε, πληροφορήθηκα πως τίποτα δικό του ολοκληρωμένο δεν υπάρχει, που να βαθμολογείται με «άριστα», ταυτοχρόνως, στον οπτικό και τον ακουστικό τομέα. Μου κάνει εντύπωση αυτό. Ο Buchanan ήταν ένας καλλιτέχνης των live. Δεν το μαρτυρά μόνον η επίσημη δισκογραφία του, αλλά και αυτή καθ’ αυτή η ιστορία του blues-rock. Η Wikipedia αναφέρεται σε ξεχωριστό κεφάλαιο στις δικές του live performances πληροφορώντας μας πως «...για πολλά χρόνια τον συναντούσες να παίζει σε dance halls και bars. Έμφανίστηκε στο Carnegie Hall κάμποσες φορές, και ήταν ίσως ο μόνος lead κιθαρίστας που, σταθερά, βρισκόταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, για 15 χρόνια. Πολλά δικά του live θα κυκλοφορούσαν σε CD μετά το θάνατό του». Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί το παρόν επέχει ρόλο ντοκουμέντου. Πρώτον, γιατί από... κινηματογραφικής πλευράς είναι άψογο, ενώ και από ηχητικής, έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούσουμε τον καλύτερο Roy Buchanan, έτσι όπως τον απολαμβάνουμε, καιρό τώρα, από τα βινύλια και τα CD. Live στο Austin City Limits, την 15η Νοεμβρίου του 1976, 32 λεπτά η διάρκεια («τέλειος» χρόνος – καθότι έχουμε και δουλειές) και track list ό,τι αντιπροσωπευτικότερον έχει να επιδείξει αυτός ο απολύτως παραγνωρισμένος δημιουργός (“Roy’s bluz”, “Soul dressing”, “Sweet dreams”, “Hey Joe” με κάτι από “Foxy lady”, “The Messiah will come again”). Είναι απίστευτα αυτά που ακούς από τον Roy Buchanan στο δισκάκι, αλλά είναι το ίδιο απίστευτα κι αυτά που βλέπεις. Μ’ ένα αναμενόμενο, αλλά δυνατό σχήμα συνοδείας (hammond, μπάσο, ντραμς), ο φίλος μας στέκεται στο πάλκο μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο (δίχως... διαχύσεις και καραγκιοζιλίκια), η κάμερα τον παρακολουθεί σε γκρο-πλαν, μόνον όταν χρειάζεται – εξαιρετική, απέριττη κινηματογράφηση –, ενώ και ο κόσμος, αντιλαμβανόμενος τη σεμνότητα του καλλιτέχνη, παρακολουθεί εμβρόντητος, αλλά καθισμένος (νεαροί με καρό πουκάμισα κ.ά.). Ο Roy; Άρχοντας. Απολύτως προσηλωμένος στο όργανο, με λιγοστές... μετακινήσεις – το μόνο λυμένο, πάνω του, είναι τα χέρια του –, έτοιμος να «καταπιεί» αυτοστιγμεί τον δύσμοιρο, τυχαίο κιθαρίστα με τα... αδηφάγα στρατοσφαιρικά του σόλο. Ασυναγώνιστος στο glissando, με το καλύτερο μικρό δάκτυλο στο κύκλωμα, στο staccato μοναδικός, και πρωτοπόρος στο pinch harmonic, στο ελαφρό πιάσιμο της χορδής με τον αριστερό αντίχειρα (όντας δεξιόχειρ) αμέσως μετά το «σήκωμα» – το «σκάφος», ώρες-ώρες, το χρειαζόταν μόνον επειδή στήριζε τις χορδές, ενώ το δεξί του χέρι θα μπορούσε να το είχε στην τσέπη· μας λυπήθηκε... – o Roy Buchanan παραδίδει στο live στο Austin ειδικά μαθήματα μόνο για κιθαρίστες με... διδακτορικό. Οι υπόλοιποι; Κλείνουμε το στόμα μας... μην μπει καμιά μύγα. Δες το http://www.youtube.com/watch?v=deeBQZ8Aklc. Όμως κι αυτό δεν πάει πίσω:
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
ROY BUCHANAN δακρυσμένα σύρματα…
«Βασίλισσα» η ηλεκτρική κιθάρα, ok, αλλά γιατί; Γιατί υπάρχουν (υπήρξαν) «βασιλιάδες» σαν τον Roy Buchanan (1939-1988), τον άνθρωπο που επινόησε τεχνικές και παιξίματα, επηρεάζοντας κόσμο και κοσμάκη – από jazz-pickers, μέχρι «μέταλλα». Ο ίδιος βεβαίως δεν απέλαβε, όσο έζησε (κι έζησε λίγο, μόλις 49 έτη) τη φήμη που του αναλογούσε, αφού δεν ήταν πιτσιρικάς όταν άρχισε να κάνει καριέρα στις αρχές του ’70, ενώ ούτε η σημειολογία της εμφάνισης, της στάσης και του ντυσίματός του «βοηθούσαν» προς κάτι το... μυθολογικότερο. Δεν φαίνεται να έμπλεξε, προσέτι, ούτε με τα ναρκωτικά, παρά μόνο με το πιοτί, κάτι που τον καθιστούσε αυτομάτως «υποδεέστερο» στο δημοσιογραφικό σινάφι· το ταγμένο να πλέκει αβασάνιστα εγκώμια, όσων βρίσκονται σε συμφωνία φάσης με το «φτύσιμο» της ζωής (βλέπε τον ατάλαντο Cobain φερ’ ειπείν). Αυτή η «γεροντίστικη» περσόνα, την οποία κουβαλούσε ανελλιπώς στη ζωή και τη σκηνή ο Roy Buchanan, στάθηκε η αιτία, ώστε ο τύπος να μην... εορτάζεται, παναμερικανικώς, μαζί με τους λοιπούς «ημίθεους». Δεν τον βοήθησε ακόμη και ο επίμονος, όντως, προσανατολισμός του στη διεύρυνση των ορίων του blues-rock, πέφτοντας σε μιαν εποχή (seventies και eighties), η οποία δεν προσφερόταν για πολλά-πολλά. Δεν χρειάζεται, ίσως, να πω πως με τα ίδια καμώματα στα sixties, σε κανένα Woodstock ή σε κανένα Monterey, ο Roy Buchanan θα συναγωνιζόταν με τον... αφρό της εποχής, για το καπάρωμα της «πρώτης θέσης». Παρ’ ότι ακούω το φίλο μας από το ’85 – εντάξει, άλλοι μπορεί να τον ακούν από το ’75... – δεν τον είχα πετύχει, έως ώρας, σε κάποιο DVD. Μάλιστα, με αφορμή το παρόν “Live from Austin TX” [New West], που μου παρέχει την αφορμή για όσα διαβάζετε, πληροφορήθηκα πως τίποτα δικό του ολοκληρωμένο δεν υπάρχει, που να βαθμολογείται με «άριστα», ταυτοχρόνως, στον οπτικό και τον ακουστικό τομέα. Μου κάνει εντύπωση αυτό. Ο Buchanan ήταν ένας καλλιτέχνης των live. Δεν το μαρτυρά μόνον η επίσημη δισκογραφία του, αλλά και αυτή καθ’ αυτή η ιστορία του blues-rock. Η Wikipedia αναφέρεται σε ξεχωριστό κεφάλαιο στις δικές του live performances πληροφορώντας μας πως «...για πολλά χρόνια τον συναντούσες να παίζει σε dance halls και bars. Έμφανίστηκε στο Carnegie Hall κάμποσες φορές, και ήταν ίσως ο μόνος lead κιθαρίστας που, σταθερά, βρισκόταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, για 15 χρόνια. Πολλά δικά του live θα κυκλοφορούσαν σε CD μετά το θάνατό του». Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί το παρόν επέχει ρόλο ντοκουμέντου. Πρώτον, γιατί από... κινηματογραφικής πλευράς είναι άψογο, ενώ και από ηχητικής, έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούσουμε τον καλύτερο Roy Buchanan, έτσι όπως τον απολαμβάνουμε, καιρό τώρα, από τα βινύλια και τα CD. Live στο Austin City Limits, την 15η Νοεμβρίου του 1976, 32 λεπτά η διάρκεια («τέλειος» χρόνος – καθότι έχουμε και δουλειές) και track list ό,τι αντιπροσωπευτικότερον έχει να επιδείξει αυτός ο απολύτως παραγνωρισμένος δημιουργός (“Roy’s bluz”, “Soul dressing”, “Sweet dreams”, “Hey Joe” με κάτι από “Foxy lady”, “The Messiah will come again”). Είναι απίστευτα αυτά που ακούς από τον Roy Buchanan στο δισκάκι, αλλά είναι το ίδιο απίστευτα κι αυτά που βλέπεις. Μ’ ένα αναμενόμενο, αλλά δυνατό σχήμα συνοδείας (hammond, μπάσο, ντραμς), ο φίλος μας στέκεται στο πάλκο μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο (δίχως... διαχύσεις και καραγκιοζιλίκια), η κάμερα τον παρακολουθεί σε γκρο-πλαν, μόνον όταν χρειάζεται – εξαιρετική, απέριττη κινηματογράφηση –, ενώ και ο κόσμος, αντιλαμβανόμενος τη σεμνότητα του καλλιτέχνη, παρακολουθεί εμβρόντητος, αλλά καθισμένος (νεαροί με καρό πουκάμισα κ.ά.). Ο Roy; Άρχοντας. Απολύτως προσηλωμένος στο όργανο, με λιγοστές... μετακινήσεις – το μόνο λυμένο, πάνω του, είναι τα χέρια του –, έτοιμος να «καταπιεί» αυτοστιγμεί τον δύσμοιρο, τυχαίο κιθαρίστα με τα... αδηφάγα στρατοσφαιρικά του σόλο. Ασυναγώνιστος στο glissando, με το καλύτερο μικρό δάκτυλο στο κύκλωμα, στο staccato μοναδικός, και πρωτοπόρος στο pinch harmonic, στο ελαφρό πιάσιμο της χορδής με τον αριστερό αντίχειρα (όντας δεξιόχειρ) αμέσως μετά το «σήκωμα» – το «σκάφος», ώρες-ώρες, το χρειαζόταν μόνον επειδή στήριζε τις χορδές, ενώ το δεξί του χέρι θα μπορούσε να το είχε στην τσέπη· μας λυπήθηκε... – o Roy Buchanan παραδίδει στο live στο Austin ειδικά μαθήματα μόνο για κιθαρίστες με... διδακτορικό. Οι υπόλοιποι; Κλείνουμε το στόμα μας... μην μπει καμιά μύγα. Δες το http://www.youtube.com/watch?v=deeBQZ8Aklc. Όμως κι αυτό δεν πάει πίσω:
Παρ’ ότι ακούω το φίλο μας από το ’85 – εντάξει, άλλοι μπορεί να τον ακούν από το ’75... – δεν τον είχα πετύχει, έως ώρας, σε κάποιο DVD. Μάλιστα, με αφορμή το παρόν “Live from Austin TX” [New West], που μου παρέχει την αφορμή για όσα διαβάζετε, πληροφορήθηκα πως τίποτα δικό του ολοκληρωμένο δεν υπάρχει, που να βαθμολογείται με «άριστα», ταυτοχρόνως, στον οπτικό και τον ακουστικό τομέα. Μου κάνει εντύπωση αυτό. Ο Buchanan ήταν ένας καλλιτέχνης των live. Δεν το μαρτυρά μόνον η επίσημη δισκογραφία του, αλλά και αυτή καθ’ αυτή η ιστορία του blues-rock. Η Wikipedia αναφέρεται σε ξεχωριστό κεφάλαιο στις δικές του live performances πληροφορώντας μας πως «...για πολλά χρόνια τον συναντούσες να παίζει σε dance halls και bars. Έμφανίστηκε στο Carnegie Hall κάμποσες φορές, και ήταν ίσως ο μόνος lead κιθαρίστας που, σταθερά, βρισκόταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, για 15 χρόνια. Πολλά δικά του live θα κυκλοφορούσαν σε CD μετά το θάνατό του». Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί το παρόν επέχει ρόλο ντοκουμέντου. Πρώτον, γιατί από... κινηματογραφικής πλευράς είναι άψογο, ενώ και από ηχητικής, έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούσουμε τον καλύτερο Roy Buchanan, έτσι όπως τον απολαμβάνουμε, καιρό τώρα, από τα βινύλια και τα CD. Live στο Austin City Limits, την 15η Νοεμβρίου του 1976, 32 λεπτά η διάρκεια («τέλειος» χρόνος – καθότι έχουμε και δουλειές) και track list ό,τι αντιπροσωπευτικότερον έχει να επιδείξει αυτός ο απολύτως παραγνωρισμένος δημιουργός (“Roy’s bluz”, “Soul dressing”, “Sweet dreams”, “Hey Joe” με κάτι από “Foxy lady”, “The Messiah will come again”). Είναι απίστευτα αυτά που ακούς από τον Roy Buchanan στο δισκάκι, αλλά είναι το ίδιο απίστευτα κι αυτά που βλέπεις. Μ’ ένα αναμενόμενο, αλλά δυνατό σχήμα συνοδείας (hammond, μπάσο, ντραμς), ο φίλος μας στέκεται στο πάλκο μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο (δίχως... διαχύσεις και καραγκιοζιλίκια), η κάμερα τον παρακολουθεί σε γκρο-πλαν, μόνον όταν χρειάζεται – εξαιρετική, απέριττη κινηματογράφηση –, ενώ και ο κόσμος, αντιλαμβανόμενος τη σεμνότητα του καλλιτέχνη, παρακολουθεί εμβρόντητος, αλλά καθισμένος (νεαροί με καρό πουκάμισα κ.ά.). Ο Roy; Άρχοντας. Απολύτως προσηλωμένος στο όργανο, με λιγοστές... μετακινήσεις – το μόνο λυμένο, πάνω του, είναι τα χέρια του –, έτοιμος να «καταπιεί» αυτοστιγμεί τον δύσμοιρο, τυχαίο κιθαρίστα με τα... αδηφάγα στρατοσφαιρικά του σόλο. Ασυναγώνιστος στο glissando, με το καλύτερο μικρό δάκτυλο στο κύκλωμα, στο staccato μοναδικός, και πρωτοπόρος στο pinch harmonic, στο ελαφρό πιάσιμο της χορδής με τον αριστερό αντίχειρα (όντας δεξιόχειρ) αμέσως μετά το «σήκωμα» – το «σκάφος», ώρες-ώρες, το χρειαζόταν μόνον επειδή στήριζε τις χορδές, ενώ το δεξί του χέρι θα μπορούσε να το είχε στην τσέπη· μας λυπήθηκε... – o Roy Buchanan παραδίδει στο live στο Austin ειδικά μαθήματα μόνο για κιθαρίστες με... διδακτορικό. Οι υπόλοιποι; Κλείνουμε το στόμα μας... μην μπει καμιά μύγα. Δες το http://www.youtube.com/watch?v=deeBQZ8Aklc. Όμως κι αυτό δεν πάει πίσω:
Εκπληκτικός και ίσως από τους 5 αγαπημένους μου κιθαρίστες ever. Χρονολογικά κοντά στο DVD που αναφέρεις είναι και το εξαιρετικό "Live in Japan", η διασκευή του "Hey Joe" στο version του Hendrix ίσως και να ξεπερνάει το δάσκαλο σε κρεσέντο κιθαριστικής απόγνωσης. Και μην ξεχνάμε ότι ο μακαρίτης ο Roy έπαιζε κυρίως με Fender Telecaster ένα ιδιαίτερα στριφνό όργανο για soloing από το οποίο έβγαζε εκείνο το σήμα κατατεθέν κελλαρυστό ήχο με αρκετό finger picking... Πήρε τη Telecaster από τα περίεργα κουρδίσματα του Albert Collins και την εκτόξευσε στο πάνθεον της "νότιας" blue κιθάρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήLive στη Γερμανία, να σου σηκωθούν οι τρίχες...
http://www.youtube.com/watch?v=H0pUl5f8wwA&feature=related
Στα blues ήταν μοναδικός, αγγίζοντας τη τελειότητα του έταιρου γίγαντα Mike Bloomfield.
Ήταν πολύ σπουδαίος ο Buchanan. Δυστυχώς δεν έχω ακούσει το live στην Ιαπωνία - υπάρχει σε βινύλιο, αλλά είναι λίγο ακριβό. Μου αρέσουν πολλοί δίσκοι του - και οι πρώτοι, και αργότερα που έβαλε πνευστά κι έκανε σπουδαία blues-soul. Ακόμη και κάτι με keyboards προς τα τέλη του '70. Bloomfield... μέγας. Τι να λέμε τώρα; Μόνο και μόνο για τον... καρσιλαμά στο "East west", για να μην πω και για το "Fine Jung Thing" από το soundtrack του "The Trip"... πατάει στον Όλυμπο.
ΑπάντησηΔιαγραφή