HOT CUP RECORDS

Πρώτη φορά μου δίνεται η ευκαιρία ν’ ακούσω υλικό της αμερικανικής Hot Cup Records, που πλασάρεται – καλό κι αυτό – ως η νέα Impulse!· παρατηρώντας κανείς το πακετάρισμα τού “Forty Fort” (2010), του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK), το επιβεβαιώνει. Ναι, συγκρότημα είναι αυτό το μακρυνάρι, κουαρτέτο ούτως ειπείν, αποτελούμενο εκ των Peter Evans τρομπέτα, Jon Irabagon άλτο, τενόρο, Moppa Elliott μπάσο και Kevin Shea ντραμς, ηλεκτρονικά. Με επιρροές, όπως λένε ίδιοι δηλαδή, από Armstrong, Ellington, Davis, Coltrane, Parker (Charlie και Evan), Taylor, Braxton, Sandborn, Blakey, Coleman (Ornette και Steve), Mingus και Monk, οι MOPDtK είναι το γκρουπ εκείνο, που... άλλα λέει και άλλα εννοεί. Προβάλλοντας λοιπόν κάποια ονόματα, και κρύβοντας κάποια άλλα, αντιλαμβάνεσαι οσονούπω πως ο κατάλογος είναι πολύ μακρύτερος. Βασικά, υπάρχει σχεδόν παντού η περιπαικτική διάθεση των πρώιμων ηχογραφήσεων του Raymond Scott (δεν εννοώ τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά του Shea). Σαν ν’ ακούς τις πλαστικές κινήσεις των cartoons, εκεί όπου οι νόμοι της… επίγειας Φυσικής και της Ευκλείδιας Γεωμετρίας έχουν πάει προ πολλού περίπατο.Καρφώνεις π.χ. το 9λεπτο “Blue ball”… κι ενώ τούτο ξεκινά με κάτι σαν Jobim, εξελίσσεται σ’ ένα μικροτονικό παραλήρημα. Βάζεις το “Little hope” και σε πιάνει, από τα μούτρα σχεδόν, μία ρυθμική ποπίλα, ένα eighties πράγμα δηλαδή, που δε σ’ αφήνει ν’ ανασάνεις. Επιλέγεις το “Nanticoke coke”, ξεκινώντας μ’ ένα κάπως ελεύθερο βαλσάκι (ελεύθερο, αλλά βαλσάκι) και καταλήγεις σ’ ένα θρήνο alla Albert Ayler. Εν πάση περιπτώσει. Ό,τι και να επιλέξεις εκτεθειμένος βγαίνεις… Τέτοιου τύπου εκδόσεις, όπως το “Live at Saint Stephens” (2009) των Charles Evans βαρύτονο σαξόφωνο και Neil Shah πιάνο, προϋποθέτουν την αποκατάσταση ενός επικοινωνιακού συνεχούς ανάμεσα στους παίκτες. Επειδή μιλάμε για live υλικό, που παράγεται ελεύθερα, αλλά όχι κατ’ ανάγκην αυθόρμητα, το ζωντανό στην Εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, στο Wilkes-Barre, της Πενσυλβάνια, έχει όλα εκείνα τα γνωρίσματα μιας συνολικής avant απόπειρας. Πολύ μεγάλος ο ρόλος της τεχνικής, άπλωμα μιας 100χρονης παράδοσης, jazz αρμονικοί παραλληλισμοί, επικοινωνιακές τεχνικές κλασικής του 20ου αιώνα, διάχυση στα improv πλαίσια που ανέδειξαν τα sixties και… ολοκλήρωσαν τα seventies· όλα αυτά συμπιεσμένα και διασκορπισμένα σε 6 θέματα, διάρκειας 54 λεπτών. Ιδίως οι μαθητευόμενοι στο (βαρύτονο) σαξόφωνο, μπορούν να μελετήσουν τον πλήρη ήχο του Evans (νομίζεις, συχνά, πως ακούς alto, για να μην πω altissimo), απολαμβάνοντας, ταυτοχρόνως, επιμέρους πλεονεκτήματα (το πλατύ βιμπράτο του ας πούμε). Δομικό άλμπουμ. Δύο μέλη των MOPDtK, ο αλτίστας Jon Irabagon και ο μπασίστας Matthew “Moppa” Elliott, συνεργάζονται με τους Danny Fischer ντραμς, Bryan Muray τενόρο, αποτελώντας, μαζί με τον κιθαρίστα Jon Lundbom, τους Jon Lundbom & Big Five Chord. Το τρίτο άλμπουμ τους “Accomplish Jazz” (2009) επαναφέρει στο προσκήνιο το έργο και τις απόψεις ενός άσσου κιθαρίστα της νεοϋορκέζικης σκηνής, για τον οποίο μόνο καλά λόγια γράφονται. Θέλω να πω πως ο Lundbom είναι ένας μουσικός, δίχως αισθητικές παρωπίδες. Κρατάει ίσες αποστάσεις από τις μουσικές που αγαπάει, βασικά την jazz και το rock, επιχειρώντας να τις φέρει εις γάμου κοινωνίαν, μέσω μιας στρεβλής οπτικής κατά τον τρόπο του Zappa ή του Zorn. Εννοώ πως διακρίνεται σ’ αυτόν τόσο το καθαρό finger picking κάποιου post bop κιθαριστή, αλλά και το συμπαγές παίξιμο ενός rock ειδώλου. Μάλιστα, αυτήν την rock διάθεση την μεταγγίζει και στους μουσικούς του· ιδίως τον τενορίστα Murray, ο οποίος καταθέτει τα soli του στο “The christian life” των Louvin Brothers (ένα σκοπό που τον μάθαμε από το “Sweetheart of the Rodeo” των Byrds), έχοντας σαν βάση του το… επεξηγηματικό κομμάτι του τραγουδιού. Το “Baluba Baluba” που ολοκληρώνει το άλμπουμ δεν μπορεί πσρά να είναι το «ζαπικό» επιστέγασμα.
www.hotcuprecords.com