JACK LANCASTER Skinningrove Bay

Έργα όπως το “Skinningrove Bay” [Music Avenue, 1981/ 2009] του βρετανού σαξοφωνίστα Jack Lancaster (από τους καλούς Blodwyn Pig, αλλά και τους Pacific Drift, Mick Abrahams Band, Aviator, ύστερους Deviants κ.ά.) πέφτουν στην τρύπα του μεγαλοϊδεατισμού, την οποίαν τα ίδια (τα έργα) ανοίγουν. Βεβαίως, βρισκόμαστε στις αρχές των eighties, όταν οι Genesis σαρώνουν την αγορά με… πατάτες τύπου “Duke” και “Abacab” (πατάτες δηλαδή σε σχέση με τα άλμπουμ “Trespass” και “Selling England by the Pound”, που δεν ήταν rock βεβαίως – αλλά άλλο αυτό) επηρεάζοντας και κατευθύνοντας ένα κομμάτι της αγγλικής σκηνής· των μουσικών της ηλικίας τους δηλαδή, που έβλεπαν στο pop-rock με τα καλοβαλμένα έντεχνα, folk και classic, στοιχεία μια νέα πηγή χρυσού – γιατί περί αυτού επρόκειτο. Μπορεί το “Skinningrove Bay” να μην ανέδειξε hits, παρ’ ότι το “Save a place for me” θα μπορούσε άνετα να χτυπήσει το “Turn it on again” ή το “Abacab”, μπορεί να μην είναι η καλύτερη δουλειά του Jack Lancaster (το “Marscape”, ο δίσκος του με τον Robin Lumley, σ’ ένα στυλ πιο «φευγάτων» Brand X, αξίζει πολύ περισσότερο), όμως δεν είναι τελείως για το μουσείο. Πώς θα μπορούσε, δηλαδή, να είναι για το μουσείο ένα άλμπουμ στο οποίο εμφανίζονται οι Phil Collins, Gary Moore, Rod Argent, John G. Perry, Clive Bunker, Mick Rogers, Robin Lumley, Rick Van der Linden και κάποιοι ακόμη;