Η Ember Records ιδρύθηκε στα τέλη των fifties (1959) από τον Jeffrey Kruger. Ως εταιρία μπήκε σφήνα στους πολυεθνικούς κολοσσούς της εποχής, κατορθώνοντας, μέσα σε λίγα χρόνια, να έχει στο roster της μεγάλο κομμάτι της british jazz (αρχικώς), απλώνοντας τα πλοκάμια της και προς άλλους χώρους, έχοντας δίπλα της ονόματα, όπως εκείνα των John Barry και Chad & Jeremy (για να μη μιλήσουμε για την underground πλευρά της, τους Blonde On Blonde και τους 9.30 Fly). 
Στο διπλό CD “The Flamingo Connection, Great British Modern Jazz from the Legendary Ember Label” [Fantastic Voyage, 2009] ανθολογείται η blue πλευρά της, εκείνη που εύρισκε, παραλλήλως, στέγη στο Flamingo Club· και αυτό ιδιοκτησίας Kruger. Τα ονόματα είναι γνωστά και οικεία στους φίλους της τζαζ στο Νησί (Tony Kinsey, The Jazz Couriers, Bill Le Sage, Ronnie Ross, Don Rendell, Ronnie Scott, Annie Ross, Eddie Thompson…), με εγγραφές που ξεκινούν από το 1955 (προφανώς από το αρχείο του Kruger), και φθάνοντας έως το 1963. Υπάρχει δηλαδή και μία αισθητική συνάφεια στο υλικό, το οποίο κινείται στους γνωστούς μπαλαντικούς, έως σουινγκάτους, με κάτι ελάχιστον από bop… cine-δρόμους της βρετανικής jazz εκείνων των χρόνων – λίγο πριν, ή παραλλήλως, με το ξέσπασμα του Joe Harriott και των υπολοίπων μοντερνιστών των sixties. Άρα, προφανώς, διαφωνώ κομμάτι και με τον τίτλο… 
Η Ember όμως είχε και άλλα παρακλάδια. Με αφορμή τη συλλογή “Good To the Last Drop” [Fantastic Voyage, 2009] μεγεθύνουμε, λίγο, στο soul ρεπερτόριό της. Για να είμαι ακριβής και να το πω από την αρχή, η Ember δεν έκανε, τόσο, δικές της παραγωγές (εννοώ στο soul circuit), όσο, κυρίως, τύπωνε για το βρετανικό κοινό επίλεκτες στιγμές της αυθεντικής… northern soul, κυρίως. (Το μοναδικό british κομμάτι, που ανακάλυψα εδώ είναι το “Looky looky” με τους Brothers Grimm). Βασικά, η Ember διαχειριζόταν παραγωγές του Guido Marasco, για το δικό του GM label, που είχε για έδρα το Detroit (σχεδόν τα μισά tracks της συλλογής ανήκουν στους καταλόγους του Marasco), και ακόμη επίλεκτες στιγμές από Crest, Terry, Airtown, Invicta, Catalyst, Perfecto και μερικές ακόμη… «δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους» αμερικανικές ετικέτες. Μιλάμε δηλαδή για απίστευτης σπανιότητας υλικό, το οποίο καθαρίζεται και προσφέρεται, υπομνηματισμένο με τον πλέον σωστό – track το track – τρόπο. Αν και δεν ξέρω τι ακριβώς είναι γνωστό και τι άγνωστο στον καθέναν από ’μας, είναι σίγουρο πως τα περισσότερα από τα ονόματα που ανθολογούνται στην “Good To the Last Drop” έκαναν μικρές στο χρόνο καριέρες· τη εξαιρέσει βεβαίως του Johnny Otis και δευτερευόντως του Mickey Stevenson. Τα 23 κομμάτια της συλλογής, που αφορούν στο διάστημα 1961-1975 είναι εξαιρετικά, το δίχως άλλο. Βασικά, 2λεπτα και 3λεπτα, διακρίνονται για τις τσιτωμένες ερμηνείες, τα κιθαριστικά και horn breaks, τη φωνητική επεξεργασία, την κλαμπίστικη r&b δυναμική τους. Και βεβαίως, να μη διαφύγει, οι επιρροές από Motown, Sam Cooke, Otis Redding, Sam & Dave, major girl groups κ.λπ., κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι. Από πού να πρωτοξεκινήσει κάποιος... Το “Compared to what” με τους Mr Flood’s Party (ποιοι είναι αυτοί, μήπως εκείνοι που έγραψαν το γνωστό psych LP στην Cotillion; – μάλλον ναι, σίγουρα ναι) είναι ιδανική εισαγωγή, το “Wee bit more of your lovin” έχει άπιαστο r&b rhythm section και έξοχη soulish ερμηνεία από τον Jewel Akens (ο ορισμός της garage-soul), το instro “Dig in” των Pac-Keys είναι από μόνο του για party, το “That’s what I feel for you” των Milt Matthews Inc έχει μεν αρχοντική ερμηνεία από τον τραγουδιστή, αλλά οι πενιές είναι από… αλλουνού παπά ευαγγέλιο, το “Why can’t there be love” της Dee Edwards βασίζεται στα δυνατά ρυθμικά πατήματα και την… ψυχεδελική κιθάρα (φανταστείτε κάτι σε πρώιμο Bob Seger), το δε έσχατο “Good to the last drop” του Johnny Otis είναι ένα προχωρημένο disco(!) track, που δείχνει την άνεση του ελληνο-αμερικανού bandleader-παραγωγού να δημιουργεί, ανά πάσα ώρα, ό,τι απαιτείται (και ζητείται).
Στο διπλό CD “The Flamingo Connection, Great British Modern Jazz from the Legendary Ember Label” [Fantastic Voyage, 2009] ανθολογείται η blue πλευρά της, εκείνη που εύρισκε, παραλλήλως, στέγη στο Flamingo Club· και αυτό ιδιοκτησίας Kruger. Τα ονόματα είναι γνωστά και οικεία στους φίλους της τζαζ στο Νησί (Tony Kinsey, The Jazz Couriers, Bill Le Sage, Ronnie Ross, Don Rendell, Ronnie Scott, Annie Ross, Eddie Thompson…), με εγγραφές που ξεκινούν από το 1955 (προφανώς από το αρχείο του Kruger), και φθάνοντας έως το 1963. Υπάρχει δηλαδή και μία αισθητική συνάφεια στο υλικό, το οποίο κινείται στους γνωστούς μπαλαντικούς, έως σουινγκάτους, με κάτι ελάχιστον από bop… cine-δρόμους της βρετανικής jazz εκείνων των χρόνων – λίγο πριν, ή παραλλήλως, με το ξέσπασμα του Joe Harriott και των υπολοίπων μοντερνιστών των sixties. Άρα, προφανώς, διαφωνώ κομμάτι και με τον τίτλο… Η Ember όμως είχε και άλλα παρακλάδια. Με αφορμή τη συλλογή “Good To the Last Drop” [Fantastic Voyage, 2009] μεγεθύνουμε, λίγο, στο soul ρεπερτόριό της. Για να είμαι ακριβής και να το πω από την αρχή, η Ember δεν έκανε, τόσο, δικές της παραγωγές (εννοώ στο soul circuit), όσο, κυρίως, τύπωνε για το βρετανικό κοινό επίλεκτες στιγμές της αυθεντικής… northern soul, κυρίως. (Το μοναδικό british κομμάτι, που ανακάλυψα εδώ είναι το “Looky looky” με τους Brothers Grimm). Βασικά, η Ember διαχειριζόταν παραγωγές του Guido Marasco, για το δικό του GM label, που είχε για έδρα το Detroit (σχεδόν τα μισά tracks της συλλογής ανήκουν στους καταλόγους του Marasco), και ακόμη επίλεκτες στιγμές από Crest, Terry, Airtown, Invicta, Catalyst, Perfecto και μερικές ακόμη… «δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους» αμερικανικές ετικέτες. Μιλάμε δηλαδή για απίστευτης σπανιότητας υλικό, το οποίο καθαρίζεται και προσφέρεται, υπομνηματισμένο με τον πλέον σωστό – track το track – τρόπο. Αν και δεν ξέρω τι ακριβώς είναι γνωστό και τι άγνωστο στον καθέναν από ’μας, είναι σίγουρο πως τα περισσότερα από τα ονόματα που ανθολογούνται στην “Good To the Last Drop” έκαναν μικρές στο χρόνο καριέρες· τη εξαιρέσει βεβαίως του Johnny Otis και δευτερευόντως του Mickey Stevenson. Τα 23 κομμάτια της συλλογής, που αφορούν στο διάστημα 1961-1975 είναι εξαιρετικά, το δίχως άλλο. Βασικά, 2λεπτα και 3λεπτα, διακρίνονται για τις τσιτωμένες ερμηνείες, τα κιθαριστικά και horn breaks, τη φωνητική επεξεργασία, την κλαμπίστικη r&b δυναμική τους. Και βεβαίως, να μη διαφύγει, οι επιρροές από Motown, Sam Cooke, Otis Redding, Sam & Dave, major girl groups κ.λπ., κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι. Από πού να πρωτοξεκινήσει κάποιος... Το “Compared to what” με τους Mr Flood’s Party (ποιοι είναι αυτοί, μήπως εκείνοι που έγραψαν το γνωστό psych LP στην Cotillion; – μάλλον ναι, σίγουρα ναι) είναι ιδανική εισαγωγή, το “Wee bit more of your lovin” έχει άπιαστο r&b rhythm section και έξοχη soulish ερμηνεία από τον Jewel Akens (ο ορισμός της garage-soul), το instro “Dig in” των Pac-Keys είναι από μόνο του για party, το “That’s what I feel for you” των Milt Matthews Inc έχει μεν αρχοντική ερμηνεία από τον τραγουδιστή, αλλά οι πενιές είναι από… αλλουνού παπά ευαγγέλιο, το “Why can’t there be love” της Dee Edwards βασίζεται στα δυνατά ρυθμικά πατήματα και την… ψυχεδελική κιθάρα (φανταστείτε κάτι σε πρώιμο Bob Seger), το δε έσχατο “Good to the last drop” του Johnny Otis είναι ένα προχωρημένο disco(!) track, που δείχνει την άνεση του ελληνο-αμερικανού bandleader-παραγωγού να δημιουργεί, ανά πάσα ώρα, ό,τι απαιτείται (και ζητείται).
Υ.Γ. To 45άρι "Compared to what/ Unbreakable toy" των Mr Flood's Party είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, από τον Αντώνη Πλωμαρίτη, σε ετικέτα Melody [BMG 229]. Εδώ είναι το label...
Πολύ ενδιαφέρουσα εταιρία. Δεν την ήξερα. Μου κάνει εντύπωση πως όσα CD έχω απ' τους καλλιτέχνες της συλλογής "The flamingo connection" είναι από άλλες εταιρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήκώστας παπ.
Σίγουρα, Κώστα, έχουν ηχογραφήσει και γι' άλλες εταιρίες οι περισσότεροι. Και μάλιστα πολύ καλά άλμπουμ. Ο Harold McNair ας πούμε. Αλλά και ο Don Rendell. Και ο Stan Tracey...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω πάρα πολλά της Ogun. Stan Tracey έχω δύο από Jasmine Rec. Σε επανεκδόσεις για cd πολλές μικρές εταιρίες (πιο εξειδικευμένες) βγάζουν LP μεγάλων εταιριών (που είτε κλείσαν είτε ξεπουλούν).
ΑπάντησηΔιαγραφήκώστας π.
Ο Πλωμαρίτης είχε βγάλει και σόουλ κομμάτια της Ember. Ήδη, αρχίζοντας να τσεκάρω τα 45άρια μου, βρήκα Milt Matthews και εχτές, συμπτωματικά, ένας φίλος μού έλεγε για τους Mr Flood’s Party στην Top Tunes. Είχε πάει στον κουμπάρο του, του είπε ότι αγόρασε το LP της Cotillion κι εκείνος έβγαλε τότε το 45άρι, που το είχε διπλό, και του το χάρισε. Βέβαια, οι δύο μπάντες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αφού η μία είναι προφανώς μαύρη και η άλλη λευκή (από το Long Island της Νέας Υόρκης). Απλώς, έτυχε και οι δύο να εμπνευστούν από το ποίημα με αυτόν τον τίτλο, του Edwin Arlington Robinson, που είχε πρωτοεκδοθεί το 1921.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει νά έχω και Jewel Akens. Θα σιγουρευτώ όταν βρω σε ποιό κουτί είναι. Απ' ό,τι θυμάμαι, έχει ετικέτα Melody.
Manwolf Louie
Γεια σου Manwolf Louie…
ΑπάντησηΔιαγραφήMilt Matthews Group έχω κι εγώ στον Πλωμαρίτη. Το single A hard day’s night/ Oh Lord (help me) στην Top Tunes [TT 11]. Αλλά για Mr. Flood’s Party στην Top Tunes δεν ξέρω. Γιατί όχι, βέβαια;
Πόθεν οι Mr. Flood’s party είναι μαύροι; Στη συλλογή της Ember υπάρχουν και λευκά πρόσωπα (ο Johnny Otis ας πούμε, ή οι Brothers Grimm – τουλάχιστον κατά τα 4/5 ήταν λευκοί). Και πώς οι μαύροι Mr. Flood’s Party πήραν για όνομα τον τίτλο ποιήματος ενός λευκού ποιητή; Δεν θα ήταν πιο πιθανό (απλώς, πιο πιθανό – δε λέω ότι είναι απίθανο) να ήταν λευκοί κι εκείνοι; Θα βοηθούσε αν ξέραμε πότε ηχογραφήθηκε το συγκεκριμένο “Compared to what”. Στο label της GM δεν υπάρχει χρονιά, αν και η Ember πρέπει να το έβγαλε το ’71 (βέβαια αυτό δε λέει αναγκαστικώς κάτι, γιατί δεν ήταν δική της παραγωγή). Εγώ νομίζω ότι το κομμάτι πρέπει να βγήκε στο δεύτερο μισό του '69, μετά την επιτυχία που γνώρισε, το ίδιο θέμα, από το τρίο τού Les McCann.
Όσον αφορά για τους Mr Flood’s Party της Cotillion (αλήθεια, πότε ακριβώς βγήκε το LP;), άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν από το Detroit (ok, πιθανώς να παρασύρονται από το single της GM) και άλλοι από το Long Island. Πάντως, εγώ, Manwolf Louie, ακούγοντας το εν λόγω τραγούδι (της GM/ Ember εννοώ), το μυαλό μου δεν πάει, πρώτα, σε μαύρο γκρουπ. Ο ήχος (ακόμη και ο τραγουδιστής) μού κάνει για λευκός… Εδώ το τραγούδι http://www.youtube.com/watch?v=trmOcuIRBJU.
Jewel Akens σε Melody; Αν βρεις χρόνο και ψάξεις επιβεβαίωσέ το...
Στη Myspace σελίδα των Mr Flood's Party, αυτός που την έχει φτιάξει γράφει: "I was Marcel's friend. There will be more to come" και λέει ξεκάθαρα: "A band good from Long Island".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, ο Rick Mirage, γράφει: "Wow, I thought noone cared..I am Rick Mirage, see the back cover. We took that picture on Long Island when it was about 3 degrees. Steve Paley was the photog. It was a great band..didn't have enough time to develop" (εδώ: http://illfolks.blogspot.com/2006/09/mr-floods-party.html)
Το 1971, οι Mike Corbett & Jay Hirsh μαζί με τον Hugh McCrackin "abandoned the formers' [Μr Flood's Party] mild psych moves in favor of a first-rate collection of CSN&Y-styled folk rock. Largely penned by Hirsh (Corbitt's credited with co-authoring two tracks)" (http://lysergia_2.tripod.com/AcidArchives/lamaAtticBody1.htm)
Εδώ: http://www.rockabillybash.com/news.php?nid=306, γράφει για τον Freddy Toscano, που πέθανε πέρσι και δεν αναφέρει τίποτα για συμμετοχή του σε σόουλ μπάντα.
Το ίδιο και εδώ: http://pa-in.facebook.com/topic.php?uid=59490961828&topic=7533
Eδώ: http://www.musicstack.com/item.cgi?item=663217, για την '70s μπάντα του Toscano, τους Frogs.
Εδώ: http://www.soulfulkindamusic.net/mrflood.htm, αναφέρονται ως μέλη της σόουλ μπάντας του single οι RM Hyatt, Marc Adam, John Whitman, Dan Conway, αλλά στη δισκογραφία, όπου στο single δίνει χρονολογία 1971, τους μπερδεύει με τους άλλους. Οι άλλοι όμως δεν έχουν αυτά τα ονόματα.
Τελικά, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το χρώμα των μουσικών, αλλά το ότι παίζουν εντελώς διαφορετικά είδη. Το άλμπουμ και ό,τι άλλο έκαναν στη συνέχεια τα μέλη του ροκ γρουπ, δεν έχει την παραμικρή σχέση με σόουλ και πνευστά.
Manwolf Louie
Manwolf Louie,
ΑπάντησηΔιαγραφήκατ’ αρχάς ευχαριστώ για το ψάξιμο και τις παραπομπές.
Συμφωνώ μ’ αυτό που λες ότι «τελικά, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το χρώμα των μουσικών» – εγώ πάντως δεν ανέφερα χρώμα, εσύ έγραψες για «προφανώς μαύρη μπάντα» – αλλά το ότι παίζουν «εντελώς διαφορετικά είδη». Όντως είναι διαφορετικός ο ήχος στο LP και στο single, αλλά αυτό δεν μαρτυρά σώνει και καλά ότι πρόκειται για διαφορετικό συγκρότημα. Ακούς π.χ. τα δύο πρώτα άλμπουμ των Moody Blues (τώρα αυτοί μου έρχονται στο μυαλό) και δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Για το LP των Frogs “For Everybody” (1976) διαβάζω στο popsike “a strange album with a variety of styles... The title track opens with a pretty slick folky-rock bag ,but trips out on the mid-section... The 2nd track “Drivin’ On” is a great hard/rock piece with sound effects and fluid guitarleads... “Floatin” is just that with vocal harmonies, rural vibe, nice, acoustic guitars, nice organ sound... “Crashin'” is a dreamy folk-rock tune with flute, moog, heavy guitars... “Been So Long” is a jammin' psych cut with acidy guitarleads... First 2 tracks on B-side “Shakey Dave McCoy” and “Let The Music Begin” are outlaw hard/rockers... Εδώ φαίνεται πως ο Freddy Toscano άλλαζε ύφος ακόμη και μέσα σ’ ένα άλμπουμ! Βέβαια δεν το έχω ακούσει το LP των Frogs, για να έχω προσωπική γνώμη.
Επίσης, το ότι μία μπάντα βγάζει ένα τραγούδι σε εταιρία από το Detroit δε σημαίνει, όπως αντιλαμβάνεσαι, πως είναι και από το Detroit (οι «ταινίες» και τα demos ταξιδεύουν). Εγώ, πάντως, δεν πήρα θέση για το εάν οι Mr. Flood’s Party της Cotillion ήταν από το Detroit ή το Long Island. Δέχομαι λοιπόν ότι ήταν από το Long Island. Αυτό σημαίνει ότι απαγορεύεται να ηχογράφησαν σε εταιρία από το Detroit; Στην Mainstream π.χ., που είχε για έδρα τη Νέα Υόρκη, ξέρεις πως ηχογραφούσαν οι Amboy Dukes από το Detroit, οι Freeport από το Cleveland, οι Superfine Dandelion από το Phoenix κ.ο.κ. Για μένα το πιο σημαντικό στοιχείο εξ όσων παραθέτεις είναι τα ονόματα των μουσικών, που δίνει κάποιος, και τα οποία δεν έχουν σχέση μ’ εκείνα των «άλλων». Αλλά κι αυτό είναι ελέγξιμο. Που τα βρήκε τα ονόματα; Δε λέει.
Εν κατακλείδι, μου φαίνεται περίεργο και το άλλο. Πήγαν κάποιοι μουσικοί, το 1971, δύο χρόνια αφότου γινόταν χαμός με το κομμάτι από τον Les McCann (δεύτερο μισό του ’69) και γράψανε ένα 45άρι με το όνομα ενός συγκροτήματος που είχε ήδη βγάλει LP στην Cotillion (όχι κάποιο obscured label); Δεν είναι τρελό αυτό;
[Για να είμαι ξεκάθαρος, Manwolf Louie. Δεν επιμένω ότι είναι η ίδια μπάντα – σέβομαι και υπολογίζω την πείρα σου στις ακροάσεις και το αισθητήριό σου. Δεν είμαι όμως και απολύτως σίγουρος πως πρόκειται για άλλη…].