Στο μοναδικό προσωπικό του έργο στην ESP ως leader, με τον υπότιτλο “Percussion Ensemble” [ESP 1015, 2008], ο Graves μαζί με το συνοδοιπόρο του κρουστό Sunny Morgan (αυτοί είναι το Ensemble…), παρουσιάζουν ένα μοναδικό only percussions album (rec. επί... Αποστασίας, τον Ιούλιο του ’65), το οποίο, φαντάζομαι, πως θ’ άφησε πολλά στόματα ανοιχτά στην εποχή του. Η ουσία είναι, πάντως, πως τέτοια έργα, με τόση (45χρονη) ιστορία πίσω τους, ακούγονται σήμερα όχι, απλώς, ως ντοκουμέντα (του τότε), αλλά κυρίως ως προτάσεις (του αύριο). Είναι, με άλλα λόγια, αυτή η χαμηλών τόνων, homemade αντίληψη – οι άνθρωποι χειρίζονται 4-5 κρουστά, μην φανταστείτε κανέναν πολυεθνικό ορυμαγδό – η εκλεπτυσμένη και διαποτισμένη μέσα από τη zen μινιμαλιστική φιλοσοφία, η οποία δημιουργεί τετελεσμένο. Όλοι οι τίτλοι των θεμάτων είναι “Nothing” (είπαμε, το zen), έχοντας δίπλα τους κάποια νούμερα (5-7, 11-10, 19, 13), τα οποία μοιάζει ν’ αντιστοιχούν στα beats των περκασιονιστών ανά (μουσικό) μέτρο. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το γεγονός ότι το CD ολοκληρώνεται απολαυστικά, σε λιγότερο από 34 λεπτά· όσα απαιτήθηκαν δηλαδή, για να γραφεί και τούτο το κομμάτι...
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
MILFORD GRAVES τίποτα…
Το παίξιμο και τον ήχο του κρουστού Milford Graves μπορεί κανείς να τα ακούσει σε δεκάδες άλμπουμ, όντας δίπλα (ή μέσα) στους New York Art Quartet, Jazz Composer's Orchestra, Albert Ayler, Paul Bley, Giuseppi Logan, Miriam Makeba, Andrew Cyrille, John Zorn κ.ά.Στο μοναδικό προσωπικό του έργο στην ESP ως leader, με τον υπότιτλο “Percussion Ensemble” [ESP 1015, 2008], ο Graves μαζί με το συνοδοιπόρο του κρουστό Sunny Morgan (αυτοί είναι το Ensemble…), παρουσιάζουν ένα μοναδικό only percussions album (rec. επί... Αποστασίας, τον Ιούλιο του ’65), το οποίο, φαντάζομαι, πως θ’ άφησε πολλά στόματα ανοιχτά στην εποχή του. Η ουσία είναι, πάντως, πως τέτοια έργα, με τόση (45χρονη) ιστορία πίσω τους, ακούγονται σήμερα όχι, απλώς, ως ντοκουμέντα (του τότε), αλλά κυρίως ως προτάσεις (του αύριο). Είναι, με άλλα λόγια, αυτή η χαμηλών τόνων, homemade αντίληψη – οι άνθρωποι χειρίζονται 4-5 κρουστά, μην φανταστείτε κανέναν πολυεθνικό ορυμαγδό – η εκλεπτυσμένη και διαποτισμένη μέσα από τη zen μινιμαλιστική φιλοσοφία, η οποία δημιουργεί τετελεσμένο. Όλοι οι τίτλοι των θεμάτων είναι “Nothing” (είπαμε, το zen), έχοντας δίπλα τους κάποια νούμερα (5-7, 11-10, 19, 13), τα οποία μοιάζει ν’ αντιστοιχούν στα beats των περκασιονιστών ανά (μουσικό) μέτρο. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το γεγονός ότι το CD ολοκληρώνεται απολαυστικά, σε λιγότερο από 34 λεπτά· όσα απαιτήθηκαν δηλαδή, για να γραφεί και τούτο το κομμάτι...
Στο μοναδικό προσωπικό του έργο στην ESP ως leader, με τον υπότιτλο “Percussion Ensemble” [ESP 1015, 2008], ο Graves μαζί με το συνοδοιπόρο του κρουστό Sunny Morgan (αυτοί είναι το Ensemble…), παρουσιάζουν ένα μοναδικό only percussions album (rec. επί... Αποστασίας, τον Ιούλιο του ’65), το οποίο, φαντάζομαι, πως θ’ άφησε πολλά στόματα ανοιχτά στην εποχή του. Η ουσία είναι, πάντως, πως τέτοια έργα, με τόση (45χρονη) ιστορία πίσω τους, ακούγονται σήμερα όχι, απλώς, ως ντοκουμέντα (του τότε), αλλά κυρίως ως προτάσεις (του αύριο). Είναι, με άλλα λόγια, αυτή η χαμηλών τόνων, homemade αντίληψη – οι άνθρωποι χειρίζονται 4-5 κρουστά, μην φανταστείτε κανέναν πολυεθνικό ορυμαγδό – η εκλεπτυσμένη και διαποτισμένη μέσα από τη zen μινιμαλιστική φιλοσοφία, η οποία δημιουργεί τετελεσμένο. Όλοι οι τίτλοι των θεμάτων είναι “Nothing” (είπαμε, το zen), έχοντας δίπλα τους κάποια νούμερα (5-7, 11-10, 19, 13), τα οποία μοιάζει ν’ αντιστοιχούν στα beats των περκασιονιστών ανά (μουσικό) μέτρο. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το γεγονός ότι το CD ολοκληρώνεται απολαυστικά, σε λιγότερο από 34 λεπτά· όσα απαιτήθηκαν δηλαδή, για να γραφεί και τούτο το κομμάτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου