BRAZILIAN BLUES

Βραζιλιάνικο blues; Εντάξει τώρα, το blues είναι πάντα και παντού το ίδιο (όταν χρησιμοποιείται η αγγλική) ή περίπου το ίδιο (όταν δεν χρησιμοποιείται…). Alex Rossi το όνομα του αρμονικίστα και “Let Me In” [Top Cat, 2008] ο τίτλος του CD του· ενός CD που σε κερδίζει με την αμεσότητα, το αίσθημα και τις απειράριθμες... λατινο-αμερικανικές συμμετοχές του. Ηχογραφημένο στο Porto Alegre και το Dallas, σε διάφορες sessions του Rossi με μουσικούς των πόλεων (να σημειώσουμε τους συμπατριώτες του κιθαρίστες Solon Fishbone και Fernando Noronha και βεβαίως τους, επίσης κιθαρίστες, Phil Guy και Hash Brown), το “Let Me In” φανερώνει πως, συχνότατα, το καλύτερο blues παραμονεύει (και) κάπου πέραν της κοιτίδας. Απολαυστικό άλμπουμ. Έξοχη η εκδοχή του “Caravan” και εξοχότερον το original “Show me your bombacha” (φωνή ο Phil Guy, hammond B3 ο Luciano Leaes).Kιθαρίστας από την ίδια χώρα, ο Big Gilson, μας εξαναγκάζει να στρέψουμε, και πάλι, το βλέμμα μας προς τη Βραζιλία, προκειμένου να δούμε τι… περίπου μπλουζο-παίζει στην άλλην άκρη της γης. Το “Sentenced To Living” [Music Avenue, 2009] είναι ένα πολύ καλό CD, ένα άλμπουμ, που μπορεί να κάνει παγκοσμίως γνωστόν (αν δεν είναι ήδη) στο σχετικό ακροατήριο, τον Μεγάλο Gilson, κατατάσσοντάς τον μεταξύ των – μη αγγλοαμερικανικών (ας τις εξαιρέσουμε προς στιγμήν) – κορυφών. Και λέμε προς στιγμήν, γιατί, καθώς κυλάει το “Sentenced To Living”, αρχίζεις ν’ αντιλαμβάνεσαι την ποιότητα του καλλιτέχνη, την προσπάθειά του να οικοδομήσει ένα, οπωσδήποτε, blues σκηνικό, μέσα στο οποίο χωρά το rock wave των eighties, ο Stevie Ray οπωσδήποτε, αλλά και η «κιθαριστική ψυχεδέλεια» της Δυτικής Ακτής, γενικώς, η αίσθηση, περισσότερο ενός παλαιολιθικού jam, όπως εκείνα των Electric Flag φερ’ ειπείν (αφήνω το πόσο «μιλάει» ο Michael Bloomfield στην καρδιά του), μέσα από το οποίο (jam) φέγγουν πολλά και, κυρίως, το κλασικού τύπου πνευστό τμήμα. Θ’ ακουστεί μίζερο αν πω για τον Big Gilson, και ιδίως για το άλμπουμ του, «εξαιρετικό για το είδος του».