Να φανώ κακός; Δεν είναι στις προθέσεις μου, ασχέτως αν θα τα καταφέρω... Εγώ θα πρότεινα στη Λένα Πλάτωνος και στη Lyra (στους ανθρώπους του αρχείου της Lyra εννοώ) να ψάξουν να βρουν τα master tapes του original «Σαμποτάζ», να τα επεξεργαστούν (ας τα δώσουν στους Ιάπωνες…), ώστε να προκύψει ένα καινούριο master, το οποίο να ανταποκρίνεται στη σημαντικότητα του έργου· το οποίον έργο στο παλαιό βινύλιο, αλλά και όπου αλλού το έχω ακούσει, «δεν ακούγεται». Θες ο Πατσιφάς, που δεν ακούμπησε φράγκα και ώρες πολλές για στούντιο, θες η παραγωγή (κάποια κυρία Γεωργή) που δεν καταλάβαινε τι ηχογραφούσε… το αποτέλεσμα ήταν, από ηχητικής πλευράς, το έργο να θαφτεί. Εις το όνομα της Ιστορίας του Ελληνικού Άσματος, καλώ όλους ν’ αγωνιστούν, ώστε να δοθεί το «Σαμποτάζ», καθαρό, δυνατό και όπως του αξίζει στο (ακροαματικό) κοινό. Τότε, ευχαρίστως, κι εγώ να χειροκροτήσω…
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ με αφορμή το live στο Παλλάς
Για τα live, τις συναυλίες, και κυρίως για τις δισκογραφικές αποτυπώσεις των (που είναι, ως φαίνεται, η εύκολη λύση) τα έχω ξαναπεί. Αν δεν πρόκειται για το… “At Fillmore East” των Allman Brothers (είπα Το ένα, υπάρχουν κι άλλα φυσικά…) η προσφορά τους είναι μικρή και, σε κάθε περίπτωση, ελεγχόμενη. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με την κυκλοφορία ενός αναμνηστικού, ενός δώρου κατά κάποιο τρόπο, που απευθύνεται, πρωτίστως, σε όσους «ήταν εκεί». Συνήθως, οι ζωντανές αποτυπώσεις έχουν κακόν ήχο (ιδίως αν μιλάμε για ελληνικές παραγωγές), ο οποίος ήχος διορθώνεται στο στούντιο (άλλοτε φανερά και άλλοτε όχι), έχουν χειροκροτήματα, που κατά κανόνα είναι ενοχλητικά, είναι σε γενικές γραμμές «άγαρμπες» και «απεριποίητες» (καθότι τι να σου πρωτοκάνει και το στούντιο), ενώ ουκ ολίγες φορές υποσκάπτονται από τις… ειδικές συνθήκες (παραστάσεις γλεντιού, με τραγουδιστές και παίκτες εξουθενωμένους, φόροι τιμής με τον τιμώμενο να σέρνεται, αναμοχλεύσεις υλικών, που αποσυντίθενται και επανασυνθέτονται, απεμπολώντας όμως τη δροσιά του πρωτοφανέρωτου). Γενικώς… θλίψη. Τούτα σκέφθομαι, καθώς ακούω τη «Συναυλία στο Παλλάς» [Lyra, 2010] της Λένας Πλάτωνος.Να φανώ κακός; Δεν είναι στις προθέσεις μου, ασχέτως αν θα τα καταφέρω... Εγώ θα πρότεινα στη Λένα Πλάτωνος και στη Lyra (στους ανθρώπους του αρχείου της Lyra εννοώ) να ψάξουν να βρουν τα master tapes του original «Σαμποτάζ», να τα επεξεργαστούν (ας τα δώσουν στους Ιάπωνες…), ώστε να προκύψει ένα καινούριο master, το οποίο να ανταποκρίνεται στη σημαντικότητα του έργου· το οποίον έργο στο παλαιό βινύλιο, αλλά και όπου αλλού το έχω ακούσει, «δεν ακούγεται». Θες ο Πατσιφάς, που δεν ακούμπησε φράγκα και ώρες πολλές για στούντιο, θες η παραγωγή (κάποια κυρία Γεωργή) που δεν καταλάβαινε τι ηχογραφούσε… το αποτέλεσμα ήταν, από ηχητικής πλευράς, το έργο να θαφτεί. Εις το όνομα της Ιστορίας του Ελληνικού Άσματος, καλώ όλους ν’ αγωνιστούν, ώστε να δοθεί το «Σαμποτάζ», καθαρό, δυνατό και όπως του αξίζει στο (ακροαματικό) κοινό. Τότε, ευχαρίστως, κι εγώ να χειροκροτήσω…
Να φανώ κακός; Δεν είναι στις προθέσεις μου, ασχέτως αν θα τα καταφέρω... Εγώ θα πρότεινα στη Λένα Πλάτωνος και στη Lyra (στους ανθρώπους του αρχείου της Lyra εννοώ) να ψάξουν να βρουν τα master tapes του original «Σαμποτάζ», να τα επεξεργαστούν (ας τα δώσουν στους Ιάπωνες…), ώστε να προκύψει ένα καινούριο master, το οποίο να ανταποκρίνεται στη σημαντικότητα του έργου· το οποίον έργο στο παλαιό βινύλιο, αλλά και όπου αλλού το έχω ακούσει, «δεν ακούγεται». Θες ο Πατσιφάς, που δεν ακούμπησε φράγκα και ώρες πολλές για στούντιο, θες η παραγωγή (κάποια κυρία Γεωργή) που δεν καταλάβαινε τι ηχογραφούσε… το αποτέλεσμα ήταν, από ηχητικής πλευράς, το έργο να θαφτεί. Εις το όνομα της Ιστορίας του Ελληνικού Άσματος, καλώ όλους ν’ αγωνιστούν, ώστε να δοθεί το «Σαμποτάζ», καθαρό, δυνατό και όπως του αξίζει στο (ακροαματικό) κοινό. Τότε, ευχαρίστως, κι εγώ να χειροκροτήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου