«επαρχία, μεσ’ στα χαμένα δρομολόγια ακούς ένα ουρλιαχτό διαμαρτυρίας…»

Αντιγράφω από την τελευταία Athens Voice, οι εμφάσεις δικές μου (τεύχος 310, 15-21/7).
«Placebo – 11/9 Μαλακάσα, 10/9 στη Θεσσαλονίκη. Εδώ έρχονταν όταν ήταν στα hi τους, δεν θα’ρθουν τώρα που ξεθωριάζουν; Σύντομα τους βλέπω κι αυτούς για περιοδεία στην ελληνική επαρχία». Και λίγο πιο κάτω:
«Archive -25/9 στο Λυκαβηττό. Αφού αλώνισαν την ελληνική ύπαιθρο, έρχονται και στην πρωτεύουσα. Ποιος να το περίμενε πως θα’ρχόταν η μέρα που οι Archive, οι Scorpions, οι Puressence, οι Vaya Con Dios θα’τρωγαν ψωμάκι από την ελληνική επαρχία;».
Κάποιο πρόβλημα έχει απ’ ό,τι φαίνεται ο Μάκης Μηλάτος με την ελληνική επαρχία. Μάλλον νομίζει πως όσοι ζουν εκεί είναι από βλάκες έως ηλίθιοι, αφού πάνε και στηρίζουν τους James, τους Archive και τους Stranglers, ενώ, κανονικά, θα έπρεπε να τους… παίρνουν με τις πέτρες, αφού οι άπληστοι καλλιτέχνες έχουν το θράσος να τους επισκέπτονται τέτοιαν εποχή, πουλώντας τους... χάντρες και καθρεφτάκια. 

Απεναντίας, στους… έξυπνους πρωτευουσιάνους, που ανακαλύπτουν εν έτει 2010 τον Mulatu και γεμίζουν (ή θα γεμίσουν) στάδια και χωράφια για να δουν τους U2 ή τον Dylan μόνον "δόξα και τιμή" τους πρέπει, για τις… ριζοσπαστικές επιλογές τους. Δε μας παρατάς ρε φίλε… 

Έχω κουραστεί ν’ ακούω βλακείες, από ανθρώπους που νομίζουν ότι η μουσική είναι... μερικά άλμπουμ στη σειρά, και πέντε δίσκοι στο ραδιόφωνο.Κατά τα λοιπά, μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τελευταίως συνέβη πέρυσι τον Σεπτέμβρη στην Κέρκυρα (12/9/2009), στον Αη Γιάννη, στις νεροτσουλήθρες (www.agiotfest.co.uk), μερικά χιλιόμετρα έξω από τη «χώρα», όταν εμφανίστηκε το The Dylan Project, το οποίο αποτελούσαν κορυφαίοι βρετανοί μουσικοί –απ’ αυτούς που ο Μηλάτος θ’ αποκαλούσε λιγούρηδες– όπως οι Steve Gibbons (από The Uglys, Balls, Idle Race, The Steve Gibbons Band), Dave Pegg (από Ian Campbell Folk Group, Fairport Convention, Jethro Tull…), P.J. Wright (από The Steve Gibbons Band), Phil Bond, Gerry Conway (από Eclection, Fotheringay, Cat Stevens, Fairport Convnetion, Pentangle…) και καμιά δεκαριά ακόμη (χανόταν το μέτρημα στη σκηνή!). 

Δεν τραγούδησαν μόνο κομμάτια του Dylan (εξαιρετικοί), αλλά και δικά τους και άλλες διασκευές, φτιάχνοντας ένα ωραίο set, παίζοντας οι ίδιοι με απίστευτη χαλαρότητα και κέφι (διακοπές έκαναν οι άνθρωποι) –μετρημένες στα δάκτυλα φορές έχω δει παίκτες, ιδίως τέτοιας κλάσης και ηλικίας, να χαίρονται σαν να είναι πρώτη φορά– μεταδίδοντας αυτό ακριβώς το κέφι και τη ζεστασιά της παρουσίας τους στην πλατεία. 

Μάλιστα, βρήκα στο youTube ένα ερασιτεχνικό βίντεο(!!), που ναι μεν κρύβει πολλά από ’κείνα που ακούστηκαν στον Άη Γιάννη, αλλά… καταλαβαίνεις. (Στο "Twist and shout" η εικόνα χάνεται, προφανώς γιατί εκείνος που βιντεοσκοπεί κοιτάει να χορέψει πρώτα-πρώτα).
Μην ακούτε τι λέει ο ένας κι ο άλλος και, κυρίως, μην περιμένετε να ενημερωθείτε από τους ημιμαθείς. Τα καλύτερα live βγαίνουν από ’κει που δεν το περιμένεις. Στηρίξτε events που σκάνε από το πουθενά (στην Αθήνα ή μακρυά απ’ αυτήν), με γνώμονα το ένστικτό σας και, βεβαίως το… ανθρώπινο εισιτήριο.