GREEK WEIRD; Όχι πάντα…

Η γαλλική εταιρία Prikosnovenie έχει δώσει στίγμα από καιρό (από το 1991). Την ενδιαφέρει η καταγραφή του μύθου, του θρύλου, της δοξασίας, ο σύγχρονος παγανισμός, η τελετουργία, ο κόσμος του φανταστικού – όλα αυτά στην ηχητική-μουσική εκδοχή τους. Έχει προσφέρει πανέμορφα άλμπουμ, ορισμένα δε καταπληκτικά – θυμάμαι προχείρως το “Ghost Fish” των Δαιμονία Νύμφη, της Louisa Jon-Krol και του Νικόδημου Τριαρίδη – και πάντα αναμένεις απ’ αυτήν το «κάτι παραπάνω»· την έκπληξη. Με μία πρώτη, την “Messages de Fees” (Μηνύματα από τις Νεράιδες), ασχολήθηκα πριν από καιρό (4/12/2009). Μία δεύτερη, τη συνέχειά της, έχουμε τώρα μέσω του project “Berceuses des Fees, 14 recettes Magiques pour s’endormir” (2009), ή, στην απλή ελληνική… 14 μαγικές συνταγές προκειμένου ν’ αποκοιμηθεί… το μωρό ή ο μεγάλος. Weird; Ασυζητητί. Αλλά και greek, εξαιτίας της παρουσίας των Δαιμονία Νύμφη μ’ ένα track, αλλά και της Αμερικάνας Lily Storm, η οποία τραγουδά στη γλώσσα μας ένα κρητικό νανούρισμα! Το ηχητικό μέρος του άλμπουμ, που είναι στο μέγεθος βιβλίου, συνοδεύεται από αναλόγου ύφους ιστορίες, οι οποίες μπορεί να διαβαστούν (στη γαλλική), παραλλήλως με την ακρόαση (ή και χώρια). Το όλον κλίμα παραπέμπει στο και αποκαλούμενο haunted folk, που το διδαχθήκαμε στα sixties και τα seventies, πριν γίνει τα επόμενα χρόνια (και μέχρι σήμερα) κομμάτι όλου του κόσμου. Έτσι κάπως η Ann’ Sannat από τη Μολδαβία τραγουδά έναν πολωνικό σκοπό, έτσι κάπως ο Francesco Banchini αποδίδει σε… αγγλο-ιταλική την “Cristina” του. Τα ονόματα που συμμετέχουν είναι λίγο-πολύ γνωστά από προηγούμενες εκδόσεις της Prikosnovenie, όπως οι Ναπολιτάνοι Ashram και οι Ρώσοι Caprice – κάτι που ισχύει και για τους Δαιμονία Νύμφη εξάλλου, οι οποίοι έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους στη γαλλική εταιρία. Το “Hypnosoneirathanatos”, που ακούγεται εδώ, είναι στηριγμένο σε ολίγα ηχοχρώματα (κιθάρες, άρπα, ανάποδες ταινίες) και βεβαίως στα φωνητικά (Σπύρος Γιασαφάκης, Εύη Στεργίου), υποβάλλοντας με τον minimal χαρακτήρα του.
Επαφή: www.prikosnovenie.com Το επόμενο CD είναι αληθινά… εξωτικό. Το έφτιαξε ένας έλληνας μουσικός και ηχολήπτης στην Αυστραλία το 2007 (ως ηχολήπτης ήταν περισσότερο γνωστός εδώ). Ο τίτλος του είναι “Next” και ο άνθρωπος που τό’βαλε σε τάξη ακούει στο όνομα Νώντας Αντωνόπουλος, ή απλώς Nonda (ευχαριστώ Κώστα). Από το 1992 στη μακρυνή ήπειρο, ο Αντωνόπουλος φαίνεται να κατακρατεί στις μουσικές του στοιχεία από το psych και prog σκηνικό, χωρίς να απουσιάζουν οι jazz, blues ή και funk άκρες, αισθητικώς προσαρμοσμένες στο τώρα. Οι συνθέσεις (όλες σχεδόν δικές του), είναι καλογραμμένες, παρουσιάζοντας ωραίες οργανικές περιπτύξεις. Ευθύνονται, προφανώς, οι πολλοί και καλοί μουσικοί, από την Ελλάδα και την Αυστραλία, που συμμετέχουν στην ηχογράφηση (το “Next” είναι γραμμένο και στις δύο χώρες), μεταξύ των οποίων διακρίνω τον Tom Kazas (από τους Moffs και την ξεχωριστή προσωπική πορεία), τον Γιάννη Κασέτα, τον Κίμωνα Παντελίδη (από την Quasamodo Orchestra), τον Andrew Byrnes (κι αυτός απ’ τους Moffs) και διαφόρους άλλους. Από τα καλύτερα θέματα το “Microchip cats”, μ’ εκείνο το εμπνευσμένο ρομποτικό dub break προς το μέσον του κομματιού, αλλά και το “New reel feel”, με το βιολί του Mark Oats, τη βαρύτατη rhythm section, και τα διαδοχικά τεντωμένα soli από τις κιθάρες και τα σαξόφωνα. Και κάτι τελευταίο. Ο Νώντας Αντωνόπουλος είχε υπάρξει ηχολήπτης στον «Καρυωτάκη» της Λένας Πλάτωνος, στα «Τοπία» και τη «Ρεβάνς» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, και σε άλλα διάφορα…
Επαφή: www.nondamusic.com.au Χαίρομαι, όταν έρχομαι σ’ επαφή με ελληνικά συγκροτήματα που γνωρίζουν τι παίζουν. Τι θέλουν να παίξουν. Που αρνούνται να παρασυρθούν από τα απόνερα του συρμού, του όποιου συρμού… ποιοτικού ή μη, κοιτώντας τα γούστα τους, την πάρτη τους, τις αγάπες τους. Οι Beggar’s Blues Diary είναι μία – ακόμη μία – ενδιαφέρουσα ελληνική rock μπάντα. Ένα τετραμελές κατά βάση συγκρότημα (Γιώργος Βάνας κιθάρες, φωνή, πιάνο, φυσαρμόνικα, Γιάννης Πασσάς κιθάρες, τζουράς, Νίκος Σαββίδης μπάσο, Πάνος Σαρδελής ντραμς), το οποίο αναλόγως με τις περιστάσεις επεκτείνεται προς βιολί, τσέλο και πιάνο μεριά (παίζει ο Παύλος Αλεξίου). Το άλμπουμ τους “Pavement Stories” [Modal, 2009] έχει κανονική διάρκεια (32:02), 7 tracks και σαφείς αναφορές στους Led Zep, τους Free και όλα τα υπόλοιπα θηρία του κλασικού hard rock. Τα τραγούδια τους είναι καθαρά, καλοπαιγμένα, με τις σωστές δόσεις αγριότητας και… αισθήματος. Αφήνω δε το εισαγωγικό weird και μοναδική… βρώμικη blues στιγμή τους· το “Beggar’s blues” δηλαδή με τον τζουρά και τη φυσαρμόνικα, που σε πάει αμέσως αλλού. Ό,τι πρέπει για να σκοράρει στη συνεχεία το θανατηφόρο “Second skin”. Ακούγοντας το πρώτο CD των (Les) SkartOi!, που έχει τίτλο “Ska Radio” [Blind Bastard, 2009] είπα… να ένα ελληνικό γκρουπ, που δεν καταπιάνεται με τα ηχοχρώματα της Τζαμάικα για να κάνει χαβαλέ και να σπάσει πλάκα. Εννεαμελείς οι SkartOi! (κιθάρες, ντραμς, σαξόφωνα, γυναικεία φωνητικά, τρομπόνι, μπάσο, κι άλλες κιθάρες, τρομπέτα, πλήκτρα), έχουν τους Skatalites ως εικόνα και το ska ως βάση, προκειμένου να πάνε παρακάτω. Να φτιάξουν ένα δυνατό, καλοφτιαγμένο (ακόμη και από εικαστικής πλευράς) άλμπουμ, με πολύ καλά παιξίματα, και αληθινή χορευτική ατμόσφαιρα, τραγουδώντας (όταν τραγουδούν) στιχάκια με κάποιο νόημα (“Stupid life”, “The bank”, “All of these”), όχι αηδίες. Αλλά και στα instrumentals δεν τα πάνε άσχημα. Απεναντίας, θα έλεγα πως σκίζουν. Το 4λεπτο “Salt city ska” είναι πολύ καλό, με αλλεπάλληλα breaks και fucking soli (τρομπόνια, σαξόφωνα, κιθάρες – ξέρετε τώρα). Το “Melancholia”, ακόμη πιο κοντά στην a la Skatalites αισθητική… καταπίνεται μονορούφι, ενώ το “Zombie’s riot” έχει μία reggae-garage γραμμή, που το κάνει πραγματικά weird. Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχει ηχογραφηθεί ποτέ καλύτερο «τζαμαϊκανικό» άλμπουμ στην Ελλάδα, που να κοιτάει την ουσία, φτύνοντας το δήθεν, και αδιαφορώντας για την… πρωτοπορία. Νομίζω πως όχι.

Επαφή: www.myspace.com/lesskartoi. Δείτε κι αυτό http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/01/les-skartoi-blues-cargo-peaceful-minds.html

"Salt city ska", με φόντο τις παραλίες της Αιγιαλείας....