Κατ’ αρχάς εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς, ακούγοντας έστω και μερικές νότες από το “The Visitor”, είναι η ακατανίκητη έλξη – κάποια στιγμή στη ζωή τους… – διαφόρων (πολλών) «προχωρημένων» αμερικανών συνθετών απέναντι στα «λευκά» ηχοχρώματα· ό,τι γενικώς αποκαλούμε country, γιατί ειδικώς μπορεί να μιλάμε για την παραδοσιακή μπαλάντα ή για τη folk επέκτασή της, κατά τη διάρκεια των sixties. Ακούγοντας, δηλαδή, το “Visitor” ανακάλεσα στη μνήμη μου το πρώιμο έργο του Van Dyke Parks. Δεν γνωρίζω, αν, και κατά πόσον, ο Parks έχει επηρεάσει τον Jim O’Rourke (προσωπικώς, θα στοιχημάτιζα), όμως το αποτέλεσμα είναι ηλίου φαεινότερον. Ο O’Rourke επιχειρεί, γενικώς, να pop-ποιήσει την americana, μέσω ενορχηστρωτικών επεμβάσεων συμβατών με το καταφανές και το μειλίχιο, παρεμβάλλοντας στην πορεία μετρημένα στοιχεία του ψυχεδελικού οπλοστασίου, του κλασικού μινιμαλισμού, των… περιβαλλοντικών ορχηστρών της Hearts of Space, αλλά και της acoustic κιθαριστικής αρχαιοπρέπειας (του νέου πρωτογονισμού) του John Fahey. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει· υπό την έννοια ότι το βινυλιακής διάρκειας “The Visitor” ξεκινά, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο.
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
JIM O’ROURKE the visitor
Παράξενο άλμπουμ το 1-track “The Visitor” [Drag City, 2009] διάρκειας 38:03· αν και το «παράξενο» δεν είναι η καταλληλότερη λέξη, εκείνη που να συνάδει με την εργογραφία του αμερικανού (και πλέον… ιάπωνα) κιθαριστή και παραγωγού Jim O’Rourke.Κατ’ αρχάς εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς, ακούγοντας έστω και μερικές νότες από το “The Visitor”, είναι η ακατανίκητη έλξη – κάποια στιγμή στη ζωή τους… – διαφόρων (πολλών) «προχωρημένων» αμερικανών συνθετών απέναντι στα «λευκά» ηχοχρώματα· ό,τι γενικώς αποκαλούμε country, γιατί ειδικώς μπορεί να μιλάμε για την παραδοσιακή μπαλάντα ή για τη folk επέκτασή της, κατά τη διάρκεια των sixties. Ακούγοντας, δηλαδή, το “Visitor” ανακάλεσα στη μνήμη μου το πρώιμο έργο του Van Dyke Parks. Δεν γνωρίζω, αν, και κατά πόσον, ο Parks έχει επηρεάσει τον Jim O’Rourke (προσωπικώς, θα στοιχημάτιζα), όμως το αποτέλεσμα είναι ηλίου φαεινότερον. Ο O’Rourke επιχειρεί, γενικώς, να pop-ποιήσει την americana, μέσω ενορχηστρωτικών επεμβάσεων συμβατών με το καταφανές και το μειλίχιο, παρεμβάλλοντας στην πορεία μετρημένα στοιχεία του ψυχεδελικού οπλοστασίου, του κλασικού μινιμαλισμού, των… περιβαλλοντικών ορχηστρών της Hearts of Space, αλλά και της acoustic κιθαριστικής αρχαιοπρέπειας (του νέου πρωτογονισμού) του John Fahey. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει· υπό την έννοια ότι το βινυλιακής διάρκειας “The Visitor” ξεκινά, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο.
Κατ’ αρχάς εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς, ακούγοντας έστω και μερικές νότες από το “The Visitor”, είναι η ακατανίκητη έλξη – κάποια στιγμή στη ζωή τους… – διαφόρων (πολλών) «προχωρημένων» αμερικανών συνθετών απέναντι στα «λευκά» ηχοχρώματα· ό,τι γενικώς αποκαλούμε country, γιατί ειδικώς μπορεί να μιλάμε για την παραδοσιακή μπαλάντα ή για τη folk επέκτασή της, κατά τη διάρκεια των sixties. Ακούγοντας, δηλαδή, το “Visitor” ανακάλεσα στη μνήμη μου το πρώιμο έργο του Van Dyke Parks. Δεν γνωρίζω, αν, και κατά πόσον, ο Parks έχει επηρεάσει τον Jim O’Rourke (προσωπικώς, θα στοιχημάτιζα), όμως το αποτέλεσμα είναι ηλίου φαεινότερον. Ο O’Rourke επιχειρεί, γενικώς, να pop-ποιήσει την americana, μέσω ενορχηστρωτικών επεμβάσεων συμβατών με το καταφανές και το μειλίχιο, παρεμβάλλοντας στην πορεία μετρημένα στοιχεία του ψυχεδελικού οπλοστασίου, του κλασικού μινιμαλισμού, των… περιβαλλοντικών ορχηστρών της Hearts of Space, αλλά και της acoustic κιθαριστικής αρχαιοπρέπειας (του νέου πρωτογονισμού) του John Fahey. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει· υπό την έννοια ότι το βινυλιακής διάρκειας “The Visitor” ξεκινά, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μ’ έναν απολύτως φυσικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου