BLUES ΜΕΓΕΘΗ…

Τρία σχετικώς πρόσφατα blues CD, που ξεφεύγουν από το προφανές. Όχι δηλαδή πως και αυτό (το προφανές) πάντα ενοχλεί…Ο Bobby Jones υπήρξε για κάποιο διάστημα (τέλη fifties - αρχές sixties), μέλος των Aces, μιας ιστορικής Chicago-blues band, η οποία έκανε μεγάλο όνομα, βασικά, πίσω από τον Little Walter. Παρ’ ότι λοιπόν ο Jones βρέθηκε εκεί τραγουδιστής, δίπλα στον πρωτοπόρο bass-guitarist Dave Myers, τον κιθαρίστα Louis Myers και τον ντράμερ Odie Payne, Jr., εντούτοις δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ηχογραφήσει εκτενώς στην καλή του εποχή. Η προσωπική καριέρα του θ’ αρχίσει να παίρνει σχήμα μόλις στα χρόνια του ’80, πριν φθάσουμε μέσα από μία ολίγον τι «σκοτεινή» διαδρομή στην παραγωγή του “Comin’ Back Hard” [Delta Groove Music Inc., 2009], ενός άλμπουμ που γίνεται υπό το βλέμμα μιας εκ των καλυτέρων, συγχρόνων blues ομάδων του L.A., των Mannish Boys (Finis Tasby, Kid Ramos, Kirk “Eli” Fletcher κ.ά.). Η φωνή τού Bobby Jones είναι σε εξαιρετική φόρμα, να το πω. Η μπάντα στηρίζει τον τραγουδιστή, δίχως να την πολυ-νοιάζει η δική της ανάδειξη, το υλικό (κλασικό ή λιγότερο) δεν μπάζει από πουθενά, οπότε τι; Τι άλλο, από ένα απλό, ταπεινό και, γιατί όχι, σπουδαίο άλμπουμ, σημερινού άψογου ηλεκτρισμένου blues. Είναι ευχάριστο, τουλάχιστον – για να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη παρηγορητικό και παρεξηγηθώ – το ότι μουσικοί όπως ο Elvin Bishop, εξακολουθούν να ηχογραφούν καλά άλμπουμ. Γιατί, το “The Blues Rolls On” [Delta Groove Music Inc., 2008] είναι πράγματι ένα καλό CD, φτιαγμένο με όρεξη από μία διαχρονική φιγούρα του αμερικανικού blues-rock. Ο Bishop έχοντας παίξει, στη σχεδόν 50χρονη καριέρα του, με κόσμο και κοσμάκη (ας μην λησμονούμε την παρουσία του στην Butterfield Blues Band) κι έχοντας συναναστραφεί ή παρακολουθήσει κορυφαίους μουσικούς (Ray Charles, Roy Milton, Allman Brothers...) στα πιο καλά τους χρόνια, έχει τη δύναμη, το ταλέντο και τη θέληση όχι μόνο να οικειοποιείται (νομίμως, εννοείται) κομμάτια άλλων, αλλά ακόμη και να διασκευάζει δικά του άσματα, μ’ έναν τρόπο που να σε κάνει ν’ απορείς. Γιατί το αρχικό, funky ok, “Struttin’ my stuff” από το φερώνυμο LP τής Capricorn το 1975/76, δεν πιάνει μία σε σχέση με την εδώ εκτέλεσή του, που έχει υπερδυναμικό παλμό, κι ένα σχεδόν 2λεπτο κιθαριστικό σόλο, ικανό να ταρακουνήσει. Και δεν είναι το μόνο. Από την επαναπροσαρμογή στο τώρα τού “Yonder’s wall”, ζωντανά γραμμένο από κάποιο live του ’07, μέχρι το τύπου Tamla “Who’s the fool” του Singin’ Sammy Ward (τραγούδι των Berry Gordy και Smokey Robinson για την ακρίβεια) και από το zydeco “Black gal” του Clifton Chenier – οι δυο τους, Bishop και Chenier, είχαν συνεργαστεί στο θαυμάσιο “Out West” της Arhoolie το 1972 –, μέχρι το αυτοβιογραφικό “Oklahoma”, το οποίο ο κιθαρίστας μας το βιώνει ως την απόλυτη punky-blues εξομολόγηση, ένα είναι φανερό. Το “The Blues Roll On” δείχνει πως ο Elvin Bishop έχει αφήσει πίσω τις αδιάφορες, ή περίπου αδιάφορες, μέρες του παρελθόντος (80s και 90s) βαδίζοντας από το καλό στο καλύτερο. Δεν είναι δυνατόν, μέσα σε λίγους μήνες, ν’ αλλάξω γνώμη για έναν από τους κορυφαίους blues guitarists του καιρού μας. Πάει λίγος καιρός από τότε που είδα το DVD “Hope Radio Sessions” του Ronnie Earl και των Broadcasters και είναι τώρα, όταν επανέρχομαι στον άξιο αυτόν κιθαρίστα από τη Νέα Υόρκη – που δεν είναι και παιδί, αφού έχει πιάσει τα 57 – με αφορμή το περυσινό του CD “Living in the Light” [Stony Plain, 2009]. Ο Earl, κι εδώ, δείχνει πόσο μάστορας είναι πράττοντας κάτι που δεν συνηθίζεται... Και, εν πάση περιπτώσει, εάν συνηθίζεται μεγάλο το κακό και πολύ μικρό το καλό. Ήτοι, να παρουσιάσει ένα blues άλμπουμ με 12 κομματάρες, γεμίζοντάς το όσο δεν πάει άλλο (78:19). Το αποτέλεσμα; Ασφαλώς ένα από τα πιο πρόσφατα, περιπετειώδη έργα του είδους, οπωσδήποτε μία προσπάθεια – μία ακόμη προσπάθεια – να αποσαφηνιστούν τα όρια συνεργασίας ανάμεσα στη «βασίλισσα» ηλεκτρική και το hammond organ. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ας πω λοιπόν πως ο Earl, τα τελευταία χρόνια, σκάβει ακόμη πιο βαθιά στη γούβα που άνοιξε το είδωλό του ο Earl Hooker· γιατί σ’ εκείνον το θανατηφόρο συνδυασμό κιθάρας-οργάνου, που έδωσε στο blues την groovy διάστασή του, είναι επικεντρωμένη η όλη προσπάθεια. Όσοι έχουν ακούσει π.χ. το LP “Hooker and Steve” [Arhoolie, 1969] με τους Earl Hooker και Steve Miller να... αναλιγώνουν με το παίξιμό τους τις ταπετσαρίες, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Οι Ronnie Earl κιθάρες και Dave Limina hammond μπορεί να έχουν δίπλα τους την τυπική rhythm section, μπορεί να τους προϋπαντούν 4-5 guests (ανάμεσα και ο άσσος αρμονικίστας Kim Wilson), είναι όμως, κυρίως, οι συνθέσεις (9 από τις 12 ανήκουν στον Earl) και βεβαίως τα παιξίματα, εκείνα που προσάπτουν στο “Living in the Light” στρατοσφαιρικές διαστάσεις. Το πλέον σίγουρο; Ο Ronnie Earl βγαίνει για τα καλά στο φως, μετά από μια μακρά περίοδο αναστατώσεων.