ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πριν από κάμποσο καιρό είχα λάβει ένα φάκελλο από τα Χανιά, υπό το όνομα Μαρία Παπαδομανωλάκη. Περιείχε ένα all-paper δισκάκι (6 κομμάτια, 23:15 η διάρκεια), το “flight sessions ep” [Coo, 2009], το οποίον υπέγραφε η ίδια με το παρωνύμιο Dalot. Η αλήθεια είναι πως άργησα για να γράψω, όμως είχα (έχω) λόγους. Πρώτον, ακούω τα CD κάμποσες φορές, και, συνήθως, με επαρκή χρονική απόσταση από φορά σε φορά. Δεύτερον, περιμένω να συγκεντρωθεί κάποιο ελληνικό «ελεύθερο» υλικό, που να μου επιτρέπει να στήσω ένα... αθροιστικό κείμενο· να έχει κάποια βαρύτητα το πράγμα. Μπορεί τα έργα των παιδιών να είναι διαφορετικά – άλλα έτσι, άλλα αλλιώς, και κάτω από διάφορες συνθήκες φτιαγμένα –, όμως όλοι/όλα είναι μέλη της ίδιας σκηνής, σχεδόν στους ίδιους χώρους παρουσιάζουν (αν…) τη δουλειά τους, στο ίδιο καζάνι βράζουνε(με)… Προχωρώ λοιπόν στο EP της Dalot, για να πω ευθέως πως «ξεχωρίζει» μέσα στο σύνολο της σχετικής παραγωγής, καθότι, αισθητικώς, παραπέμπει σε μία ηλεκτρονική/ ηλεκτρακουστική αφετηρία, σαφούς ιστορικού αποθέματος. Ένα κάπως kraut μόρφωμα, που μπορεί να καταλήγει στον Amon Tobin ή τον Fennesz, αλλά που άρχεται από την περιβαλλοντική electronica, κοινώς ambient, του Brian Eno και φυσικά από τους «γερμανόφωνους» space υπερβατισμούς των πρώτων Kraftwerk, Tangerine Dream, Klaus Schulze… και τόσων άλλων. Το ακούω με (αληθινό) ενδιαφέρον. (Η Dalot έχει και δεύτερο, πρόσφατο CD, το “Loop Over Latitudes”, στην αμερικανική n5MD, για το οποίο θα γράψω το προσεχές διάστημα). Οι Cloudcub είναι το δεύτερο όνομα, στο παρόν κείμενο, που μας συστήνει η Coo Records, από τη Βέροια. Αν και γκρουπ 4μελές, αν και το “Friendly Warning” (2009) έχει πλήρη διάρκεια (σχεδόν 58 λεπτά), δεν διαφέρει και τόσο πολύ, ως ιδέα, από το προηγούμενο “Flight Session”· και όχι μόνον γιατί η Dalot αποτελεί το… 1/4 του σχήματος. Αυτό που φαίνεται, κατά πρώτον, ν’ απασχολεί τους Cloudcub είναι η ανάπτυξη μιας αρχέτυπης electronica, που να κινείται εντός των οριών της… βρεφονηπιακής ηλικίας, έτσι όπως την καθόρισε με τα ιστορικά του άλμπουμ “Soothing Sounds for Baby” (σχεδόν 50 χρόνια πριν) ο Raymond Scott, αλλά και ο Bruce Haack, με τα ανάλογα έργα του, στα sixties και τα seventies – θυμάμαι, ας πούμε, το “The Way-Out Record for Children” (1968) με τον ελληνοαμερικανό πιτσιρικά Tony Spiridakis – τα οποία δεν ήταν, πάντα, αμιγώς ηλεκτρονικά, όπως δεν είναι αμιγώς ηλεκτρονικές και οι μουσικές των Cloudcub (ακούγονται επίσης κιθάρες, μελόντικα, τσέλο, ακορντεόν). Φυσικά, στην περίπτωση του ελληνικού γκρουπ, δεν μιλάμε για αναμασήματα, αλλά για μία (μελωδικώς) εμπνευσμένη, όσο και ελαφρά, μετατόπιση του… αρχαίου φάσματος, προς την Comelade-ική αισθητική. [Η Coo Records, μετά τα «Χρώματα» και το EP της May Roosevelt, συνεχίζει να δείχνει χαρακτήρα]. Επαφή: coorecords@gmail.com Σε άλλο κλίμα κινούνται οι δύο κυκλοφορίες της Low Impedance από την Πάτρα – νομίζω πως όσοι γνωρίζουν το προφίλ του πατρινού label το αναμένουν. Τo “Annick/ Philomela” των Sister Overdrive (aka Γιάννης Κοτσώνης), περιέχει δύο ξεχωριστά έργα. Το πρώτο, δηλαδή τα tracks 1-5, είναι ενδεικτικά ενός electro-avant κλίματος, το οποίο συνιστούν στοιχεία θορύβου, off ήχοι, βόμβοι, αναδράσεις, συνήθως υψηλής ηχητικής στάθμης, ένας διάκοσμος, δηλαδή, εμβιομηχανικής αλλοτρίωσης, με ξεκάθαρο «κοσμικό» χαρακτήρα. Στο “Philomela” (τα tracks 6-10), συντεθιμένο για θεατρικό έργο, ο Κοτσώνης ακολουθεί διαφορετική γραμμή. Εδώ, έχουμε περισσότερο ένα είδος electro continuo, αργό στην εξέλιξή του, επί του οποίου επιβάλλονται αλλοιωμένα samples, noises, και λοιπά ηχητικά σπαράγματα. Ενδιαφέρον. Το “Route Painless” του Tokyo Mask (άλλως Κώστας Καραμίτας) δείχνει περισσότερο εξωστρεφές – καθώς συζητάμε για ένα άλμπουμ προκεχωρημένου electro – στριμωγμένο, τούτη τη φορά, ανάμεσα στο industrial rock σφυροκόπημα και την συνήθη lo-fi συνταγή (βόμβοι, θόρυβοι, παράσιτα, αναδράσεις…). Το αποτέλεσμα είναι διεγερτικό. Έχει κάτι από την punky σπιρτάδα των κεντρο-ευρωπαϊκών late seventies-early eighties σχημάτων, αναμεμιγμένη με μιαν ιδέα κιθαριστικού εξτρεμισμού (“Bastard son”) a la Henry Kaiser, εποχής Metalanguage. Εκκωφαντικό, συμπαγές άκουσμα, που καταλύεται στο άψε-σβήσε. (Διαρκεί 38 λεπτά κι ας μοιάζει με αιώνα). Επαφή: www.lowimpedance.net Οι New Zero God αν και είναι καινούριοι στο χώρο του αγγλόφωνου rock, αποτελούνται από μουσικούς παλαιότερων συγκροτημάτων. Το πρώτο τους άλμπουμ “Fun Is a Four Letter Word” [Puzzlemusik, 2010] τους βρίσκει κουαρτέτο, ήτοι: Μιχάλης Πούγουνας φωνή (ex-The Flowers of Romance, Nexus), Δημήτρης Στεβής ντραμς (The Drops, Nexus), Ηλίας Ράπτης κιθάρα και Μπάμπης Διακουμέας μπάσο, φωνητικά (ex-Past Perfect). Κατ’ αρχάς, κρίνω θετικώς το γεγονός ότι ο ήχος τους είναι μία μετεξέλιξη, ή, εν πάση περιπτώσει, μία ανάπλαση του ήχου των προηγούμενων ονομάτων. Εννοώ, με απλά λόγια, πως θα ήταν παράλογο να είχε αγνοηθεί η ηχητική συνεισφορά των Flowers of Romance φερ’ ειπείν, με το να προέκυπτε, ας πούμε, στην περίπτωση των New Zero God, κάτι εντελώς διαφορετικό. Εντοπίζεται δηλαδή μία πίστη στις κλασικές διδαχές του dark wave και του gothic, διανθισμένες με κάποια space στοιχεία· μάλλον, πρόκειται για τη space αίσθηση ορισμένων, τουλάχιστον, συνθέσεων. Το αποτέλεσμα έχει τη γοητεία του «βαρέως». Κυρίως, δε, τη γοητεία μιας μπάντας που γνωρίζει τα κατατόπια του στυλ, τις… ασκήσεις ακριβείας, που θα πρέπει να εκτελεστούν, προκειμένου να καταστεί βεβαία η… απορρύθμιση. Rock ύμνος το “Kiss the witch”. Επαφή: http://www.myspace.com/puzzlemusik2Α είναι ο Απόστολος Αγγελής από τα Τρίκαλα. Ένας μουσικός που συνθέτει ηλεκτρονική μουσική (ας το πούμε έτσι κάπως χοντρά – δεν είναι λάθος) την οποία μας παρουσιάζει μέσο του άλμπουμ του “Hologram” [Apoapsis/ ΕΜΣΕ, 2009]. Fan της «ολογραμματικής» θεωρίας, όπως διαβάζω στο ένθετο – της ιδέας, βάσει της οποίας οι διαστάσεις του σύμπαντος (αντιληπτές ή μη) μπορεί να αναπαρασταθούν από επιφάνειες με μία λιγότερο διάσταση – επιχειρεί να οραματιστεί ένα υπερ-σάουντρακ, κάπως σαν να «στέκεις ξάπλα» στο Πλανητάριο και να βλέπεις να περνάνε δίπλα σου οι αστεροειδείς και οι κομήτες. Ή, ίσως, παρακολουθώντας ταινίες τύπου “Matrix”, με «κατεβασμένους» τους original ήχους. H electronica του 2A έχει μία «παλιομοδίτικη» αύρα (ο Vangelis των 70s, ας πούμε), δίχως τούτο να σημαίνει πως, στο ρυθμικό της μέρος, δεν παρεισφρέουν και περισσότερο σύγχρονες δομές. Αξίζει να σημειωθεί, γιατί έχει τη σημασία του, πως η όλη παραγωγή έχει διεκπεραιωθεί στο χωρίο Βαλτινό των Τρικάλων. Επαφή: www.apoapsisrecords.com Το άλμπουμ “Unsigned United” [Pan-Vox, 2009] είναι συλλογή. Περιέχει σύγχρονα ελληνικά συγκροτήματα από διάφορες πόλεις της χώρας (Γιάννενα, Λαμία, Πάτρα, Λιβαδειά), αλλά και από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, έτσι όπως παρουσιάστηκαν αυτά στην εκπομπή τού 902 Αριστερά στα FM «Αόρατη Κλωστή», την οποία επιμελείται, όπως διαβάζω, το συγκρότημα Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό. Ακούγοντας το υλικό των 15 συγκροτημάτων (Νόρμα, Θωμάς Νικολάου, 4lt, Ιχθείς, Praeda, Λάθος Εντύπωση, tA cAppela, Sequence of Events, Αστικές Ιστορίες, Dirty Fuse, Egoballoon, Naked As We, Biotech, Ismini, Walls of Mystery) θα’λεγα πως το… καλάθι είναι, δυστυχώς, μικρό. Υπάρχει μιαν ατολμία – παράξενο, θα πω, για νέους μουσικούς, που μόλις σκάνε στο φως –, και συχνά μία τάση να εμφανιστούν, ορισμένοι, ως συνεχιστές κάποιων ήδη καθιερωμένων ονομάτων· ειδικώς με τα ελληνόφωνα, που πρέπει να ξεκολλήσουν, επιτέλους, από τα κακέκτυπα τύπου (πρόσφατου) Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Τα 3-4 σχήματα που ξεχωρίζουν (4lt, Naked As We, Ismini) απλώς δεικνύουν το προφανές. Κουτσοί, στραβοί, δεν υπάρχει λόγος να οδεύουν (όλοι) προς τον… Άγιο Παντελεήμονα.