κρύψτε τις Σειρήνες…

Εξαμελές βρετανικό folk-rock συγκρότημα αποτελούμενο από τρεις άνδρες (Tony Durant κιθάρες, φωνή, Michael Day μπάσο, Michael Gregory ντραμς, κρουστά) και τρεις γυναίκες (Janet Rogers βιολί, φωνητικά, Madeleine Bland τσέλο, πιάνο, harmonium, φωνητικά, Vanessa Hall-Smith βιολί, φωνητικά), οι Fuchsia άφησαν ένα μόλις LP, ηχογραφημένο για την εταιρία Pegasus, το 1971. (Το όνομα Fuchsia προέρχεται από την ηρωίδα τού Mervyn Peake στη νουβέλα του “Titus Groan” Fuchsia Groan. Επίσης, από ’κει πήρε τ’ όνομά του το φερώνυμο συγκρότημα της Dawn από το '70, οι Titus Groan, αλλά και οι Steerpike Blues Band από το 1968, ο μοναδικός δίσκος των οποίων βγήκε κανονικά, σε 350 κόπιες, πριν μερικά χρόνια. Οι αναφορές, δε, σε χαρακτήρες του βιβλίου, σε τραγούδια ή τίτλους άλμπουμ, είναι πολύ περισσότερες).
Βάσει όσων γράφει ο Tony Durant, κύριος συνθέτης του γκρουπ, στο 4σέλιδο ένθετο της πρόσφατης επανέκδοσης του άλμπουμ στην Anazitisi Records… ήταν η εποχή, που πειραματιζόταν στη σύνθεση τραγουδιών, έξω από το κυρίως σώμα της pop, χρησιμοποιώντας έγχορδα, όχι με τη λογική των Electric Light Orchestra φερ’ ειπείν, επιχειρώντας οι ενορχηστρώσεις του να υπαγορεύονται από τα ίδια τα τραγούδια, και όχι, απλώς, να προστίθενται έγχορδα, για να παίξουν μέρη, που θα μπορούσε να τα παίξουν ηλεκτρικά όργανα. Το αποτέλεσμα φαίνεται. Και παραφαίνεται θα έλεγα, αν μιλάμε για συνθέσεις όπως η “Another nail” από την πρώτη πλευρά ή οι “Shoes and ships”, “The nothing song” και “Just anyone” από τη δεύτερη. Ο Durant, που είχε ξεκινήσει με τους Louise την περίοδο 1966-68 (είχαν για ντράμερ τον Chris Cutler!) προσπάθησε να διατηρήσει την μπάντα στο προσκήνιο επιζητώντας ένα καινούριο δισκογραφικό συμβόλαιο, ηχογραφώντας γι’ αυτό το λόγο ένα ακόμη τραγούδι (“Ragtime Brahms”), έτσι ως οδηγό. Δε συνέβη τίποτα. Οι Fuchsia θα διαλυθούν, με τον Durant να παραμένει (και) στα μουσικά πράγματα έως τις μέρες μας. Η ελληνική επανέκδοση του μοναδικού άλμπουμ των Fuchsia αφορά 300 κόπιες βινυλίου, στις οποίες εμπεριέχεται κι ένα 45άρι, στην πρώτη πλευρά του οποίου ακούγεται το folk-baroque gem “Ragtime Brahms”, ενώ στη δεύτερη το “The waves” – καινούριο πολύ καλό τραγούδι του Tony Durant, ηχογραφημένο πριν από λίγους μήνες στο Sydney.
Επαφή: www.anazitisirecords.com
Παράξενο όνομα για folk γκρουπ, για γκρουπ γενικότερα. Dr. Strangely Strange. Μπάντα από το Δουβλίνο, η οποία ηχογράφησε δύο άλμπουμ στα sixties (στο δεύτερο συμμετείχε και ο 18χρονος, το 1970, Gary Moore), ένα στα nineties, ενώ παρουσιάστηκε και μια συλλογή με παλαιά και νεότερα κομμάτια της στα 00s. Πέρυσι, η βρετανική Hux Records επανεξέδωσε το πρώτο απ’ αυτά που είχε τίτλο “Kip of the Serenes” και το οποίον είχε κυκλοφορήσει από την Island το 1969, σε παραγωγή του Joe Boyd.
Οι Dr. Strangely Strange (Ivan Pawle κιθάρες, μπάσο, βιολί, κρουστά, Tim Goulding πιάνο, πλήκτρα, recorders, Tim Booth κιθάρες, μαντολίνο, κρουστά, Caroline Greville κρουστά) είναι ένα γκρουπ της εποχής. Ίσως όχι τόσο προχωρημένο – για το είδος της μουσικής που αγαπούσαν – όσο οι Incredible String Band φερ’ ειπείν, αλλά πάντως με συγκεκριμένο προφίλ και γούστο. Τα τραγούδια (όλα δικά τους) αφηγούνται, συνήθως, ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, παρουσιάζοντας μιαν «προσγειωμένη» αμεσότητα (και αθωότητα). Είναι... παραξένως παράξενα, κάποια τουλάχιστον απ’ αυτά, ενώ από συνθετικής πλευράς ορισμένα εμφανίζουν μια... ψυχεδελικότητα (“On the west Cork hack”), όχι πολύ μακρινή από εκείνην του Syd Barrett των προσωπικών του άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν την επόμενη χρονιά (η συμβολή, εδώ, του Joe Boyd μοιάζει και είναι καθοριστική). Τα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, το 6λεπτο “Ship of fools” (με τις ωραίες αρμονίες) και το 9λεπτο “Donnybrook fair” (με το καθαρό, traditional, υπαίθριο χρώμα), προσφέρουν μία πλήρη εικόνα του φανταστικού κόσμου των Dr. Strangely Strange, την ώρα που το bonus track “Mirror mirror” συναγωνίζεται τις καλύτερες των στιγμών του “Kip of the Serenes”. Στα συν το 32σέλιδο ένθετο με την ιστορία (και άλλα τινά) του γκρουπ.