για τους METRO DECAY

Φίλος με πήρε τηλέφωνο την περασμένη Πέμπτη (7/10) και μου είπε πως στο free press της Ελευθεροτυπίας, το plus υπήρχε μια συνέντευξη των Metro Decay, που θα μ’ ενδιέφερε να τη διαβάσω. Έψαξα να βρω το περιοδικό. Δυσκολεύτηκα. Τελικώς, όσο και αν ακουστεί παράξενο, το πήρα από έναν Πακιστανό που πούλαγε ομπρέλες κάτω από την Ακρόπολη, δίνοντάς του μία Lifo, από την οποία είχα σχίσει πριν μία σελίδα· η σελίδα είχε, επίσης, μία μεγάλη φωτογραφία των Metro Decay! Τι συνέβη ξαφνικά;Οι Metro Decay ήταν ένα ελληνικό συγκρότημα (μην το πω rock, γιατί κινδυνεύω…), που έβγαλε ένα single κι ένα LP στην Creep, στα πρώτο μισό των eighties, πριν χαθεί από το προσκήνιο. Τώρα, τους ανακάλυψαν κάποιοι νεότεροι ακροατές (δεν είναι κακό αυτό), έγινε ο σχετικός ντόρος και μια εταιρία, που ειδικεύεται, ως φαίνεται, σε επανεκδόσεις από τα ελληνικά eighties, η Ειρκτή (έχει επανακυκλοφορήσει ήδη το 45άρι τους, τα LP των Χωρίς Περιδέραιο και του Alexandros) ετοιμάζεται να δώσει και την «Υπέρβαση» (το LP τους), μαζί μ’ ένα αγγλόφωνο καινούριο(;) single. Το συγκρότημα δεν ξέρω αν θα ξαναμαζευτεί, η φήμη(;) όμως που έχει κάνει στα σχετικά ακροατήρια, τους φέρνει και πάλι στο προσκήνιο. Στο φύλλο της Lifo που έσκισα (τεύχος 219, 7/10/2010) υπήρχε μία σχεδόν ολοσέλιδη(!) φωτογραφία τους, ενώ στο plus (τεύχος 4, 7/10/2010) υπάρχει 3σέλιδη(!) συνέντευξή τους σε κάποια Μαρία Παππά. (Συγγνώμη για το «κάποια», δεν γνωρίζω τη συντάκτιδα. Μπορεί να έχω διαβάσει κείμενό της, αλλά δε θυμάμαι τ' όνομά της. Αυτό εννοώ με το «δεν τη γνωρίζω»).
Το άρθρο (ας το πω έτσι) δεν αρχίζει καλά. Η Παππά γράφει: «Είχε προηγηθεί το άκουσμα του ονόματος Metro Decay, αλλά σε έναν κυκεώνα από ονόματα που ονομάζεται ‘ελληνικό ροκ’ και που έχεις μάθει να απεχθάνεσαι, δεν δίνεις και πολύ σημασία». Κατ’ αρχάς η πρόταση πάσχει στη σύνταξη. Αλλά το αφήνω αυτό. Από πού έμαθε η συντάκτις να απεχθάνεται το «ελληνικό ροκ»; Ή μήπως απεχθάνεται τον «κυκεώνα από ονόματα»; Αφορισμοί. Άνευ λόγου και αιτίας. Όταν, όμως, δεν διευκρινίζεται τι αφορίζεις, συνήθως, εκτίθεσαι. Γράφει, επίσης, ότι η «Υπέρβαση» (το LP) κυκλοφόρησε το 1983. Είναι λάθος. Κυκλοφόρησε το ’84. Για να πάμε, όμως, στη συνέντευξη. Οι Metro Decay λένε σωστά πράγματα, αλλά λένε και ανακρίβειες, όπως λένε και λόγια του αέρα. Ας ξεκινήσω από τα σωστά.
Λέει ο Κώστας Μάστορης (bass synth, keyboards, πιάνο στο γκρουπ) σε σχέση με τη χρήση της ελληνικής γλώσσας: «Κοίταξε, ήταν μια περίοδος που πηγαίναμε και παίζαμε στη Σοφίτα π.χ. και από κάτω ήταν εκατό Έλληνες, παίζαμε κάτι τους άρεσε, λέγανε “μπράβο”, παίζαμε κάτι άλλο δεν τους άρεσε, λέγανε “άντε γαμηθείτε ηλίθιοι”. Σε τι γλώσσα μας το λέγανε αυτό; Αυτό είναι, απλά πράγματα. Δηλαδή να στείλω εγώ τον Αντώνη (σ.σ. τον τραγουδιστή Αντώνη Μανιάτη) που δεν ξέρει αγγλικά σε φροντιστήριο για να τραγουδήσει στα αγγλικά, γιατί;». Ok, αλλά όποιος, όμως, έχει ακούσει την «Υπέρβαση» δεν μπορεί παρά να μένει με την απορία. Αφού, το γκρουπ ήταν τόσο συνειδητοποιημένο όσον αφορά στη χρήση του ελληνικού στίχου στα τραγούδια του, τότε γιατί τραγουδούσε στην ελληνική με ξενική προφορά; Προσωπικώς, αυτό το θεωρώ χαζό (το θεωρούσα από τότε). Για να μην πω γελοίο. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν. Δε ρώτησε τίποτα επ’ αυτού η Παππά (φαίνεται πως δεν της έκανε εντύπωση, αν και άκουσε, όπως λέει, το άλμπουμ). Και άντε να το πάρουμε ως «καπρίτσιο». Το ζήτημα είναι πως όταν ακούς τα τραγούδια τους δεν καταλαβαίνεις συχνά τι λένε· σου φεύγουν λέξεις και βεβαίως το νόημα. Η Creep, πάντως, που τύπωσε το δίσκο τους, είχε τυπώσει και ένθετο με στίχους, οπότε… άκουγες και παραλλήλως διάβαζες. Αλλά, αν είναι ν’ ακούμε Metro Decay και να κοιτάμε ταυτοχρόνως και τη χαρταπιάκα το πράγμα δεν κυλάει. Διάβαζες, πάντως, στίχους αξιοπρεπείς. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά πάντως όχι βλακείες. Οπότε η απορία «προς τι, τελικώς, η… αλλοπρόσαλλη προφορά των ελληνικών τους;», να διογκούται.
Ο Κώστας Μάστορης και ο Στέλιος Μαστρόκαλος (κιθάρα), που μπήκε στο γκρουπ όπως διαβάζω μετά την «Υπέρβαση» (1984) λένε: «Κώστας: Κοίταξε είναι η εποχή όπου μιλάμε για την πρώτη εκλογή ΠΑΣΟΚ, ήταν στα ντουζένια τους ο Μαρκόπουλος, κάτι Ανδρεόπουλοι, κάτι τέτοιοι τύποι, ας πούμε Ξαρχάκος κι αυτά. Ακούγανε Carmina Burana. Στέλιος: Κι όχι μόνο αυτό, υπήρχε κι όλη η μουσική χούντα του κατεστημένου του rock της εποχής, έτσι; Κώστας: Δηλαδή Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα και τίποτε άλλο ας πούμε. Βαβούρα band και κάτι μαλάκες που έπαιζαν στις πλατείες διασκευές Deep Purple και Rolling Stones. Αυτά, ό,τι σιχαινόμαστε δηλαδή. Στέλιος: Αυτή η μουσική χούντα υπάρχει ακόμα». Εκεί παρεμβαίνει η Παππά, η οποία λέει: «Ακόμη υπάρχει (σ.σ. η χούντα). Τώρα βέβαια έχει πάει σε άλλο επίπεδο αλλά…». Για να συνεχίσει ο Στέλιος: «Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Για εκείνη την εποχή που σου αναφέρει ο Κώστας και ο Γιάννης (σ.σ εννοεί τον ντράμερ Γιάννη Μανιάτη), έχουν ξαφνικά εμφανιστεί διάφορα ονόματα – πρόσφατα – είτε μέσω βιβλίων, είτε μέσω κάποιων ντοκυμαντέρ, και αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την εποχή εκείνη. Και προσπαθούν να τους καρφώσουν ιστορικά μέσα σ’ αυτή την εποχή». Για μισό λεπτό. Κατ’ αρχάς, ναι μεν είμαστε στην πρώτη τετραετία του Πα.Σο.Κ., αλλά στο 1984. Και το 1984 ο κόσμος δεν ακούει (δεν ακούει, κυρίως, εννοώ) ούτε Μαρκόπουλο, ούτε Ξαρχάκο, ούτε… Ανδρεόπουλο. Προφανώς εννοούν τον Ηλία Ανδριόπουλο (ποιος του «σκοτώνει» το όνομα, η Παππά ή οι Metro Decay, δεν ξέρω). Εννοούν, προφανώς, το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», που προερχόταν από το ’79, ακουγόταν και το ’81, αλλά μετά το άκουγες περιστασιακά εδώ κι εκεί (και βασικά στα… γλέντια και τις φιέστες του Πα.Σο.Κ). Ούτε, βεβαίως ακούγονταν τα “Carmina Burana”, που ήταν… σουξέ της δεύτερης πασοκικής τετραετίας (αν θυμάμαι καλώς). Τι άκουγε ο κόσμος μέσα ’83-μέσα ’84; Μαργαρίτη («Μα τι λέω»), Νταλάρα («Ο τραγουδιστής»), Βιτάλη («Χορέψτε γιατί χανόμαστε») και τέτοια. Γενικώς λαϊκό τραγούδι, και κομπανίες με ρεμπέτικα και λαϊκά, που ακόμη δεν είχαν ξεθυμάνει. (Δε μιλάω για το «ξένο» τραγούδι). Το ’83-’84 οι Vavoura Band ήταν ουσιαστικώς ανύπαρκτοι και ο Σιδηρόπουλος με τη Σπυριδούλα (που είχαν βγάλει τους δίσκους τους το ’82) «ζούσαν» από τα live. Είπαμε, να κάνουμε κριτική στο Σιδηρόπουλο, ok. Άλλο όμως αυτό και άλλο το… μουσική χούντα του κατεστημένου rock της εποχής. Για ποια… χούντα του κατεστημένου μιλάνε; Ούτε εξώφυλλα έκανε ο Σιδηρόπουλος (μία μικρή φωτογραφία του θυμάμαι σ’ ένα cover της Μουσικής), ούτε στις τηλεοράσεις έβγαινε κάθε μέρα, ούτε διάβαζες για ’κείνον, κάθε τρεις και λίγο, σε άλλα έντυπα (πέραν των μουσικών). Εν πάση περιπτώσει, εγώ δε συμφωνώ. Έτσι όπως το παρουσιάζουν είναι σαν να λένε, οι Metro Decay, πως ο Σιδηρόπουλος τους είχε κόψει την καριέρα. Αλλά και το άλλο. Ένα γκρουπ της γειτονιάς, που μαθαίνει το rock διασκευάζοντας, τότε, σήμερα και πάντα, Deep Purple και Rolling Stones αποτελείται από «μαλάκες»; Μη λέμε ότι μας κατέβει. Και τι ακριβώς σιχαίνονταν οι Metro Decay; Τους διασκευαστές ή μήπως τους αρχικούς διδάξαντες; Δεν ξέρω. Γιατί κάπου αλλού μιλάνε για τα «αρχοντικά ροκ των Pink Floyd και των λοιπών mega groups». Μη φθάσουμε και στο σημείο να σηκωθούν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι.
Οι πιτσιρικάδες (οι νεότεροι, εν πάση περιπτώσει) φαίνεται πως κατάφεραν να φουσκώσουν τα μυαλά των Metro Decay, με αποτέλεσμα οι τύποι να μη ξέρουνε τι λένε. Τι νομίζουν ότι κάνανε; Βγάλανε ένα δίσκο που είναι συμπαθητικός ή και «καλός» ή και «πολύ καλός» (όλα να τα δεχθώ, αν και το 45άρι είναι καλύτερο) κι έχει ορισμένες όμορφες μελωδίες. Μπράβο τους (δεν το λέω ειρωνικώς, αφού αρέσουν και σ’ εμένα). Άλλο όμως αυτό και άλλο εκείνο που λέει ο Κώστας Μάστορης: «Με μισή καρδιά αποφασίσαμε να πάμε με την Creep». Για κάτσε ρε φίλε. Που ήθελες να βγάλεις το δίσκο σου; Στη βρετανική EMI ή τη Virgin ή μήπως στην… Polyphone και τη Sonora; Αν δεν ταίριαζαν οι Metro Decay με την Creep με ποια θα ταίριαζαν;Κατά τα λοιπά, μισές κουβέντες. Κρατάνε όλοι το στόμα τους κλειστό, μη θίξουνε τα… ιερά και τα όσια ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Από τη μια μεριά η… χούντα, που έχει πάει σε άλλο επίπεδο (κατά την Παππά), αλλά δε μας λέει ποια είναι η «χούντα» και ποιο είναι το «άλλο επίπεδο», και από την άλλη τα ακαταλαβίστικα του Στέλιου Μαστρόκαλου για τα βιβλία και τα ντοκυμαντέρ(;), που... αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την εποχή εκείνη. Άρες-μάρες κουκουνάρες. Κανείς δεν πληροφορείται τίποτα.
Παρακάτω, δε, ο Κώστας Μάστορης λέει ακόμη πιο απίθανα. «Είμαι 47 χρονώ τώρα, ακόμα δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι άλλου (σ.σ. κατά τα λοιπά του φταίγανε όσοι έπαιζαν Rolling Stones και Deep Purple). Δηλαδή μου λένε καμιά φορά ‘παίξε μας κάτι Κώστα’· δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι. Οι εταιρίες όλες ζήταγαν από τα συγκροτήματα να βγάλουν όλα το επόμενο ‘Ρίτα-Ριτάκι’. Οι εταιρίες δεν υπέγραφαν ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα, και ξαφνικά έχουν πλακώσει οι εταιρίες που ανακαλύπτουν ότι υπάρχει ψωμί στην ιστορία και αρχίζουν να υπογράφουν ελληνικά συγκροτήματα σωρηδόν. Και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ». To «Ρίτα-Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων, που για μένα είναι συμπαθητικό τραγούδι, και που ποτέ δεν το μέτρησα για ροκ, κυκλοφόρησε το ’85, την ίδιαν εποχή που βγήκαν οι Τρύπες [Ano Kato], οι Stress [Ανεξάρτητο], οι Scoria [Famous Music], οι Χωρίς Περιδέραιο [Λαιστρυγόνα], το “Glory and Betrayal” των FMQ [Enigma; - δεν το έχω μαζί μου], το μπροστά από την εποχή του “Recording Is An Art” του Μάκη Πρέκα [Enigma], το “Men of Clay” [Creep] των Villa 21, το τρίτο των Magic de Spell στην Enigma επίσης, η συλλογή “Outsiders” (με Anti-Troppau Council, Venericna Bolest, Libido Blume, Not 2 Without 3, X-Mandarina Duck) στο Δικαίωμα Διάβασης και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμη. Ακόμη περισσότερα γκρουπ ηχογράφησαν το '86 (Υδροχόος, Sharp Ties, South of No North, Last Drive, Fear Condition, Stained Veil, Noise Promotion Company, Libido Blume, Λευκή Συμφωνία, Mushrooms, Anti-Troppau Council, Lesbians, Άδισος, Γενιά του Χάους... - αν κάνω σε κανένα όνομα λάθος και το βάζω '86, ενώ δεν είναι, μην μου την πέσετε). Κατά τα λοιπά… οι εταιρίες δεν υπέγραφαν ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα. Ή, μάλλον, όλα τα προηγούμενα βγήκαν, επειδή έκανε επιτυχία το… «Ρίτα-Ριτάκι». Ρε τι καθόμαστε και διαβάζουμε. Κι αφήνω αυτό που λέει ο Μάστορης… και γίνεται αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ροκ, που έρχεται καπάκι και μας αποτελειώνει. Λες και το ελληνικό ροκ έγινε το ’85. Αν είναι δυνατόν.Το έχω ξαναπεί. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Αλλά, γι’ αυτό υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι, για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Όταν όμως εγώ διαβάζω την Παππά να λέει πως «κάθε φορά που κάποιος πιτσιρικάς, ανεξαρτήτως ηλικίας [sic] και χωροχρόνου [sic], ακούει την ‘Υπέρβαση’ ανακαλύπτει και αισθάνεται τραγούδια και όνειρα που δεν θα πάψουν ποτέ να αναπνέουν» δεν περιμένω τίποτα καλύτερο.