CROMAGNON 34 χιλιάδες χρόνια πριν...

Ξανακούγοντας, τώρα, μετά από αρκετά χρόνια βινυλιακής απάθειας κι ενός, μόλις, CD-ακής, το “Orgasm” [ESP Disk’, 1969] των Cromagnon ή “Cave Rock” όπως ονομάστηκε αργότερα (έτσι τιτλοφορείται και στην περυσινή επανέκδοση της ESP-Disk’) το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου – ως ακροατής εννοώ –, είναι πως κάτι γκρουπ σαν τους Animal Collective, τούτοι εδώ οι διαλυμμένοι anti-hippies από το Connecticut, θα τα είχαν, απλώς, για... πρωινό. Εν πάση περιπτώσει. Τα συγκροτήματα δεν παλεύουν σε αρένες. Ούτε κονταίνουν και ψηλώνουν αναλόγως με τα μέτρα σύγκρισης. Κάνουν ό,τι νομίζουν, και κρίνονται για ό,τι αφήνουν.Εν ολίγοις. Το άλμπουμ των Cromagnon παραμένει μεταξύ των πιο απίστευτων ηχητικών γεγονότων που κληροδότησαν τα sixties, ένα έργο για το οποίον το πρόθεμα proto δύναται να αποκτά, ακόμη και σήμερα, ακόμη και αύριο... άπειρες ολοκληρώσεις. Proto-punk, proto-kraut, proto-industrial, proto-EBM, proto metal... δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς προτείνουν με το «ροκ των σπηλαίων» οι Austin Grasmere και Brian Elliott. Αν, όντως, όπως λέει ένας αρχαίος μύθος, λίγα χρόνια αργότερα αυτά τα δύο πρόσωπα (ή τρία, γιατί τρία φαίνονται στη φωτογραφία του CD-cover – ποιος να είναι ο τρίτος άραγε, μήπως ο μηχανικός της ESP Onno Scholtze ή μήπως κάποιος από την Connecticut Tribe, που συμμετέχει στην εγγραφή κάνοντας του… κεφαλιού της;), αν αυτά τα πρόσωπα λοιπόν οδήγησαν αργότερα τους Residents (ή τους Negativland) τότε πολλά μπορεί να εξηγηθούν. Αν όχι, που είναι και το πιθανότερον, δηλαδή το... σιγουρότερον, τότε οι Cromagnon θα παραμείνουν εκεί όπου βρίσκονται, απείραχτοι, την τελευταία 40ετία· στην κορυφή των πιο σοβαρών αναδομητών της pop αφήγησης.