Ένα… blues λοιπόν για τον master ντράμερ Tony Williams (1945-1997), τον άνθρωπο που σφράγισε με τα χτυπήματά του τον ήχο τού Miles Davis στα sixties, αλλά και τον ήχο του jazz-rock εν γένει, όταν ηγείτο των Lifetime (1969-1976). Η μπάντα που πιάνεται εδώ σ’ ένα live του ’07, πράττει, όσον αφορά στο πρόγραμμα, το πρέπον. Και παλαιά κομμάτια από το πρώτο LP των New Tony Williams Lifetime “Believe It” του 1975 (“Fred”, “Protocosmos”, “Red alert”) και κλασικές συνθέσεις των μελών του γκρουπ (όπως το βαρύ στις κιθάρες “Looking glass” του Holdsworth, από το “Atavachron” του ’86), αλλά και πρωτότυπο υλικό – το “It must be jazz”, σύνθεση και των τεσσάρων, είναι το πιο groovy θέμα του διπλού CD, με έξοχη δουλειά από τον Alan Pasqua στα keyboards. Γενικώς, ένα καλοφτιαγμένο fusion άλμπουμ του παλιού καιρού, που τυγχάνει διανομής από μουσικάρες.
Η MoonJune δίνει βήμα στους «ιστορικούς» παίκτες των sixties/seventies, φέρνοντάς τους σ’ επαφή με νεώτερους μουσικούς του χώρου. Συνδυάζει, δηλαδή, διαφορετικές «γενιές», κατορθώνοντας να σχηματίσει νέα progressive περιβάλλοντα, παντελώς… ιδιόφωνα και χωρίς κανένα κόλλημα με τα τεχθέντα του άλλοτε. Ο φλαουτίστας, βασικά, Geoff Leigh έχει περάσει από τους Henry Cow, Slapp Happy, Hatfield and The North κ.ά. Είναι, εν ολίγοις, «κεφάλαιο». Η ιαπωνίδα Yumi Hara – ήδη γνωστή από το έσχατο project Humi, μετά του Hugh Hopper – είναι η keyboard player και η βοκαλίστα, που μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχεια της κατάστασης· όχι εν είδει sequel, αλλά με καινούρια δυναμικά επεισόδια. Στο “Upstream” [MJR027, 2009] οι δύο μουσικοί προβάρουν, συνθέτουν και αυτοσχεδιάζουν, δίχως να ξεκαθαρίζεται πότε προβαίνουν στο ένα ή το άλλο. Ο Leigh, που δεν χειρίζεται μόνο φλάουτο, αλλά ακόμη σοπράνο, zither, κρουστά, ηλεκτρονικά… βομβίζοντας με τη φωνή ενίοτε, παρέχει όλες τις δυνατές «εκπλήξεις», οι οποίες βρίσκουν χώρο ν’ αναπτυχθούν στα τελετουργικά πληκτρονικά χαλιά, που... υφαίνει, με σαφή διακριτικότητα, η Hara· όταν, βεβαίως, η ίδια δεν τραγουδά, βασισμένη σε «σπασμένες» μελωδίες της πατρίδας της. Το συνολικό φωνητικό αποτέλεσμα, όσον αφορά στην αισθητική σκοπιά, κινείται ανάμεσα στον gothic μπρεχτισμό της Dagmar Krause, τον avant μελωδισμό της Meredith Monk και την κακοφωνία της Joan La Barbara. Υπόδειγμα το 11λεπτο “Dolphin chase”, στο οποίο συνυπάρχουν φωνές, όργανα και ατμόσφαιρες, σ’ ένα επικοινωνιακό κρεσέντο.
Για τους Ινδονησίους simakDialog έχω ξαναγράψει (http://is.gd/hEEzs)· αφορμή ήταν το προηγούμενο άλμπουμ τους για την MoonJune, το “Patahan”, που βγήκε πριν από τρία χρόνια. Πέρυσι, η νεοϋορκέζικη εταιρία κυκλοφόρησε και το πλέον πρόσφατο (πέμπτο) CD τους, το “Demi Masa” [MJR024], ένα ακόμη eastern fusion, βουτυγμένο στη γκαμελανική πεντατονία. Χωρίς μειδιάματα, είναι ό,τι θ’ αποκαλούσαμε indonesian jazz. Εξαιρετικές μεγαλόπνοες συνθέσεις (το 14λεπτο “Salilana Pertama”), εξώκοσμοι φωνητικοί συνδυασμοί (“Salilana Kedua”), απολαυστικό percussion section (τρεις χειριστές κρουστών), μοναδικές συνυπάρξεις ηλεκτρικών και ακουστικών οργάνων (κιθάρα, πιάνο), υψηλής λειτουργικότητας παιξίματα από το 5μελές γκρουπ και τους τρεις guests. Σημαντικότατο άλμπουμ.Επαφή: www.moonjune.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου