ξεκίνησε η κινηματογραφική σεζόν…

Δεν πρωτοπήγα την Κυριακή σινεμά, αλλά την Κυριακή άνοιξε για μένα η σεζόν. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…Η «μαγεία της σκοτεινής αίθουσας» και τρίχες κατσαρές. Για ποια «μαγεία» μιλάμε, όταν είσαι αναγκασμένος να υποστείς τον κάθε αχαρακτήριστο, που πηγαίνει στο σινεμά για να φάει και να πιει, ζέχνοντας ποπκόρν και κοκακόλα; Πρέπει ν’ απαγορευτεί, με... συνταγματική αναθεώρηση, το φαΐ και το πιοτί στο σινεμά. Πάει και τελείωσε. Άιντε, ν’ ανεχθείς το στριμωξίδι (που δεν το ανέχεσαι για κανένα λόγο). Άιντε ν’ ανεχθείς το διπλανό σου, που απλώνεται στο κάθισμά του λες και κάνει ηλιοθεραπεία (πας αλλού, ok – αν υπάρχει θέση). Άιντε, ν’ ανεχθείς και την κοτσάνα που ξεστομίζει ο κάθε πικραμένος, περιμένοντας να του προσπορίσει δόξα το... σινεφίλ κοινό. Όλα μπορεί να τ’ ανεχθείς, εκτός από τις μυρωδιές. Φαΐ, πορδές, ρεψίματα, απλησιά, «αποσμητικά» χώρου, «αποσμητικά» γενικώς... Τα πάντα βρωμάνε. Ακόμη κι οι μοκέτες. Πας να δεις μια ταινία και σου γυρίζουν τ’ άντερα.
Υπάρχει λοιπόν ένα σινεμά, που, πραγματικά, μου φτιάχνει το κέφι, παρότι αλλάζει ταινία κάθε… 31 του μηνός. Είναι το Παλάς, στο Παγκράτι. Μιλάμε για μία καταπληκτική, παρατημένη, μακρόστενη σάλα (με τις σωστές μακρόστενες διαστάσεις), με άθλια καθίσματα (πρέπει να ’σαι Πυγμαίος, για να κάτσεις κάπως άνετα), πλην δυο-τριών «αεροπορικών»(!), τα οποία έχω «νοικιάσει», πραγματικά μεγάλη οθόνη (όχι multi τσιγκουνιές), καλόν ήχο (εδώ, υπάρχει, ευτυχώς, ένας εκσυγχρονισμός) και, κυρίως, με δυο αφεντικά, έναν άντρα και μία γυναίκα, μιας κάποιας ηλικίας, που κρατούν την επιχείρηση, αλλά είναι και στον κόσμο τους.
Η γριά (με σεβασμό και με σχετική συμπάθεια την αποκαλώ τοιουτοτρόπως) κάθεται, συνήθως, στο ταμείο. «Συνήθως», λέω, γιατί τις περισσότερες ώρες δεν θα τη βρεις εκεί. Ξεπορτίζει. Έτσι, το σινεμά παραμένει εντελώς αφύλακτο, βορά στον κάθε τζαμπατζή. Περίεργο όμως. Γιατί το τριπλό εισιτήριο στο Παλάς είναι αστείο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να το πληρώσει όλος ο κόσμος. (Δε μιλάω δηλαδή για τις τιμές των… καθωσπρέπει αιθουσών, που είναι «φαρμακείο»). Φαίνεται, όμως, πως μερικοί ή είναι πολύ «μάγκες», ή δε διαθέτουν ούτε καν τα στοιχειώδη. (Δυστυχώς, συμβαίνουν και τα δύο).Πηγαίνεις, λοιπόν, στο Παλάς και γλιτώνεις όλη εκείνη την αμερικανίλα, ου μην αλλά και την ευρωπαΐλα, που πρόθυμα αντιγράψανε οι διάφοροι μπαστουνόβλαχοι. Είναι σαν να βουτάς κατευθείαν στο απώτατο παρελθόν. Θες στην Αμαλιάδα, θες στην Άρτα, θες στην Κοζάνη..., μιλάμε για τέτοιο κλίμα. Κοιτάς γύρω σου μήπως σε «κόβει» ο χαφιές, ή έστω ο γυμνασιάρχης σου...
Το σινεμά δεν έχει κόσμο. Πάνε λίγοι. Και, κυρίως, μιας ορισμένης ηλικίας. Εγώ λέω «ευτυχώς», κυρίως γιατί οι «ορισμένης ηλικίας» κάθονται ήσυχοι, αποφεύγουν τα ποπκόρν και την κοκακόλα –εκτός αν μιλάμε για τίποτα πορνόγερους–, ενώ και στο φαΐ είναι εγκρατείς, αφού τρώνε σπίτι τους· που τους έρχεται και φθηνότερα. Εξάλλου, και εν αντιθέσει με τους πιτσιρικάδες, αυτοί δεν έχουν μπαμπά, για να τα χώνει ες αεί. 

Βεβαίως, ο ιδιοκτήτης, ο γερο-Πόταγας, θα λέει «δυστυχώς», μα δε με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς κατά βάθος μου τη σπάει. Είναι καχύποπτος – κι αυτός κι η γυναίκα του ταμείου. (Μ’ έχουν ρωτήσει 2-3 φορές αν έχω βγάλει εισιτήριο, ενώ κάθομαι αναπαυτικά –απλωμένος, κάνοντας ηλιοθεραπεία– έχοντας, φυσικά, πληρώσει. Τέλος πάντων. Ξέρουν ότι μπουκάρουν διάφοροι και φυλάνε τα ρούχα τους). 

Εκείνο, όμως, που κυρίως μ’ ενοχλεί έχει να κάνει με το ότι είναι εθνικιστής (διαφόρων αποχρώσεων). Έτσι νομίζω δηλαδή. Παλιά, είχε κοτσάρει στη μόστρα τού σινεμά του μια ταμπέλα της «Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης», του «Ιταλού» Μιχάλη Χαραλαμπίδη (δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται). Αργότερα περάσαμε στον Παπαθεμελή – στα τραπεζάκια τού φουαγιέ δεν έβλεπες τα προγράμματα των ταινιών, αλλά τις προκηρύξεις της «Δημοκρατικής Αναγέννησης». Πέρυσι, στις εκλογές, βγήκε «Καρατζαφέρης»…

Βουρ λοιπόν για το Παλάς. Με τρία ευρώ η ταινία, χωρίς φαΐ, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ορδές, χωρίς ουρές και, κυρίως, χωρίς αηδιαστικές μυρωδιές... πέραν μιας κάποιας ποιητικής αποφοράς, καθώς το βλέμμα πλανιέται στα περασμένα μεγαλεία. Τα οποία μεγαλεία, έτσι όπως τα λέμε, ελπίζω να τα σεβαστούν όσοι ορέγονται την αίθουσα – ΥΠΠΟ, εργολάβοι κ.λπ. – αφήνοντάς τα στη φθορά τους.
Γέρο, γερά ρε...

Το κείμενο γράφτηκε για πρώτη φορά, πέρυσι την 20η Νοεμβρίου. Εδώ, δημοσιεύεται για δεύτερη φορά κομματάκι εκσυγχρονισμένο…