Φίλος και συνεργάτης του ντράμερ-τραγουδιστή Pedro Ruy-Blas, κινητήρια δύναμη των Dolores, ο Pardo έκανε αισθητή την παρουσία του μέσα απ’ αυτό το δυναμικό γκρουπ, που επιχείρησε, ήδη από τα χρόνια του ’70 να συνενώσει την jazz και το rock με το flamenco, προς ένα… flamenco-fusion υψηλής και, κυρίως, διαχρονικής αξίας. Αν και ο Pardo συμμετείχε την ίδιαν εποχή σε διάφορα άλμπουμ – π.χ. στο “Salud” [PSOE, 1975] του Julio Matito, τραγουδιστή των Smash και φίλου του Felipe Gonzalez, το οποίον “Salud” είχε παραχθεί από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) – είναι η επαφή του με τον Ruy-Blas στο προσωπικό LP τού δεύτερου “Luna Llena” [Polydor, 1975], που σηματοδοτεί την πολύ σημαντική αρχή. Από ’κει, τα κομμάτια “Despertar” και “La luz maravillosa del amor” φανερώνουν το παντελώς καινοτόμο ύφος των Dolores – ακόμη δεν αποκαλούνταν έτσι –,τα δύο “f” δηλαδή (flamenco-fusion), που συναντούσαν στην πορεία ένα τρίτο (funk).Τo 1976 ο Pedro Ruy-Blas κυκλοφορεί το… προσωπικό του άλμπουμ “Dolores” [Polydor]. Στην μπάντα, εκτός από τον ίδιον στα ντραμς, τη φωνή και τα κρουστά, οι Jorge Pardo φλάουτο, σοπράνο, Luis Fornes πλήκτρα, Cesar Fornes ισπανική κιθάρα και Alvaro Yebenes μπάσο. Μνημείο από ’δω το “El jaleo”, ένα ασύλληπτου ρυθμού τρία “f” track με απίθανα scat φωνητικά (Ruy-Blas, La Mara) και με τον Jorge Pardo να πρωταγωνιστεί με τα ωραία γεμίσματά του στο φλάουτο.
Στην ιαπωνική συλλογή “The Best of Dolores” [Polydor UICY-1038] από το 2000, την οποίαν ακούω με ευκολία (επειδή περιέχει σχεδόν όλα όσα θέλω), δεν υπάρχει μόνο το “El jaleo”, μα ακόμη και το “La mitad de medio duro” με την ισπανική κιθάρα του Cesar Formes μπροστά, αλλά και τα σύνθια του Luis Formes να δίνουν άλλη κατεύθυνση στο κομμάτι· την ώρα κατά την οποίαν o Pardo φυλάει για το “Ceuta” μερικά γλαφυρά soli στο σοπράνο, με τον Ruy-Blas να «ζωγραφίζει» με τα φωνητικά του. Ακόμη και στο επόμενο LP τους, πάντως, το “La Puerta Abierta” [Polydor, 1977], το συγκρότημα δεν αποκαλείται… εντελώς Dolores, αλλά… Pedro Ruy-Blas Dolores. Στο “Los diez hermanos”, στους βασικούς Pardo, Ruy-Blas και Yebenes, προστίθενται οι Jean-Luc Vallet πλήκτρα, Cesar Berti κόνγκα, Alvarito “Chevere” κρουστά, με αποτέλεσμα το κομμάτι να καταγράφεται στις πολύ δυνατές στιγμές του άλμπουμ, με τον Pardo να δίνει απογειωτικά soli (δική του η σύνθεση). Κορυφαία στιγμή του LP, το “La cometa” των Hilario Camacho (o Pardo συμμετείχε στο άλμπουμ του “La Estrella del Alba” του 1976) και Pedro Ruy-Blas – δεν υπάρχει στο “Best of” – με τον Ruy-Blas σ’ ένα ρόλο α λα Demetrio Stratos. Πέρασε και… κάτι κόλλησε. Στο “Asa, Nisi, Masa” [Polydor, 1978], το οποίο πλέον υπογράφουν οι Dolores, τα ισπανικά ηχοχρώματα, συνδυάζονται με ευρύτερες latin και brazilian αναφορές, φέρνοντας το γκρουπ σε άλλες σφαίρες. Στο “Por donde caminas?” μάλιστα (είναι το βίντεο στο YouTube), συνεργάζονται με τον Paco de Lucia (τα χώνει), προσφέροντας ένα άπιαστο κομμάτι, με τα φωνητικά του Ruy-Blas να κυριαρχούν και με τ’ αδέλφια Pardo (στο γκρουπ είχε προσχωρήσει και ο κιμπορντίστας Jesus Pardo) να επιβάλλουν τις ατμόσφαιρες. Κλάση και το “Sandunga” με τα συνεχή soli και γεμίσματα του Jorge (φλάουτο, τενόρο, σοπράνο) να αποκαθιστούν την τάξη. Ουσιαστικά, η τελευταία εμφάνιση των Dolores συμβαίνει το 1978, στο LP του Paco de Lucia “Interpreta a Manuel de Falla” [Philips], στο οποίο παίρνουν μέρος σε δύο κομμάτια.
Από την κυρία Λίνα Σωπιάδου [πρόκειται για την blogger Maria_Adouaneta (Δε με λενε Μαρία)] έλαβα δύο σχόλια. Το δεύτερο ήταν το εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήκυριε Τρουσα σας εχω αφησει ενα σχόλιο στο ποστ του σεπτεμβρη σχετικα με τη φλερυ νταντωνακη και τον κ. αντωνη μποσκοϊτη. Θα σας παρακαλουσα να το δημοσιευσετε.
Κυρία Λίνα Σωπιάδου. Διάβασα το σχόλιο που αφήσατε στο Δισκορυχείον – μία προσωπική σας διένεξη με τον Αντώνη Μποσκοΐτη –, αλλά δεν θα το δημοσιεύσω. Πρώτον, γιατί είναι άσχετο με το θέμα της ανάρτησης και της δικής μου διένεξης με τον Μποσκοΐτη, αναφορικώς με το δίσκο της Νταντωνάκη κτλ. Δεύτερον, γιατί είναι ένα σχόλιο που «σηκώνει» ανταπάντηση. Όπως καταλαβαίνετε δεν διατίθεμαι να παραχωρήσω χώρο στο blog για τη διένεξη δύο ανθρώπων και μάλιστα σ’ ένα θέμα που δεν με αφορά. Δεν αφορά το Δισκορυχείον εννοώ. Εξάλλου δεν έχω και ολοκληρωμένη γνώμη για το ζήτημα, που προέκυψε. Όπερ σημαίνει πως δεν μπορώ να πάρω θέση, μεροληπτώντας υπέρ του ενός ή του άλλου· αν και κάτι καταλαβαίνω…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να με καταλαβαίνετε κι εσείς. Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία.
Αυτή τη μπάντα τη πρωτοάκουσα στις συλλογές της Hitop "Improvisto 1 & 2".Η μουσική και οι μουσικοί ειναι μια χαρά,τα vocals με χαλάνε λίγο οπως και το γεγονός οτι ολοι οι Ισπανοι καποια στιγμή στους δίσκους τους,το γυρνανε στο flamenco που εμένα προσωπικα με αφήνει αδιάφορο.(Και οι Cai τα ιδια,και οι Iman και ενα κάρο αλλοι....)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχε βγει ενα cd με τα 3 πρώτα album τους αλλα δεν υπάρχει πια.Αυτο το best πρώτη φορά το βλέπω.
το "Por donde caminas?" ειναι κομματάρα παντως.
Φρικτέ Νάνε, δεν πολυσυμφωνώ, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Γούστα είναι αυτά και είναι πάντα σεβαστά. Το progressive με flamenco στοιχεία το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αισθητικώς – ιδίως εκείνο των Triana, των Azahar, των Medina Azahara, των Montoro, των Iman, του Jordi Sabates, του Joan Bibiloni, των Fusioon, των Fragua, των Rondalla de la Costa και πολλών άλλων. Έχω ακούσει κανα δυο εκατοντάδες από δαύτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Dolores είναι αγαπημένοι. Και το “El jaleo” για μένα είναι κομμάτι «μπροστά από την εποχή του». Μοντέρνο. Σημερινό που λέμε. Πρέπει να το ακούσεις αυτό. Από κάπου θα κατεβαίνει.
το "El jaleo" το εχω.ειναι στο Improvisto 2.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοειται οτι τα γούστα ειναι πάντα σεβαστά.
Δεν πολυκατεβάζω δίσκους,κανα track ναί,εκτος αν ειναι τιποτα διαστημικό.
Σωστά, σωστά. Το έχω κι εγώ το “Improvisto! 2”, έχω γράψει και στο περιοδικό γι’ αυτό. Απ’ όσο το κοιτάω τώρα έχει μέσα «διαμάντια». Candeias (που δεν ήταν και τόσο Ισπανοί), La Nueva Banda Santisteban, Greg Segura κ.ά.
ΑπάντησηΔιαγραφή