TONY CHRISTIE τώρα είναι η ώρα;

Σαν να άργησε η ώρα για τον Tony Christie. Κάλλιο αργά όμως, κι ας πατάει στα 68 του… Για χρόνια στη σκιά του Tom Jones (η φωνή του εννοώ), ο Christie δεν… απέφυγε την επιτυχία, όχι μόνο στην πατρίδα του τη Βρετανία, μα ακόμη και στη Βουλγαρία(!), εκεί στα early seventies, αργότερα δε και στη Γερμανία. Το μοναδικό του άλμπουμ που διαθέτω αφορά στην παρουσία του στο Festival “Golden Orpheus ’72” στη Σόφια, εκεί όπου τραγούδησε τις μεγάλες του επιτυχίες "I did what I did for Maria" και “Is this way to Amarillo” και ακόμη “Hey Jude”, “So deep is the night” και άλλα τινά. Χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει το χώρο, ο Christie, όπως και διάφοροι άλλοι της γενιάς του, απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια μιας νέας λαϊκής απήχησης, μια και θεωρούνται από την dj-ική ομήγυρη κάπως σαν ζωντανοί θρύλοι. Το αποτέλεσμα, τούτου που λέω, φαίνεται ξεκάθαρα στο τελευταίο του CD, που έχει τίτλο “Now’s the Time!” [Acid Jazz, 2011], και το οποίο εμφανίζει τον Christie με μια τέτοια ερμηνευτική έπαρση, λες και έχει… όλο το χρόνο μπροστά του. Αλλά, για ένα λεπτό, και γιατί όχι δηλαδή; H φωνή του διαθέτει όλα τα καντάρια της (προφανώς ο άνθρωπος γνώριζε να την προστατεύσει), τα νέα τραγούδια που καλείται να ερμηνεύσει είναι το ένα καλύτερο από το άλλο (με σαφείς crooner-ίστικες, funky, ακόμη και… spaghetti western αναφορές, όπως στο “Longing for you baby” π.χ.), η Acid Jazz δεν φείσθηκε χρημάτων, πλουτίζοντας την παραγωγή με όλα τα απαραίτητα, ο νέος κόσμος, οι συνάδελφοί του πρώτα-πρώτα (Roisin Murphy, Jarvis Cocker), μα και το κοινό δείχνει να τον εμπιστεύονται. Οπότε τι; Τι άλλο από το να ευχηθώ τα καλύτερα, γι’ αυτόν το μεγάλο βρετανό τραγουδιστή.