JAZZ REISSUES II

Τo “Red Clay” του τρομπετίστα Freddie Hubbard, πρωτοκυκλοφόρησε στη CTI, το 1970. Είναι μία περίοδος αισθητικών ανατροπών στην jazz, μετά τις αναπροσαρμογές στο κυρίως σώμα της που επέφερε ο Miles Davis με τα συγκροτήματά του, και ο Freddie Hubbard όλος, ή σχεδόν όλος, μέσα σ’ αυτό το κλίμα επιχειρεί να ανακεφαλαιώσει μία τουλάχιστον 10ετή jazz history. Hard-bop, soul-jazz, electric jazz, όλα σ’ ένα πακέτο, μέσα από τέσσερις εξαιρετικές συνθέσεις και με μουσικούς στο σχήμα συνοδείας υπερ-πρώτης κλάσης (Herbie Hancock, Ron Carter, Lenny White, Joe Henderson). Το αποτέλεσμα δεν περιγράφεται. Το φερώνυμο εισαγωγικό 12λεπτο είναι ένα άπιαστο groovy track, το οποίον οδηγείται από το ογκολιθικό μπάσο του Carter. Το fender Rhodes του Hancock είναι πάντα «διαστημικό», ενώ τα εναλλάξ soli στα πνευστά, από τους Hubbard και Henderson απογειώνουν το κομμάτι. Στο “Delphia”, το blues κυριαρχεί, με τον Hancock να χειρίζεται όργανο, τον Hubbard να παίζει soli με απίθανες μελωδικές φράσεις, και το rhythm section ν’ απογειώνει το κομμάτι. Το “Suite Sioux”, που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά έχει όλα τα χαρακτηριστικά του electric fusion, με τον Henderson να πρωταγωνιστεί, τον Hancock να δίνει ένα ακόμη θαυμάσιο σόλο στο fender rhodes και τον White να αναλαμβάνει μόνος την επαναφορά με τις μπαγκέτες του. Το έσχατο “The intrepid fox” είναι ένα διαβολεμένο up-tempo με τον Hubbard να θυμίζει Davis στην εισαγωγή, και όλους τους μουσικούς να συντονίζονται προς ένα δημιουργικό κρεσέντο (είτε παίζοντας soli, είτε σε τετράδα). Και κάτι ακόμη. Στο δίσκο αναφέρεται πως ο Hancock παίζει πιάνο. Αν εννοείται fender Rhodes ok, γιατί το πιάνο ούτε που το ακουμπάει.#
Καλύτερη συνέχεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το “Sugar” του Stanley Turrentine, επίσης στην CTI του Creed Taylor από το 1971, είναι ένας ακόμη groovy αδάμαντας, ένα από τα άλμπουμ που όρισαν το fusion εκεί στις αρχές των seventies (rec. 11/1970 στο στούντιο του Rudy Van Gelder). Το γκρουπ μεγάλο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Billy Kaye ντραμς, Butch Cornell όργανο, Lonnie Liston Smith ηλεκτρικό πιάνο, George Benson κιθάρες, Freddie Hubbard τρομπέτα, Ron Carter μπάσο, Richard “Pablo” Landrum conga και βεβαίως Stanly Turrentine τενόρο σαξόφωνο. Το φερώνυμο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, είναι σύνθεση του Turrentine, ο οποίος και προσφέρει με το καλημέρα ένα απίθανο στρατοσφαιρικό σόλο. Τα γεμίσματα των μουσικών είναι απίθανα (ιδίως του Cornell και του Benson), ενώ το σόλο του Hubbard είναι σαν να ξέφυγε από το προηγούμενο άλμπουμ. Το “Sunshine alley”, που κλείνει την πρώτη πλευρά, είναι κομμάτι ανθολογίας. Πρόκειται για σύνθεση του οργανίστα Butch Cornell. Ρυθμικώς θυμίζει boogaloo (είναι boogaloo) με την conga του Landrum να το διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη, την τρομπέτα να «προκαλεί», το όργανο και την κιθάρα να τα χώνουν αγρίως, και τους Hubbard (πάλι) και Turrentine να κλείνουν με δυνατά soli, πάνω σ’ ένα σταθερό-στιβαρό ρυθμικό υπόβαθρο. Η δεύτερη πλευρά επίσης περνάει στα… άγραφα. Την καταλαμβάνει, ολάκερη, η εκδοχή του “Impressions” του John Coltrane. Ο Turrentine ποτίζει με αθεράπευτη γκρούβα, μεταμορφώνοντας μία κλασική jazz σύνθεση (ένα jazz στάνταρντ για την ακρίβεια), σε παραληρηματικό acid. Το όργανο του Cornell έχει βεβαίως πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και η τρομπέτα, όπως και η κιθάρα, βεβαίως και το τενόρο, εκείνο όμως που ξετινάζει το σύμπαν είναι το rhythm section. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η audiophile έκδοση, αλλά όπως βλέπεις τα woofers να πάλλονται, νομίζεις ότι θα ξεκολλήσουν. Απίστευτη 14λεπτη version!