Ξεπερνώντας το προφανές (και πάντα σημαντικό), της ανθολόγησης γενικώς σπάνιων κομματιών, τα οποία φεύγουν με υψηλά ποσά στις δημοπρασίες, αξίζει να μείνουμε, λίγο παραπάνω σε 2-3 σημεία, τα οποία αφορούν στη συγκρότηση τού τότε nigerian sound. Κατ’ αρχάς υπάρχει πάντα ο James Brown και το soul-funk. Μέγιστη επιρροή. Από ’κει κάτω υπάρχει το afro-rock των Osibisa, το latin rock των Santana και βεβαίως οι περισσότεροι τοπικοί ρυθμοί, έτσι όπως «εξευγενίστηκαν» εκείνοι, ήδη από τα sixties, μέσα από την «ηλεκτροποίηση» του highlife π.χ. Και φυσικά, κάπου κρυμμένος, υπάρχει πάντα ο Fela… και ο Geraldo Pino. Με αυτά ως παρακαταθήκη τα γκρουπ αρχίζει να ομαδοποιούνται και βοηθούμενα από την ακμαία δισκοπαραγωγή (την οποία «έσπρωχναν» με κάθε τρόπο οι Εγγλέζοι), κατόρθωσαν και αποτύπωσαν το υλικό τους, το οποίο σχεδόν πάντα σφύζει από «συγκοπή» και ατόφια δύναμη. Μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, για τα πλατώ των DJs, οι οποίοι, απ’ ό,τι απεδείχθη, ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν χοντρά ποσά προκειμένου να μεταχειρίζονταν στα sets τους 45άρια των Ceejebs (βρώμικος αέρας το “Eti ufok”), δυναμικά τραγούδια των Identicals και των Bongos and The Groovies (το ψυχεδελικό “All night long” από το LP “You Can’t Hurry the Sunrise”, σε παραγωγή του Ginger Baker), ποπάκια των Black Mirrors (το “The world ends” θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και ελληνικά sixties γκρουπ), γκαραζάκια των Lawrence Amavi Group, φάνκικα rock των Hygrades και των Eclados, rock εξώτικες των Actions κ.ο.κ. Για όλα έχει έναν καλό λόγο η Soundway…
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
all (nigerian) night long
Η βρετανική Soundway συνεχίζει να σκάβει στο δυτικο-αφρικανικό παρελθόν του soulful ήχου, ξεθάβοντας διάφορα… μικρά και μεγάλα συγκροτήματα, μερικά εκ των οποίων τα παρουσιάζει στη συλλογή της (2CD ή 3LP με bonus tracks) “The Worlds Ends: Afro Rock & Psychedelia in 1970s Nigeria” (2010). Βεβαίως κάποια εξ αυτών είναι πλέον γνωστά στους παροικούντες την αφροσκηνή, αφού έχουν επανεκδοθεί ολόκληρα LP τους (The Funkees, The Mebusas, Ofege). Άλλα, επίσης, ονόματα εκδόθηκαν σε πρώτο χρόνο από βρετανικά ή αμερικανικά labels (Ofo the Black Company, Sonny Okosuns, Lijadu Sisters), ενώ άλλα/άλλοι, όπως ας πούμε ο Bongos Ikwue, συνεργάστηκαν και με βρετανούς μουσικούς (Ginger Baker), εκεί στα early seventies.
Ξεπερνώντας το προφανές (και πάντα σημαντικό), της ανθολόγησης γενικώς σπάνιων κομματιών, τα οποία φεύγουν με υψηλά ποσά στις δημοπρασίες, αξίζει να μείνουμε, λίγο παραπάνω σε 2-3 σημεία, τα οποία αφορούν στη συγκρότηση τού τότε nigerian sound. Κατ’ αρχάς υπάρχει πάντα ο James Brown και το soul-funk. Μέγιστη επιρροή. Από ’κει κάτω υπάρχει το afro-rock των Osibisa, το latin rock των Santana και βεβαίως οι περισσότεροι τοπικοί ρυθμοί, έτσι όπως «εξευγενίστηκαν» εκείνοι, ήδη από τα sixties, μέσα από την «ηλεκτροποίηση» του highlife π.χ. Και φυσικά, κάπου κρυμμένος, υπάρχει πάντα ο Fela… και ο Geraldo Pino. Με αυτά ως παρακαταθήκη τα γκρουπ αρχίζει να ομαδοποιούνται και βοηθούμενα από την ακμαία δισκοπαραγωγή (την οποία «έσπρωχναν» με κάθε τρόπο οι Εγγλέζοι), κατόρθωσαν και αποτύπωσαν το υλικό τους, το οποίο σχεδόν πάντα σφύζει από «συγκοπή» και ατόφια δύναμη. Μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, για τα πλατώ των DJs, οι οποίοι, απ’ ό,τι απεδείχθη, ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν χοντρά ποσά προκειμένου να μεταχειρίζονταν στα sets τους 45άρια των Ceejebs (βρώμικος αέρας το “Eti ufok”), δυναμικά τραγούδια των Identicals και των Bongos and The Groovies (το ψυχεδελικό “All night long” από το LP “You Can’t Hurry the Sunrise”, σε παραγωγή του Ginger Baker), ποπάκια των Black Mirrors (το “The world ends” θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και ελληνικά sixties γκρουπ), γκαραζάκια των Lawrence Amavi Group, φάνκικα rock των Hygrades και των Eclados, rock εξώτικες των Actions κ.ο.κ. Για όλα έχει έναν καλό λόγο η Soundway…
Ξεπερνώντας το προφανές (και πάντα σημαντικό), της ανθολόγησης γενικώς σπάνιων κομματιών, τα οποία φεύγουν με υψηλά ποσά στις δημοπρασίες, αξίζει να μείνουμε, λίγο παραπάνω σε 2-3 σημεία, τα οποία αφορούν στη συγκρότηση τού τότε nigerian sound. Κατ’ αρχάς υπάρχει πάντα ο James Brown και το soul-funk. Μέγιστη επιρροή. Από ’κει κάτω υπάρχει το afro-rock των Osibisa, το latin rock των Santana και βεβαίως οι περισσότεροι τοπικοί ρυθμοί, έτσι όπως «εξευγενίστηκαν» εκείνοι, ήδη από τα sixties, μέσα από την «ηλεκτροποίηση» του highlife π.χ. Και φυσικά, κάπου κρυμμένος, υπάρχει πάντα ο Fela… και ο Geraldo Pino. Με αυτά ως παρακαταθήκη τα γκρουπ αρχίζει να ομαδοποιούνται και βοηθούμενα από την ακμαία δισκοπαραγωγή (την οποία «έσπρωχναν» με κάθε τρόπο οι Εγγλέζοι), κατόρθωσαν και αποτύπωσαν το υλικό τους, το οποίο σχεδόν πάντα σφύζει από «συγκοπή» και ατόφια δύναμη. Μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, για τα πλατώ των DJs, οι οποίοι, απ’ ό,τι απεδείχθη, ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν χοντρά ποσά προκειμένου να μεταχειρίζονταν στα sets τους 45άρια των Ceejebs (βρώμικος αέρας το “Eti ufok”), δυναμικά τραγούδια των Identicals και των Bongos and The Groovies (το ψυχεδελικό “All night long” από το LP “You Can’t Hurry the Sunrise”, σε παραγωγή του Ginger Baker), ποπάκια των Black Mirrors (το “The world ends” θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και ελληνικά sixties γκρουπ), γκαραζάκια των Lawrence Amavi Group, φάνκικα rock των Hygrades και των Eclados, rock εξώτικες των Actions κ.ο.κ. Για όλα έχει έναν καλό λόγο η Soundway…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου