τρόμπες astrobeat

Με το funk καταγίνονται οι Σκωτσέζοι (με έδρα το Leeds) Haggis Horns, μία ενδιαφέρουσα, όπως και να το κάνουμε, μπάντα, η οποία είδε τον (ιδρυτικό) σαξοφωνίστα της Jason Rae να εγκαταλείπει τα εγκόσμια το 2008 (είχε προβλήματα με τα ναρκωτικά και μάλλον από αυτά «πήγε»). Να τι έγραφα για το ντεμπούτο τους CD “Hot Damn!”, πριν από τρία χρόνια: «Στηριγμένοι στην άπιαστη πνευστή πλευρά τους – μέχρι και το φλάουτο παίρνει θέση ανάμεσα στις τρόμπες –, οι Haggis Horns, οι οποίοι ανάγκασαν ακόμη και τον Quantic να στήσει αυτί για να δει τι γίνεται, έχουν υλικό που ξέρουν να το διαχειρίζονται και κυρίως να το προβάλλουν μέσα στη νέα funk πραγματικότητα. Στηριγμένοι σε πυλώνες, όπως λένε και οι ίδιοι δηλαδή, τύπου Isaac Hayes, Fela Kuti, Freddie Hubbard και Tommy McCook (θα προσέθετα...), οι Haggis Horns συχνάκις μεγαλουργούν, παρουσιάζοντας ένα σετ, που, από μόνο του, μπορεί να καλύψει ποικίλες ντανσικές ανάγκες».Τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ στο “Keep On Movin’” [First word, 2010], αφού, από λίγο έως πολύ, όλα τα προαναφερόμενα κάνουν εμφανή την παρουσία τους. Τα φωνητικά της Nia Saw (άλλοτε πιο smooth, άλλοτε περισσότερο νευρικά), που σκορπίζονται στις συνθέσεις τους, είναι οπωσδήποτε προσεγμένα – όταν μάλιστα συνδέονται με afrobeat ρυθμολογίες, όπως στο “Too blind”, κάνουν και τη διαφορά –, την ώρα κατά την οποίαν τα κιθαριστικά licks, όπως κι οι… καραμούζες, ντισκο-φανκάρουν στο “Love gets you high” κατά τα seventies πρότυπα, αφήνοντας κάπου κι έναν… Azymuth αέρα.
Ξέρετε, τώρα, τι γίνεται με πολλά από τα σύγχρονα funk γκρουπ. Προσπαθούν να κρατήσουν πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Και, σίγουρα, ποτέ δεν τους πέφτουν όλα…#
Και βεβαίως τα afrobeat συγκροτήματα τελειωμό δεν έχουν. Σκάνε από παντού και κατά κύματα, λιβανίζοντας Fela Kuti και Tony Allen (βασικά), μα και περαιτέρω νονό της soul, θεό Ήλιο, ενδεχομένως και Άγιο Coltrane (εποχής Interstellar Space)· για να μην πω πως φθάνουν μέχρι και Augustus Pablo ή Mulatu.
Γενικώς, στο… διαγαλαξιακό στριμωξίδι φαίνεται πως κόλλησαν και οι Ariya Astrobeat Arkestra (AAA) επίσης από το Leeds, μία 9μελής ομάδα (Eddie Hick ντραμς, Paul Baxter μπάσο, Tarek Modi πλήκτρα, Gareth Parry κιθάρες, Simon Nixon τρομπέτα, Pete Williams τενόρο, Martyn Strange βαρύτονο, Leon Johnson τενόρο, Kris Wright κρουστά), που τώρα (2010) πρωτοπαρουσιάζεται ολοκληρωμένα μέσω του 67λεπτου άλμπουμ τους στην First word. Afrobeat, funk και sixties φυλετική jazz λοιπόν (συν όλα τα υπόλοιπα), από μία ομάδα, που πλασάρεται με την αξία της, μεταξύ των πιο φημισμένων του είδους (Poets of Rhythm, Karl Hector & The Malcouns και τα συναφή). Με instros, κατά βάθος, στη φαρέτρα τους (όχι, δεν απουσιάζουν τα τραγούδια), οι AAA διαμορφώνουν ένα spacey σκηνικό, υπό την έννοια της ρυθμικής… διαπλάτυνσης και τον μακρόσυρτων, μεζμερικών εξελίξεων· τέσσερα από τα κομμάτια του CD τους ξεπερνούν τα 7 λεπτά, ενώ ένα ξεπερνά και τα 12. Αυτό, μάλιστα, το (έσχατο) “Same same” είναι κι εκείνο που προσδιορίζει, καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο, την ηχητική αγωγή των AAA. Ένα φάνκικο αφρόμπιτο, που συστρέφεται διαρκώς περί τον εαυτό του.