DAVY GRAHAM folk, blues and beyond…

Για τον Davy Graham (1945-2008) έχω γράψει 2-3 φορές στο Jazz & Τζαζ και τουλάχιστον μία φορά στο blog (http://is.gd/6XCkqR). Και πάντα θα το κάνω όταν υπάρχει λόγος (ενδεχομένως, δε, και όταν δεν υπάρχει).Η Music On Vinyl έχει εδώ και λίγο καιρό σε κυκλοφορία (και μάλιστα σε audiophile έκδοση) ένα από τα κορυφαία LP στην ιστορία του british folk (κι ένα από τα παντοτινά διαμάντια στην ιστορία της δισκογραφίας), το άλμπουμ “Folk, Blues & Beyond…”, που ηχογράφησε ο Graham για την Decca το 1964. Αναφερόμαστε στο δεύτερο LP του βρετανού μουσικού, εκείνο που τον κατέστησε (ακόμη περισσότερο) εικόνα της σκηνής, αληθινό είδωλο για μερικούς από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της Αλβιόνας και πέραν αυτής (Bert Jansch, John Renbourn, Martin Carthy, John Martyn, Paul Simon, Jimmy Page – τα ονόματα με τη σειρά που τα παραθέτει η wikipedia), και ακόμη έναν πρωτομάρτυρα του ethnic και psych sound, έναν all around παίκτη που επιτέλεσε πριν από κάθε άλλον το ανεπανάληπτο fusion (jazz, blues, folk, rock, world εις σάρκαν μία).
Είναι δύσκολο να αντιπαρατεθείς σ’ αυτό το άλμπουμ, καθότι θα πρέπει να αντιπαρατεθείς, ξεχωριστά, με κάθε ένα από τα 16 κομμάτια του. Από το εισαγωγικό “Leavin’ blues” του Lead Βelly (με το σήμα κατατεθέν DADGAD κούρδισμα), το κλασικό “Cocaine”, τα “Sally free and easy”, “Black is the colour of my true love’s hair” (αμόλυντοι folk ύμνοι) και το απίστευτο “Moanin’” του Bobby Timmons (όλα στην πρώτη πλευρά), μέχρι το “Maajun”, το πρώτο ψυχεδελικό track που γράφτηκε ποτέ στη Βρετανία, τα αθεράπευτα blues “I can’t keep from cryin’ sometimes”, “My babe” και την εντελώς προσωπική εκδοχή του “Better git it in your soul” (του Charles Mingus), εκείνο που απολαμβάνεις δεν είναι μόνον το finger-picking του παίκτη και την εκφραστικότατη φωνή, είναι και η ανεπανάληπτη… πληθωρική λιτότητα της ηχογράφησης (παίζουν οι Tony Reeves μπάσο, Barry Morgan ντραμς, αλλά ο Graham φαίνεται πενταπλάσιος!), που ανυψώνει το “Folk, Blues & Beyond…” στα επίπεδα του αριστουργήματος. Εντάξει. Η λέξη έχει καταντήσει της «κουτσής Μαρίας» και λέγεται για ο,τιδήποτε. Εδώ, όμως, η… Μαρία διαθέτει και τα δυο της πόδια και πηδάει μέχρι το ταβάνι…