H μπάντα φαίνεται να σχηματίζεται το 1964 από τον ντράμερ Jim Guest και μετά από διάφορες αλλαγές στη σύνθεσή της φθάνει να ηχογραφεί, το 1966, το 45άρι “Time and place/ Always something there to remind me”, με το πρώτο κομμάτι να είναι ένα κλασικό garage-punk, δίχως όμως τα... ανάλογα φωνητικά και το flip-side – η διασκευή τους στο τραγούδι του Burt Bacharach –, να προβάλλει μία περισσότερο folky διάσταση (θα μπορούσε να μιλήσει κάποιος για έναν υποτιθέμενο συνδυασμό Leaves και Mamas & The Papas). To 1967 γράφουν ένα ακόμη 45άρι με τα τραγούδια “Sunflower sun/ Chicago woman” (και τα δύο συνθέσεις του Jim Guest και του κιθαρίστα Jay Petach), που κινούνται σε πιο psych φόρμες, τύπου Δυτικής Ακτής (το “Chicago woman” ανακαλεί στη μνήμη μου τους Mystery Trend), προχωρώντας και στην ηχογράφηση ενός LP, αυτού που μας απασχολεί, το οποίον όμως δεν θα κυκλοφορούσε πριν από το 1970.
Με νέα line-up οι Oxfords, που αποτελούνταν τώρα από τον Jay Petach κιθάρα, φλάουτο, πλήκτρα, κρουστά, φωνητικά, την Jill De Μarco κιθάρα, καλίμπα, κρουστά, φωνητικά, τον Larry Holt μπάσο, φυσαρμόνικα, φωνητικά και τον Paul Hoerni ντραμς, κρουστά δημιουργούν ένα αξιόλογο άλμπουμ, πάντα κοντά στο flower-power στυλ της Δυτικής Ακτής, γράφοντας όμορφα δικά τους τραγούδια, διασκευάζοντας ινδιάνικα και λοιπά παραδοσιακά, μελοποιώντας ακόμη και E.E. Cummings! Το “Sung at harvest time” (τραγούδι των Ινδιάνων των Άνδεων Quechua) είναι πολύ καλό, ενώ και η εκφραστικότητα της De Μarco στα δύο ποιήματα του Cummings αγγίζει υψηλά επίπεδα. Άψογη… αρμονική pop απολαμβάνουμε, επίσης, στο φερώνυμο “Flying up through the sky”, την ώρα κατά την οποία στο “Come on ‘round” ένα ντεμαράζ μπάσου-ντραμς-κρουστών μας μεταφέρει, ξαφνικά, σε άλλη διάσταση. Το “Young girl’s lament” μπορεί να είναι λαμέντο και παραδοσιακό, όμως το up-tempo και η σφριγηλή ερμηνεία της De Marco τού πάνε μια χαρά. Το έσχατο “The city” (από τα bonus) μοιάζει, απλώς, σαν επιστέγασμα ενός άλμπουμ, που σε κερδίζει άμεσα με την απλότητά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου